Τα ‘μαθες τα νέα Ανδρέα;

Και πώς να σου τα πω! Πού να βρω το κουράγιο και τη ψυχή και το τετράφυλλο δάκρυ!

Ξέρω πως δεν τα περίμενες όλα όσα γίνονται στην πατρίδα, μα και στο ίδιο το Κίνημα που εσύ ο ίδιος ίδρυσες, σαράντα χρόνια πριν ακριβώς, τότε που η Ελλάδα λιμοκτονούσε και μετρούσε ακόμη πληγές.

Δε βρίσκω τα λόγια μου. Οι λέξεις που προσπαθώ να ψελλίσω, μου φαίνονται αδύναμες και ασυμπάθιστες. Μόνο για στεναχώρια ταιριάζουν.
Δεν σού ‘πρεπαν εσένα τέτοια πράματα. Τη μνήμη σου, λίγοι τη σέβονται ‘κει μέσα. Ακόμα και το ετήσιο μνημόσυνό σου δεν καταφέρνει να τους συνετίσει, να τους φρονηματίσει, να τους κάνει να λογικευτούν και να παραμερίσουν τις όποιες προσωπικές έχθρες έχουν ανάμεσό τους. Αχ! Πόσο ζηλεύω τους συντηρητικούς οπαδούς της χώρας μας, που σε κάθε τους βήμα περιφρουρούν, ακόμα και μετά τον θάνατό του, την τιμή και την υπόληψη και την υστεροφημία του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ακόμη και ‘κείνο τον ανεψιό του, τον υπερασπίζονται μέχρι ρανίδας του αίματός τους, κάθε φορά που οι «αντίπαλοί» τους αναμοχλεύουν το όνομά του στην πολιτική σκακιέρα!

Ούτε κι αυτή η 3η του Σεπτέμβρη δεν τους ακουμπά, δεν τους αγγίζει, δεν τους ενώνει. Θαρρείς και μοιράζουν τα ιμάτιά σου. Θαρρείς κι έχουν κόψει το Κίνημα σε φέτες, σε τιμάρια κι ο καθένας έχει ανακηρύξει τον εαυτό του τιμαριούχο, νομέα και κάτοχο και αλιεύουν όλοι για το ποιος θα οικειοποιηθεί τη μερίδα του λέοντος.

Σήκω Ανδρέα, να μάθεις τα καθέκαστα και να δεις τα παιδιά της Αλλαγής. Τσακώνονται ποιος θα γιορτάσει καλύτερα την επέτειο ενός Κινήματος που το ξεκίνησες με μονοψήφιο ποσοστό, το εκτίναξες στο 48%, το κράτησες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο για είκοσι ολόκληρα χρόνια στην εξουσία και τώρα ερίζουν κάποιοι, δήθεν πηδαλιούχοι του σκάφους, -που πάει καιρός τώρα που το βυθίζουν στους ωκεανούς όλο και περισσότερο- και κόπτονται ποιοι είναι τάχαμου οι νόμιμοι κληρονόμοι σου, αλλά και οι συνεχιστές της δικής σου πορείας.

Στήσε αυτιά να τους ακούσεις. Έχεις να μάθεις και ν΄ ακούσεις πολλά. Αν έχεις ν’ ακούσεις έναν καλό λόγο, αυτόν μόνο από αντιπάλους σου εκτός Κινήματος μπορεί να τον ακούσεις. Από αυτούς τους ίδιους; Σε βρίζουν ακόμα και στα μνημόσυνά σου! Αν υπάρχουν κάποιοι που θέλουν να σε υπερασπισθούν και να σε δικαιώσουν για όσα έπραξες εν ζωή, αυτοί είναι οι σύντροφοι που πάλεψαν, που αγωνίστηκαν, που έδωσαν μάχες ομηρικές, που όμως μπούχτισαν, αγανάκτησαν, απελπίστηκαν και ιδιώτευσαν. Πήραν των οματιών τους κι εξαφανίστηκαν από προσώπου γης. Δεν τους χωρά ο τόπος πουθενά. Δεν τους νοιάζει πια η πολιτική και το Κίνημα. Δεν τους ταιριάζει να συναγελάζονται με αυτόν τον εσμό που απόμεινε στα όργανα του Κινήμα-τος. Πλήρης απαξίωση των πάντων, ηθικών αξιών, θεσμών και προσώπων.

Αν κάτι θα έπρεπε να γίνει, αυτό είναι ένα και μοναδικό. Να βάλουν όσοι απόμειναν ένθεν και ένθεν, «Πράσινοι» και «Βένετοι», τα όπλα στα θηκάρια, να πάψουν πλέον να ομιλούν και να καθυβρίζουν το μισό ΠΑΣΟΚ το άλλο μισό, να βάλουν τη αιμορραγούσα γλώσσα εντός τους, να βάλουν κοινώς τον σκασμό, να στρατευτούν ως απλοί στρατιώτες δίχως αρχηγούς και κομισάριους και να αρχίσουν και πάλι να αγαπούν αλλήλους. Να ξαναγίνουν σύντροφοι. Όλοι για τον ένα και ο καθένας για όλους. Αυτή τη συντροφικότητα είχες διδάξει εσύ εν ζωή.

Τώρα πια κανείς δε σ’ ακούει. Τους αφουγκράζεσαι για λίγο όταν τους παίρνει ο κομματικός οίστρος και συζητούν για τα τιμάρια και τις νομές και για τα τάχα μου ποιος είναι πιο έξυπνος, ποιος λέει καλύτερες ατάκες, ποιος έχει το χάρισμα του αρχηγού και αποστρέφεις το πρόσωπό σου από το μίσος που εκπέμπουν συναμεταξύ τους και προς αλλήλους και αναφωνείς πως δε μπορεί, δεν κάνω λάθος, μάλλον βρίσκεται η πατρίδα σε εμφύλιο σπαραγμό!
Αν μπορούσες, έστω και μεταφυσικά, να μου κάνεις τη χάρη, να πάρεις το φραγγέλιο και να τους πεις με τον τρόπο που εσύ γνωρίζεις, ότι στο Κίνημα κανείς δεν περισσεύει. Όλοι χωρούν. Όλοι έχουν από ένα ρόλο. Αρκεί να κλείσουν το στόμα τους, την οπή διαφυγής των δυσλεκτικών αερίων που εκβάλλουν. Και να τους πεις πως ο δύσμοιρος ελληνικός λαός δεν ασχολείται με τις έριδές τους, παρ’ εκτός με τη φτώχεια και με την πείνα που τον κυνηγούν τα τελευταία χρόνια και που ευθύνες έχουν και οι ίδιοι. Αν θέλουν να συνεχίσουν φωνασκούντες και ασχολούμενοι με τις φαρέτρες και τα βέλη τους, τότε ο λαός ξέρει τη λύση. Τους έχει χεσμένους! Όλους και χωρίς να ξεχωρίζει κανέναν. Θα τους εξαφανίσει, θέλουν δε θέλουν, από τον πολιτικό και κοινωνικό χάρτη της χώρας.

Γιατί η σημερινή εικόνα, είναι εικόνα ενός εσμού με προτεταμένο το εγώ απέναντι σε όλους εμάς τους απλούς Έλληνες πολίτες. Και ξέρεις κάτι; Δε μπορεί να είναι όλοι αυτοί οι ελευθεροσκοπευτές το όλον ΠΑΣΟΚ. Ξέρω και ξέρεις πως είναι ολίγοι και αριθμητικά και ποιοτικά. Επειδή φωνασκούν, φαίνονται πολλοί. Είναι ολίγοι, κυριολεκτικά, αλλά γνωρίζουν καλά να διαλύουν και να σκορπίζουν στους πέντε ανέμους ό,τι έφτιαξες σαράντα ολόκληρα χρόνια εσύ.
Με ένα σου νεύμα και μόνο μπορείς να τους διώξεις από τον ναό του Σολομώντα αυτούς τους αρχηγίσκους, τους θρασείς και ανάγωγους, που απλώς παρεισέφρησαν γιατί είδαν φως και μπήκαν και τώρα ερίζουν για τα περιουσιακά στοιχεία του Κινήματος. Μπορούμε και χωρίς αυτούς τους ολίγους. Όλοι οι άλλοι είμαστε οι πολλοί που μπορούμε να ξαναβρούμε το δρόμο μας. Απλά, χρειαζόμαστε το δικό σου νεύμα, έστω και μεταφυσικά. Μπορείς. Κι όσο πιο γρήγορα τόσο καλύτερα και για την πατρίδα και για το Κίνημα. Όλοι μαζί μπορούμε. Το φως που καίει, εξακολουθείς να είσαι εσύ. Εμπρός, μίλα λοιπόν!

Ο Κώστας Ε. Σκανδαλίδης είναι συγγραφέας.