Η ανθρωπότητα περνά κρίση. Γενικά ο κόσμος φαίνεται σκληρός, κυρίως σε εκείνους που έχουν ευαισθησία ακόμη. Τα άτομα κινούνται χωρίς ψυχή σαν κάποιος να τους ξεριζώνει την καρδιά από μέσα τους στο πέρασμα του χρόνου. Η ερώτηση βέβαια είναι, μήπως έτσι τελικά είναι ο κόσμος. Μήπως χωρίς αυτή την σκληρότητα δεν επιβιώνεις; Ναι, αλλά η σκληρότητα δεν αρμόζει σ’ένα πολιτισμένο κόσμο. Η σκληρότητα πολλές φορές αντικρούει τον σεβασμό και γενικότερα την ευρύτερη παιδεία των ανθρώπων. Για αυτό είναι πραγματικά θλιβερό να αφήνει ο άνθρωπος να χάνεται η αγνότητα και η ευαισθησία με την οποία γεννιέται. Ουσιαστικά ξεπουλά τον ίδιο του τον εαυτό. Ξεπουλά τα συναισθήματά του για να γίνει ένα καλουπωμένο και μαζοποιημένο, άβουλο πλάσμα σε αυτήν την κοινωνία.

Αυτό, ίσως, αποτελεί προστασία για τα άτομα που φοβούνται τις συνέπειες από τα συναισθήματά τους. Αντιμετωπίζουν τον κόσμο σαν ζούγκλα, επικρατεί η φράση «ο πιο δυνατός επιβιώνει». Μετά από αυτό πώς να δεις μια κοινωνία με στοιχεία που αρμόζουν στην παιδεία; Πώς να περιμένουμε κοινωνική άνοδο, αν η επίλυση των προβλημάτων μας γίνεται με ανάρμοστες και απάνθρωπες συμπεριφορές; Γιατί αυτές υπάρχουν, όταν ο πολιτισμός, η παιδεία και ο σεβασμός περνούν κρίση. Όταν η πρώτη σκέψη στο μυαλό του ανθρώπου είναι πονηριά και μετά ακολουθεί η ανθρώπινη. Θυμάται ίσως αργότερα την ευαισθησία και την αγνότητά του.

Σήμερα η βαρβαρότητα κάνει τον άνθρωπο να απαισιοδοξεί πολλές φορές για την ζωή του. Του δημιουργεί άγχος , ανησυχία και έλλειψη ψυχικής ηρεμίας. Άρα, γεννιόμαστε άνθρωποι και πεθαίνουμε απάνθρωποι.

Εμένα, προσωπικά, δεν με φοβίζει ότι πιστεύω πως θα χάσω την ευαισθησία μου, αλλά το ότι οι άνθρωποι θα αναισθητοποιηθούν τόσο, ώστε να μην αντιλαμβάνονται την ευαισθησία που έχω και την τρυφερότητα που θέλω να τους προσφέρω.