Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, «Πηγές Καλλιθέας»

και  Pane di capo στη Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου στο ύψος του ΙΚΑ & Λεωφόρος Κρεμαστής

Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

Ένα κουνούπι που περνά σύριζα από τ΄ αυτί μου με ξυπνά. Α, δεν θα συγχωρήσω ποτέ το κυβερνών κόμμα που μου έκλεψε αυτή την τόσο αστεία λέξη. «Μάλιστα», σκέφτομαι, «ακόμα δεν άνοιξα τα μάτια μου και άρχισε η εσωτερική συζήτηση με τον μικρό μου εαυτό».  Αυτόν που γεννά την αστεία μου πλευρά. Αυτός ευθύνεται για ό,τι αστείο προσπαθώ να πω ή και να γράψω ενίοτε.. «Έπεται μουρμούρα άραγε;» Τον ρωτάω.

Εκείνος κουβέντα, μούγκα από τις σπάνιες! Παράξενο. Αυτός μουγκαίνεται όταν τραβάω στεναχώριες και ζόρια. Λουφάζει, κρύβεται στα πιο βαθιά τα μέσα μου. Σήμερα περιορίστηκε στην κλοπή της τόσο περιγραφικής και παράξενης λέξης «σύριζα» και μετά τον χάσαμε!

Εκεί, ξαπλωμένη στην ίδια θέση, πλαγίως, βολεμένη σαν μωρό στην κοιλιά της μάνας μου, αγκαλιά με το περισσευάμενο μαξιλάρι, αυτό της ασφάλειας, έτσι το έχω βαφτίσει, διαπιστώνω πως αρνούμαι να ανοίξω τα μάτια μου παρά την επίμονη ζέστη και μιά αχτίδα  φωτός που τρύπωσε, η άτιμη, από κει που δεν την περίμενα και με πέτυχε… «στον σταυρό», που λένε.

Με το ένα χέρι ψηλαφίζω το γόνατο μου.  Εκεί που το κουνούπι που σφύριζε πριν λίγο στο αυτί μου, μου άφησε ένα καρουμπαλάκι και λίγο από το DNA του και πήρε και λίγο από το δικό μου. Τα μάτια μου ακόμα κλειστά. Αδύνατον να ξυπνήσω.

Προσπαθώ κι έτσι που είμαι, να διώξω αυτή την άσχημη αίσθηση. Από μακριά ακούγεται ο ήχος ενός αεροπλάνου. Μάταια προσπαθεί να με επαναφέρει στην πραγματικότητα της μέρας που ξεκινάει. Ε, μα, αυτό πια καταντά γελοίο. Πρέπει να ξυπνήσω. Τί μου συμβαίνει;

Λέω να εκμεταλλευτώ αυτή την σπάνια στιγμή που το μυαλό και το σώμα βρίσκονται σε πόλεμο και να προσπαθήσω να θυμηθώ το όνειρο της προηγούμενης νύχτας.

Νομίζω πως αρχίζω να θυμάμαι…Ένας εφιάλτης ήταν σίγουρα. Ω, Θεέ μου! Οι εικόνες αρχίζουν να έρχονται απανωτές κι ανάκατες. Άσχημες εικόνες. Άνθρωποι, ζώα, δέντρα, σπίτια,  αυτοκίνητα, παραδομένα σε μια πύρινη λαίλαπα. Νεκρά παιδιά;!  Άνθρωποι κουρέλια στο νερό. Ένας σκυλάκος αποκαμωμένος και απελπισμένος πάνω σε ένα βραχάκι μέσα στη θάλασσα. Σειρήνες, άνθρωποι να ψάχνουν τους δικούς τους σαν χαμένοι.

Ο μικρός μου αστείος εαυτός σαν να εμφανίζεται δειλά από μια γωνίτσα για να μου πει να πάψω να μιλάω σαν δημοσιογράφος της συμφοράς, με κλισέ και κορώνες… Πύρινη κόλαση, πύρινη λαίλαπα…πύρινος εφιάλτης…αέρας φονιάς… Ίσως να κόψω και τις ταινίες καταστροφής που βλέπω τελευταία. Μου φέρνουν κακό ύπνο. ‘Ασε που δεν γίνονται αυτά τα πράγματα και καταντάμε φοβικοί. Πλημμύρες, ηφαίστεια, πυρκαγιές, σεισμοί επικών διαστάσεων. Αυτό το Χόλυγουντ πια με τις υπερβολές του!

Ο μικρός μου αστείος εαυτός εξαφανίζεται την ίδια στιγμή σαν κυνηγημένος. Σαν παιδί που το μάλωσαν και κρύφτηκε σε μιά ντουλάπα μέχρι να ξεθυμάνει ο θυμός των μεγάλων.

Κάτι όμως δεν πάει καλά. Βρίσκομαι στην ίδια θέση, σαν μαγκωμένη, αγκαλιά με το μαξιλάρι ασφαλείας μου και μιαν αλλόκοτη άρνηση. Φαντάζομαι το πρόσωπό μου και αισθάνομαι την ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια μου, αυτή της στεναχώριας, να έχει βαθύνει.

Κάτι δεν μ΄αφήνει να ξυπνήσω. Να σηκωθώ από το κρεββάτι, να φτιάξω καφέ  και να πω καλημέρα, όπως κάθε πρωί.

Κάτι σίγουρα δεν πάει καθόλου καλά και η στιγμή που επιτέλους ανοίγω τα μάτια μου, είναι και η στιγμή που θα με πιάσουν τα κλάματα…

Ω, Θεέ μου.

24-7-2018

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr