Αλεξάνδρα Καρακοπούλου-Τσίσσερ

Καθώς χάζευα χθες τηλεόραση λοιπόν, αυτή την σκοτεινή νύχτα, πήρε το μάτι μου παλιές ασπρόμαυρες ταινίες «τρόμου». Πόσο διαφορετικές και σίγουρα καθόλου τρομακτικές για την εποχή μας. Μια από αυτές «Ο κόμης Δράκουλας» του 1931, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Ιρλανδού Μπράμ Στόκερ. Ο ηθοποιός που ενσάρκωσε τον σκοτεινό κόμη, ο Μπέλα Λουγκόζι, ταυτίστηκε τόσο πολύ με τον ρόλο του, που ζήτησε και να θαφτεί με την κάπα του Δράκουλα. Πάνω σε αυτή την ταινία στηρίχθηκε και η μετέπειτα τεράστια εισπρακτική επιτυχία «Δράκουλας» με την Γουινόνα Ράιντερ και τον Γκάρι Όλντμαν το 1992 σε σκηνοθεσία Φράνσις Φόρντ Κόπολλα. Πόσο γοητευτικός ήταν αυτός ο κόμης και πόσες από εμάς δεν αναστέναξαν με τις ερωτικές σκηνές τότε… υποσυνείδητα επιθυμούσαμε να μας «δαγκώσει» ένας τόσο γοητευτικός χαρακτήρας…

Οτιδήποτε έχει να κάνει με μαγεία, μυστικισμό, μεταφυσική και πνευματισμό είναι σε έξαρση την ημέρα αυτή. Ζόμπι, μάγισσες, μούμιες, δράκουλες, νεράιδες, βρικόλακες και όλων των ειδών τα τέρατα παρελαύνουν στους δρόμους και στα μαγαζιά. Κάτι σαν τις δικές μας Απόκριες δηλαδή. Διαγωνισμοί καλύτερου κοστουμιού και ξέφρενες νύχτες αφιερωμένες στον «έξω από ᾽δω»!

Το έθιμο της κολοκύθας έχει ιρλανδέζικες ρίζες. Σύμφωνα με τον μύθο, ο Τζάκ, ένας συνηθισμένος αγρότης ξεγέλασε και παγίδευσε τον Διάβολο με έναν σταυρό. Τον απελευθέρωσε με τον όρο πως ο Τζάκ δεν θα βάδιζε ποτέ στην Κόλαση μετά τον θάνατό του. Και έτσι κι έγινε. Από τότε ο Τζάκ δημιουργεί φανάρια από Κολοκύθα με ένα κεράκι αναμμένο και ψάχνει σε όλο τον κόσμο το μέρος που θα αναπαυθεί επιτέλους η ψυχούλα του.

Η επόμενη ημέρα είναι αργία. Είναι η γιορτή των Αγίων Πάντων (All Saints) και το Σάββατο που ακολουθεί είναι «των ψυχών». Ο κόσμος διασκορπίζεται στα νεκροταφεία ανά τον κόσμο για να τιμήσει και να ευχηθεί να αναπαυθούν οι ψυχές όλων αυτών που έφυγαν από την ζωή, όπου και αν βρίσκονται.

«Ο κόσμος σκηνή, ο βίος πάροδος. Ήλθες, είδες, απήλθες»,
Δημόκριτος, 470-370 π.Χ. Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος.