Πάνος Μπιτσαξής

Είτε το θέλω, είτε δεν το θέλω, ζω στην εποχή του Sin Boy. Μην με ρωτήσετε ποιός είναι. Αν δεν τον ξέρετε είστε απαράδεκτοι. Οφείλετε αμέσως, όχι μόνο να ενημερωθείτε αλλά και να προσαρμοστείτε. Ένα ακατάληπτο, μάλλον ραπ, αν δεν κάνω λάθος, τραγούδι, με συγκεχυμένο στίχο, στον οποίο κυριαρχεί η λέξη «μαμά», με ομοιοκαταληξία «θα’ μαι στον Παναμά», έχει κάνει ένα κύκλο 26 εκατομμυρίων views στο YouTube . Εκφράζει μια μεταγλωσσική εποχή, κατά την οποία η συνεννόηση πρέπει να στηρίζεται σε μια ενδιαφέρουσα επιστροφή στον πρωτογονισμό, δηλαδή τους βρυχηθμούς, τα βελάσματα, τα νοήματα και τις γκριμάτσες. Μεταξύ των 26 εκατομμυρίων views του ενθουσιασμένου φιλοθεάμονος κοινού, ενθουσιάστηκε και ο εγγονός μου, Πάνος. Μου το έβαλε στο YouTube υπερηφάνως, είχε μάθει απ’ έξω όλους τους στίχους, μεταξύ των οποίων και το μόνο σωστό «Πουτάνα δεν παίρνω ποτέ σοβαρά, Έτσι μου ‘πε η μαμά». Ο εγγονός μου είναι 9 χρονών, δαιμονιώδους ευφυΐας. Κάπου είχε αντίληψη της σαχλαμάρας και χασκοχέλαγε. Περισσότερο έκανε παιδιάστικη πλάκα και λιγότερο εμπνεόταν. Δεν παραγνωρίζω, βέβαια, ότι ένα παρατσούκλι με τον τίτλο «αγόρι αμαρτία», έχει, όπως και να το κάνουμε, μια αίγλη. Τραβάει την προσοχή. Για άλλους λόγους τα αγόρια και για άλλους τα κορίτσια. Όμως ο εγγονός μου δεν ψηφίζει. Η συντριπτική πλειονότητα των θαυμαστών του Sin Boy ψηφίζει.

«Τί μου λες Ποτάμι;» Μου είπε ο φίλος μου Νίκος Σταθόπουλος. «Αν θέλεις να πορευτείς στην εποχή μας, πρέπει να μάθεις να μιλάς αυτή τη γλώσσα, αλλιώς άντε γεια». Μου θύμισε τον στίχο του Σαββόπουλου, έναν ακόμα που θα χρησιμοποιήσω σήμερα: «σ’ αυτή την ηλικία ή μιλάς / της κάθε μιας γενιάς / καινούριας ή παλιάς / ή κλείνεις και σιωπάς». «Και γιατί να μην μάθουν αυτοί τη δική μου γλώσσα ρε Νίκο και πρέπει να μάθω εγώ την δική τους;» «Γιατί εσύ ζητάς την ψήφο τους», μου απάντησε.

Ο φίλος μου, ομότιμος πια καθηγητής και πρώην Υπουργός, Γιάννης Πανούσης, μου είπε στο τηλέφωνο: «Τι επέμεινες; Στα λεγα εγώ, το Ποτάμι δεν τραβάει.» «Το παλέψαμε» του είπα «και χάσαμε». Αμέσως μετά, σκέφτηκα πώς θα το επανιδρύσουμε και θα σαρώσουμε στις εκλογές του 2023. Πρώτον, θα βάλουμε Πρόεδρο τον Sin Boy. Δεύτερον, θα βγούμε στην τηλεόραση και θα πουλάμε τον αυθεντικό Κώδικα Νταβίντσι, τα απόκρυφα Ευαγγέλια, κρέμες για τις ρυτίδες και ό,τι άλλο σκεφτούμε. Και λεφτά θα βγάλουμε και θα κερδίσουμε στις εκλογές. Τρίτον, θα παίρνουμε τον – την σύζυγο ή σύντροφό μας αγκαζέ και θα του – της ψιθυρίζουμε γλυκά στ’ αυτί, την ατάκα που έκανε διάσημο τον Γιάνη: «Αγάπη μου θα κλείσω τις Τράπεζες». Είμαι σίγουρος πως θα ενθουσιαστούν με τον δυναμισμό μας.

Είμαι σε φάση πλάκας και αυτοσαρκασμού αλλά ας πω και κάτι σοβαρό. Μην πετάξεις τίποτα. Στην ζωή και στην πολιτική, τίποτα δεν πάει χαμένο. Η ήττα, όπως και η νίκη, είναι συχνά μια φαινάκη. Μια ονειροφαντασιά. Η ιστορία είναι μια βιτσιόζα κυρία. Κάνει τους δικούς της κύκλους. Ποτέ δεν ξέρεις πραγματικά, πού πήγε ένας σπόρος που έσπειρες. Ποτέ δεν ξέρεις αν θα φυτρώσει, όταν και συ ο ίδιος θα τον έχεις ξεχάσει. Θυμάμαι την ιστορία, ενός εμπνευσμένου γυναικολόγου, του 19^ου αιώνα. Δεν συγκρατώ το όνομά του, απλώς θυμάμαι την ιστορία του, από ένα βιβλίο, που διηγιόταν την πορεία χαμένων ιδιοφυιών. Ο συγκεκριμένος γιατρός, εργαζόταν σε ένα μαιευτήριο, στο οποίο οι δείκτες της επιλόχειας θνητότητας, ήταν πολύ μεγάλοι. Πέθαιναν γυναίκες, από ανεξήγητη για την εποχή αιτία. Η ιατρική δεν είχε ακόμα γνώση και απόδειξη, για την σχέση των μικροβίων με τις λοιμώξεις. Για κάποιο λόγο, από παρατηρητικότητα, ο εμπνευσμένος αυτός γιατρός, χωρίς να ξέρει για τα μικρόβια, μπόρεσε να συνδέσει την θνητότητα με την σχολαστική αποστείρωση των χειρουργικών εργαλείων. Γενίκευσε την πρακτική και η θνητότητα, έπεσε κατακόρυφα. Όταν ανακοίνωσε το εύρημα του, έγινε αντικείμενο χλευασμού και περιφρόνησης. Επειδή ήταν μαχητικός και ασκούσε κριτική στους συναδέλφους του, εκδιώχθηκε από τον ιατρικό σύλλογο, απολύθηκε από το νοσοκομείο και πέθανε πάμφτωχος, σε συνθήκες ψυχικής διαταραχής. Κάποτε, προφανώς, τον θυμήθηκαν. Ήταν αργά γι’ αυτόν αλλά νωρίς για την ανθρωπότητα. Πόσες και πόσες ιστορίες δεν υπάρχουν σαν κι αυτή. Στην επιστήμη, την τέχνη αλλά και την πολιτική. Γι’ αυτόν τον λόγο, μια ήττα, όταν έχει την πεποίθηση ότι υποστήριξες κάτι σωστό, οφείλεις να την βιώνεις ήρεμα, χαλαρά, με αυτογνωσία, με χαρούμενη γνώση, όπως έλεγε ο Νίτσε, κυρίως γιατί η πίστη σου ότι υπηρέτησες το ορθό, δεν είναι ποτέ σίγουρο ότι ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Μπορεί να υπηρέτησες το λάθος και να μην το ξέρεις. Βιωματικά, όμως, είναι πολύ σημαντικό, στον άνθρωπο, να νιώθει ότι προσπάθησε για το σωστό, ακόμα και όταν δεν του βγήκε.

Φτάσαμε στα ανείπωτα, μην πετάξεις τίποτα, μας μεταμορφώνει μια πνοή.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr