Πόρτα σε ιστορίες/χρονογραφήματα/διηγήματα

Κρίνα σε δακρυσμένη Άνοιξη, του Κωστή Μεϊντάνη

Spread the love

Ο Κωνσταντίνος Μεϊντάνης  είναι Απόφοιτος Κλασικής Φιλολογίας του ΕΚΠΑ,  καθώς και του Kings College και Birkbeck College του Πανεπιστημίου τού Λονδίνου. 

Οι νεραντζιές ευωδιάζουν συνωμοτώντας πάλι με τα δειλινά της πρώτης άνοιξης. Διακριτικά μέσ’ στην αποσπερνή σιωπή ολόγυρα. Και κάποια μικρά κρίνα (κρίνα πρέπει να ’ναι, σκέφτομαι δοσμένος στη μοναχικότητα του περιπάτου) έχουν ανθίσει πάλι, πίσω από την σιδερένια περίφραξη. Ώριμο απόβραδο, απλώνεται ήδη η νυχτερινή γλυκύτητα ολόσωμη, ολόγιομη στον ουρανό.

Αυτή η Αρμονία…

Στην Πλατεία Μαβίλη, λίγο μετά, μπροστά στην προτομή του Ποιητή, έρχονται αυθόρμητα στον νου οι στίχοι του:

«Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε

την πίκρια της ζωής. Όντας βυθίσει

ο ήλιος και το σούρουπο ακλουθήσει…»

Αυτή είναι η «Λήθη». Κατά τον τίτλο που δίνει στο Σονέτο του ο Ποιητής.

Και τ’ ανθισμένα κρίνα πίσω από την περίφραξη; Οι νεραντζιές, το απόγερμα;

Αυτό είναι η Ζωή.

Που επιμένει ευγενικά μέσα στην άτμητη γύρω σιωπή. Γι’ αυτό οι αγαπημένοι νεκροί μας «πεθαίνουν» μόνο σαν τους ξεχάσουμε.

Πώς να βρεις κι εσύ τη δύναμη να επιμείνεις; Καταντικρύ στον θάνατο, στον πόνο, στον ερχομό της νύχτας;

Με τον πιο απλό τρόπο, όπως μάς δίνεται δίχως επιβολή, δίχως επιβουλές, στην απαρχή κάθε Άνοιξης.

Αρκεί να συλλαβίσεις -αν είσαι μέσα σου λεύτερος κι ας μην το νιώθεις- τη δύναμη στη γλυκύτητα κάθε σταλαγματιάς με φως ανταύγειας δειλινού, και την επιμονή σε κάθε ανάσα με τ’ άρωμα της νεραντζιάς.

Γιατί δεν υπάρχει, μήτε θα βρεις κι αν ακόμα το φοβάσαι, ποτέ λάθος στο αλφάβητο της σιωπής ενός ανοιξιάτικου δειλινού…

Κωνσταντίνος Μεϊντάνης

SHARE
RELATED POSTS
Υπ’ όψιν του ΕΣΡ, του Γιώργου Αρκουλή
Βίκυ μου, συγγνώμη που δεν πρόφτασα…, του Δημήτρη Κατσούλα
Τα παιδιά της θάλασσας, του Δημήτρη Κατσούλα

Leave Your Reply

*
This site is protected by reCAPTCHA and the Google Privacy Policy and Terms of Service apply.