Χαμογέλασα.

Με λίγη χαιρεκακία, ομολογώ.

Είχε κι αυτός επιτρέψει να μας τσακίσουνε τα πόδια.

Όπως κι εγώ, άλλωστε.

Είχε κι αυτός αποδεχτεί το εύκολο, το γρήγορο, το οικονομικό.

Όπως κι εγώ.

Είχε κι αυτός χειροκροτήσει το ρηχό.

Όπως κι εγώ.

Είχε κι αυτός ανεχτεί το βόλεμα των άλλων για να εξαγοράσει το δικό του.

Όπως κι εγώ.

Είχε κι αυτός ενδώσει στον πειρασμό.

Όπως κι εγώ.

― Ούτε εσύ τις βλέπεις; είπα. Αλλά και πώς να τις δεις… Φωνές είναι, δεν είναι ξύλο, μέταλλο και πλαστικό. Οι πιο πολλές, πεθαμένων από χρόνια. Για να μην πω από αιώνες. Όσο για των ζωντανών τις φωνές, τόσο αχνές, τόσο καλά κουκουλωμένες με τα σάβανα των εύκολων κραυγών, των γρήγορων εικόνων, των αστόχαστων συνθημάτων… Πού να φανούν, πού να τις δεις;

― Και σε κρατάνε;

― Όσο τις κρατάω…