Η Ωραιοζήλη Τζίνα Δαβιλά είναι Θεολόγος (Msc “Η Θεολογία στον Σύγχρονο Κόσμο”), αρθρογράφος/ραδιοφωνική παραγωγός/εκδότρια του iPorta.gr.

Ιστορία πρώτη:

Η προηγούμενη Κυριακή τα είχε όλα. Κακοποιητικό μπαμπά και σύζυγο, διακινητή παράτυπων μεταναστών – επί της ουσίας προσφύγων – και καλών, έμπιστων, αξιόπιστων φίλων. Στην Ιερά Μονή Θάρρι πατέρας έβγαλε από τον χώρο του Μοναστηριού το παιδί του κρατώντας το από το χέρι ψηλά, κρεμασμένο σαν την μαϊμού του τσίρκου το μικρό αγόρι, το γιατί … δεν το καταλάβαμε, προφανώς ο ίδιος από κάτι ενοχλήθηκε, στον αύλειο χώρο ακούστηκαν έντονα κλάματα και με το πέρας την λειτουργίας πλησιάσα την μητέρα ρωτώντας την αν το αγοράκι με το πράσινο μπλουζάκι ήταν γιος της. Η απάντησή της με σόκαρε διότι έδειχνε τον τρόπο που σκεπτόταν: “Σας ενόχλησε, ε; Είναι δύσκολο παιδί”. “Το παιδί καθόλου, της απάντησα, ο πατέρας που το έβγαλε έξω σαν σφαχτάρι πολύ. Ξέρετε ένα παιδί ό,τι και να κάνει δεν μπορεί να ταπεινώσει τον γονέα γιατί είναι παιδί, ο πατέρας όμως μπορεί να ταπεινώσει το παιδί του με πολλούς τρόπους”. “Είναι ο τέταρτος, συνέχισε η μαμά,  και δεν έχει σχέση με κανένα από τα προηγούμενα παιδιά μας, είναι πολύ εγωιστής.” “Από κάπου το είδε”, απάντησα και μπήκε εμβόλιμα στην συζήτηση ο μπαμπάς-νταής λέγοντας με θράσος και αυθάδεια: “να μην ξανασχοληθείς με τα παιδιά μου, ΕΓΩΩΩΩ ξέρω πολύ καλά, καλύτερα από τον καθένα πώς θα φερθώ, εσύ σσσστ μην μιλάς, δεν θέλω την γνώμη σου. Δουλειά σου, μακρυά από την οικογένειά μου”. Και με το δάχτυλο στο στόμα υποδείκνυε να μην μιλώ.

Δεν τον γνώριζα, δεν τους γνώριζα, ήταν ολοφάνερο ότι ξυλοφόρτωνε όλη την οικογένεια, η μητέρα με ένα λευκό μαντήλι στο κεφάλι και άλλα τρία παιδιά αμίλητα έτρωγαν άρτο, φανουρόπιτα και κουλουράκια δεν σήκωσαν κάν το βλέμμα. Αν δεν σεβόμουν την θρησκευτικό χώρο θα απαντούσα “έπρεπε να σε είχα γείτονα να σε μάζευε το αυτόφωρο 7 φορές την ημέρα, ηλίθιε, πανίβλακα”, αλλά σοκαρισμένοι οι παρόντες δεν μιλήσαμε. “Συγχώρα και προχώρα” είπε ο Ηγούμενος της Μονής και φύγαμε για απάτητες από τον πολύ κόσμο παραλίες.

Ιστορία δεύτερη:

Σε μια από αυτές μεταξύ Λίνδου και Πεύκων ένα φουσκωτό με καμιά δεκαπενταριά ανθρώπους κάνει προσπάθεια για να τους “αδειάσει”. ‘Ώρα μεσημέρι περί τις 3: 30μμ . Πέφτει σε ξέρα, πάει παραδίπλα, τους αφήνει πάνω σε κάτι βράχια, σκαρφαλώνουν για να ανέβουν, μαζί τους και ο διακινητής, μένει μαζί τους γύρω στο δεκάλεπτο προφανώς για να τους τρομοκρατήσει και επιστρέφοντας στο σκάφος εξαφανίζεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα αγνοώντας πέντε ανθρώπους που κολυμπούσαν και την σημαδούρα των δυτών. Τρεις άνθρωποι επικοινώνησαν με το 100, στον έναν το αστυνομικό όργανο  υπέδειξε να καλέσει το αρμόδιο τμήμα, στον άλλο έδωσε οδηγίες να μην πλησιάσουμε τους παράτυπους γιατί είναι επικίνδυνοι, επικίνδυνος είναι ο διακινητής – ξεκάθαρα- που εννοείται πως οπλοφορεί και τα παίζει όλα για όλα, ο οποίος τελικά διέφυγε, οι άνθρωποι φοβισμένοι με μωρά στην αγκαλιά έμειναν σε μια πλαγιά για να τους παραλάβει το Λιμενικό Σώμα.

Ιστορία τρίτη: 

Όταν η δημοσιογραφία επαινεί τους εκλεγμένους παύει να είναι δημοσιογραφία και γίνεται δημόσιες σχέσεις. Μην ψάχνετε για τις αληθινές ειδήσεις, κάηκαν μαζί με το τρένο των Τεμπών τον Μάρτιο του 2023 και πολλά χρόνια νωρίτερα, από την εποχή που αποκάλεσαν τα ΜΜΕ τέταρτη εξουσία. Οι υπουργοί, υφυπουργοί και λοιποί λιμοκοντόροι έχουν παχυδερμοποιηθεί, όπως άλλωστε ολόκληρη και η κοινωνία μας . Τα είπε εξαιρετικά ο αγαπημένος φίλος Πάνος Μπιτσαξής όταν έγραφε για τον Αντώνη Καργυώτη και τον Βαρβιτσιώτη υιό. Δεν αρκεί ο νόμος περί ηλιθιότητας, αλλά η ενσυναίσθηση και το συναίσθημα. Τα έγραφε ο Τάσος Λειβαδίτης: “Και όταν δεν πεθαίνουμε ο ένας για τον άλλο είμαστε κιόλας νεκροί”. Η Κοινωνία μας είναι απανθρωποποιημένη και πλήρως αποχριστιανοποιημένη. Και όσο πιστεύουμε ότι τα ξέρουμε όλα, σαν τον μπαμπά της πρώτης ιστορίας, όσο ο εγωισμός και η αλαζονεία θα κερδίζουν χώρο, τόσο θα κατρακυλάμε. Και ο θάνατος θα παραμονεύει.

Ιστορία τέταρτη: 

Εκλογές!!! Φωτιές, πλημμύρες, θάνατοι, δολοφονίες στα λιμάνια (Αντώνης), πολιτικές ευθύνες ανύπαρκτες, αγνώμονες και προδότες  περιφέρονται από τον ένα πολιτικό χώρο στον άλλο σαν τους αρουραίους με κοστούμια! Το είπε η Αγκάθα Κρίστυ στο “Έγκλημα στο Όριεντ Εξπρες” για τον εγκληματία Κασσέτι: “Αν φορέσεις ένα κοστούμι στον αρουραίο, παραμένει αρουραίος”. Υποψήφιοι, εκλεγμένοι και λοιπά παχύδερμα, νοητικά και ψυχικά, εκπροσωπούν την χώρα.  Ελλάδα, θα είσαι πάντα η ουρά των συμφερόντων, των ξένων και των δικών σου αρουραίων.

Ιστορία πέμπτη:

Μαθαίνω τα γεγονότα από τα κείμενα των αρθρογράφων της Πόρτας. Ζω σ’ένα κόσμο ονειρικό και μου αρέσει. Συνάντησα την βρωμιά σε όλο της το μεγαλείο όσο δραστηριοποιήθηκα κυρίως δημοσιογραφικά. Με απωθεί ούτως ή άλλως η παλιανθρωπιά και η βρωμιά, την κρατώ μακρυά με κάθε τρόπο. Και είμαι χαρούμενη. Οι αναπηρίες πάσης φύσεως που έχει η άθλια και σύντομη στον χωροχρόνο ζωή μας, επιλέγω να γεμίζει από τους λίγους, ελάχιστους, φωτεινούς φίλους και δικούς ανθρώπους. Είναι και αυτό μια επανάσταση. Έτσι … για να μην ξεχνώ και τον χαρακτήρα μου. Διότι απ’όλα μπορούμε να απαλλαγούμε εκτός από την καταγωγή και τον χαρακτήρα μας.

Καλό εκκλησιαστικό έτος, χαρούμενη και δημιουργική σχολική χρονιά, εκλεκτές και εκλεκτοί!

ΥΓ: Ο καφές συχνά, αν όχι πάντα, είναι ένας καλός φίλος. Σας ευχαριστώ που κάνουμε παρέα.

Ωραιοζήλη-Τζίνα Δαβιλά

9 Σεπτεμβρίου 2023