• Όσοι γνωρίζουμε, διαχρονικά, το πως κυλάνε οι πέτρες στον τόπο μας ξέρουμε και το εξής. Ανάμεσα στους αναρχικούς και το, κατά τη δίκη τους ορολογία, «σύστημα» υπήρχε πάντα ένας ιδιόμορφος αλλά υπαρκτός «διάλογος». Ένα είδος άτυπης και μυστικής σιωπηλής συνθήκης και έμμεσης διαπραγμάτευσης. Η κατεύθυνση και η κινητήρια ιδέα ήταν η εξής. Σε αυτό το φαινόμενο, που το γεννάει η κρίση, τα εν γενεί αδιέξοδα και οι παρενέργειες της οικονομίας, δεν πρέπει να ασκείται συντριπτική κρατική βία. Όποιος το επιλέξει θα του γυρίσει μπούμεραγκ. Πρέπει να αφήνεται ένας ελεγχόμενος, τρόπον τινά, ζωτικός χώρος μικροπαραβατικότητας και σχετικά ανώδυνου ακτιβισμού ,προκειμένου να μην αιματοκυλιστεί η Αθήνα και να μην ανοίξουν οι βάνες της ροής προς την ανοιχτή τρομοκρατία των δολοφονιών, που από αυτό το χώρο αντλεί τους αντισυστημικούς στρατιώτες. Αυτά τη στρατηγική την ακολούθησαν λίγο πολύ όλες οι κυβερνήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ εντονότερα. Εντός των τειχών του υπήρχαν οργανωμένοι «πρεσβευτές» επιφορτισμένοι με τις συνεννοήσεις ακόμα και εντός των φυλακών. Πολλοί από αυτούς δρούσαν βολικά από τα σπλάχνα του, προπηλακίζοντας φασιστικά τους αντιπάλους. Αλλά ως στάση το ίδιο συνέβαινε πάντα. Όχι τόσο ανοιχτά, αλλά συνέβαινε. Όποιος ψάχνει την απάντηση στο πως γινόταν ανεκτό τόσα χρόνια το φαινόμενο των μολότοφ, γιατί τα Εξάρχεια ήταν άβατο, των σχεδόν τελετουργικών συγκρούσεων με την Αστυνομία, το κάψιμο κάδων και αυτοκινήτων, των καταλήψεων δημοσίων κτιρίων, η διαφυγή των περίφημων «γνωστών αγνώστων» και τα ανέλεγκτα καταφύγια στην ΑΣΟΕ, οι ελάχιστες προσαγωγές και οι μηδαμινές συνέπειες, θα τη βρει σε αυτό. Δεν ήταν θέμα ανικανότητας ήταν θέμα επιλογής. Ήταν επιλογή που επιμόνως κρατούσε παρά την σφοδρή κριτική και την ενόχληση που προκαλούσε.

• Η επιλογή αυτή είχε και ένα πρόσθετο αναλυτικό στοιχείο. Οι αναρχικοί δεν είναι μια αλλά πολλές φυλές στο ίδιο «έθνος». Αν εξαιρέσεις το μίσος προς την «εξουσία» διαφέρουν μεταξύ τους σε πολλά. Υπάρχουν ιδεολόγοι οραματιστές μιας κοινωνίας οργανωμένης σε αυτοδιαχειριζόμενες κοινότητες, ακτιβιστές διαφόρων μορφών κοινοβιακής ζωής, μπαχαλακηδες που δεν έχουν καν την ικανότητα άρθρωσης ολόκληρης πρότασης, κινηματικές μορφές light και σχεδόν νομιμοποιημένου παραδειγματικού ακτιβισμού όπως ο Ρουβικωνας, αλλά και μύστες, στα λόγια και στα graffiti, της ολικής καταστροφής του κράτους αλλά και ολοκλήρου του «τεχνικού πολιτισμού» για την “απελευθέρωση των ζώων και των ανθρώπων“ από τα δεσμά του. Οι φυλές αυτές δεν ομονοούν. Έχουν μεγάλες εσωτερικές αντιθέσεις. Αλλά και το όλο έθνος αριθμητικά δεν είναι πολιτικά υπολογίσιμο. Άρα τι νόημα έχει, έλεγαν οι σχεδιαστές της πολιτικής, να ανοίξεις έναν πόλεμο για κάτι που θα αναπαράγεται σαν Λερναία Ύδρα, λόγω της κρίσης. Το μόνο που θα συμβεί είναι να πάει από τα Εξάρχεια στην πλατεία Αγίου Γεωργίου. Το πραγματικό ζητούμενο είναι η τρομοκρατία όχι αυτοί. Αυτοί είναι γραφικοί.

• Η πρώτη μεγάλη ρωγμή αυτής της στρατηγικής φάνηκε στη Μαρφίν. Εκεί το φρικτό έγκλημα δεν έγινε από τους κόλπους της τρομοκρατίας, αλλά από κάποια από τις φυλές του αναρχικού «έθνους». Η δεύτερη μεγάλη ρωγμή είναι αυτή που ζούμε σήμερα με τη φρικαλέα, σημειολογικά, ενέργεια κατά του Πρύτανη. Ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Η στρατηγική αυτή ακούμπησε τα όρια ανοχής της Δημοκρατίας. Ξαφνικά συνειδητοποιήθηκε μαζικά, ως βίωμα απέχθειας, ότι ανάμεσα στις αναρχικές φυλές υπάρχει μια πολύ επικίνδυνη και ας μην είναι τόσο επικίνδυνη όσο η ανοιχτή τρομοκρατία. Οι αναρχοφασίστες. Η ύπαρξη τους ήταν γνωστή αλλά είχε ανεπιτρέπτως υποτιμηθεί. Γιατί ο αναρχοφασισμός είναι αναρχισμός κατ’ ευφημισμό. Στην ουσία του είναι καθαρόαιμος, πούρος, φασισμός. Τι άλλο μπορεί να είναι η εφόρμηση 15 αρπακτικών κατά ενός ανυπεράσπιστου ανθρώπου και ο τελετουργικός εξευτελισμός του, επειδή έχει αντίθετες απόψεις; Αν δηλαδή πρόκειται περί απόψεων, γιατί τι «απόψεις» έχουν αυτοί; Εδώ γελάνε. Γιατί όπως λέει και η Σώτη Τριανταφύλλου, ο «φασισμός έχει πάντα ένα στοιχείο γελοίου». Και το κυριότερο ως πού μπορούν να φτάσουν;

• Το 2009 όταν το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές με 44%, αν μου έλεγες Χρυσή Αυγή σχεδόν δεν ήξερα τι είναι. Κάποια ομάδα ναζί στον Άγιο Παντελεήμονα θα απαντούσα. Αν μου έλεγε κάποιος τότε ότι αυτό θα φτάσει εκλογικά και δημοσκοπικά, εκεί που έφτασε θα του έλεγα να πάει στο Δαφνί για θεραπεία.