Αντιλαμβανόταν τα πάντα ως δίχρονο. Αναγνώριζε τους δικούς της και γελούσε, όταν ήταν χαρούμενη. Στα δέκα, στα δεκαπέντε, στα είκοσι, πάντα με τρόπο περιοροσμένο, με όριο η χαρά. Με την μεζούρα και το ζύγι.

Έσβησε πριν λίγες μέρες από το σύνδρομο Χ. Πώς λέμε «χωρίς… χωρίς λόγια»; Χωρίς ζωή κανονική, χωρίς περπάτημα, χωρίς ελευθερία; Αυτό. Τελείωσε χωρίς ζωή. Ή με την φροντίδα που άξιζε για δυο ζωές.

Όταν η μεζούρα μετρά πόντο – πόντο την χαρά σου, είναι μισή χαρά. Το πολύ μισή. Θα μου πεις δεν καταλάβαινε. Κανένας που είναι φορέας και όχημα ενός συνδρόμου δεν καταλαβαίνει τι χάνει. Οι άλλοι όμως… Η μισή χαρά τους γίνεται πολλαπλάσια λύπη.

Μήπως τώρα βλέπεις αλλιώς την δυστυχία σου;