Γιάννης Καραχισαρίδης

Ο Υμηττός σήμερα είναι – ακόμα – κατάφυτος. Η αναδάσωση έγινε στη δεκαετία του ΄60. Στη διάρκεια της κατοχής δεν υπήρχε κολυμπηθρόξυλο, γιατί τα προηγούμενα δέντρα χρησίμεψαν για να ζεσταίνονται οι βασανισμένοι Αθηναίοι, με τις ξυλόσομπες και τα μαγκάλια της εποχής. Μετά ήρθε το πετρέλαιο και το λαθρεμπόριο που το συνόδεψε. Μεγάλες ομάδες συμπολιτών μας πλούτισαν απ’ αυτή τη δουλειά.

Κράτος, πολιτικοί, οργανώσεις πολιτών, πανεπιστημιακοί και πολυποίκιλοι οργανισμοί για δεκαετίες «έψαχναν» τον τρόπο να καταστείλουν αυτή τη κερδοσκοπία. Αλλά τρόπο δεν βρήκαν. Προτάσεις και ιδέες χάνονταν στους πολυδαίδαλους μηχανισμούς της γραφειοκρατίας. Τα συμφέροντα των κερδοσκόπων επιζούσαν. Προσαρμόζονταν με ευκολία στα παραθυράκια προβληματικών νόμων που πρόχειρα και βιαστικά διατύπωναν διάφορα στελέχη του κρατικού μηχανισμού.

Μετά ήρθε η τρόικα. Η οποία τι ζητούσε; Να κυνηγήσουμε επιτέλους την τρελή φοροδιαφυγή των καυσίμων – κάτι που δεν ενδιαφερθήκαμε να κάνουμε μερικές δεκαετίες. Και για ποιο λόγο μας το ζήτησε; Για τον ίδιο λόγο που θα έπρεπε κι εμείς να το έχουμε κάνει προ πολλού. Για να έχει το δημόσιο περισσότερα έσοδα και να μη χρειάζονται οι περίφημες τυφλές, οριζόντιες και άδικες περικοπές. Κι εμείς βρήκαμε τη λύση! Εξίσωση του φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης με το πετρέλαιο κίνησης! Και νομίσαμε ότι αυτή η προχειρολογία θα σταματούσε το λαθρεμπόριο και θα αποτελείωνε τους φοροκλέφτες των καυσίμων. Αμ δε…Αυτός ο στόχος πήγε πάλι στις καλένδες, γιατί τώρα μας απασχολούσαν άλλα θέματα. Περικοκλάδες νόμων, διατάξεων και εγκυκλίων, για επίδομα θέρμανσης στους φτωχούς, προσπαθώντας πρώτα να καταλάβουμε ποιοι είναι φτωχοί, ποιοι το δικαιούνται, πώς θα το εισπράξουν και άλλα συναφή. Μπλέχτηκε σ’ αυτό τον παράλογο χορό και ο «ξυλομετρητής» για τα τζάκια, γιατί πρέπει να προφυλάξουμε και τον αέρα που αναπνέουμε. Νέες περιπλοκές και γραφειοκρατικές διαφωνίες.

Στο μεταξύ ο «λαός», χωρίς να νοιάζεται – άλλοι έχουν την ευθύνη – ξυλεύει ότι ξυλεύεται και καίει ό,τι καίγεται, γιατί έχει τη δικαιολογία: Η κρίση έφερε φτώχεια και λεφτά δεν υπάρχουν. Και οι μεν πολιτικοί που κυβερνούνε έριξαν τις ευθύνες στους δανειστές, χωρίς να τους απασχολεί η δική τους ανικανότητα. Κι εκείνοι που δεν κυβερνούν, αλλά θέλουν να κυβερνήσουν ασκούν τη γνωστή κι ανούσια αντιπολίτευση των τελευταίων δεκαετιών: αυτοί που έχουν την εξουσία τα κάνουν όλα λάθος κι εμείς όταν έρθουμε στα πράγματα θα τα κάνουμε όλα σωστά. Κι ευτυχώς υπάρχει η τρόικα. Όλα τα δεινά στη πλάτη της.

Μα όταν φύγουν πού θα βρούμε άλλους βαρβάρους; Εκτός αν ξαναγυρίσουμε στις παλιές μας συνήθειες. Φταίνε οι άλλοι, τα αντίπαλα κόμματα, οι αντίπαλες ιδεολογίες ή όποιοι τέλος πάντων συμπολίτες μας. Για να διατηρούμε, όπως πάντα, για τον εαυτό μας το σωστό και το αλάνθαστο. Λες και χρειάζεται καμιά ιδεολογία για να κτυπήσουμε τη φοροδιαφυγή ή για να βρούμε απλές λύσεις σε απλά προβλήματα…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr