Ήταν από τους αγωνιστές της ζωής. Όχι τώρα στα στερνά και με την νεφρική ανεπάρκεια. Αν ήξερες τι βάσανο είναι η αιμοκάθαρση και η μετάγγιση… Ήταν μαχητής, τα έλεγε σταράτα και άφοβα και τα έγραφε κιόλας. Σύντροφος στα πρωινά ερτζιανά τόσων ανθρώπων που ξεκινούσαν για το μεροκάματο. Συμπάσχων στα προβλήματα που απλού ανθρώπου. Και ταξιδευτής του μυαλού. Σου έμπαινε ο στίχος στο νου και δεν έβγαινε. Έρχονταν ο Πλέσσας και ο Σπανός, ο Θεοδωράκης, ο Νικολόπουλος, ο Τουρνάς και ο Γκαϊφύλλιας, ο Μιτζέλος, ο Μαρκόπουλος και ο Μπουγάς για να τους απογειώσουν.

Γεμάτος, χορτάτος και άνθρωπος που ήξερε να αγαπά ήταν ο Γιάννης Καλαμίτσης. Έτσι είναι οι ενεργητικά ευαίσθητοι. Γράφουν και σε «σφάζουν». Αν δεν έχεις περάσει από τα πιο σκοτεινά δρομάκια του πιο απελπισμένου έρωτα χωρίς να αποτελειωθείς, ενώ έχεις συντριβεί, δεν έχεις ζήσει και δεν γνώρισες την αγάπη. Αν δεν ισοπεδωθείς, δεν κουρελιάσεις την ψυχούλα σου και δεν ξαναδείς αισιόδοξα την ζωή, δεν έχεις αποτύπωμα. Ο καθένας μας θα κριθεί από το αποτύπωμά του. Ο Καλαμίτσης το κέρδισε παλικαρίσια, δεν ξέρω για σας, αλλά στην δική μου σκέψη έγραφε και με έσπρωχνε για να προσπαθώ για το ακατόρθωτο.

Δεν συναντηθήκαμε ποτέ με τον Γιάννη Καλαμίτση. Αλλά τι σημασία έχει; Τα λέγαμε στα τραγούδια του … στο «θα σ’αγαπώ όσο κανείς δεν αγαπάει..», στο «άνθρωποι μονάχοι» σαν και σένα σαν κι εμένα, στην «Άννα» έλα… όμως μην πεις πως μ’έχεις αγαπήσει τάχα. Οι διαδρομές στα τραγούδια υπήρξαν κοινές. Κι ας μην συναντηθήκαμε ποτέ.