Πριν κατακάτσει ο αποτροπιασμός για την επίθεση στον σταθμάρχη άρχισα να ακούω δεξιά κι αριστερά στα media τα γνωστά. Ότι είναι νέα παιδιά, με τραυματικές εμπειρίες, να δούμε σε ποιο περιβάλλον μεγάλωσαν, τι τους ώθησε στην πράξη αυτή κλπ.
Εμένα, παρά την ιδιότητα μου ως συνηγόρου, ως πολίτη αυτής της χώρας με ενδιαφέρει ο σταθμάρχης. Η δίκη του τραυματική εμπειρία σωματική και ψυχολογική, το δικό του περιβάλλον η γυναίκα και τα παιδιά του, η ταραχή και ο τρόμος τους και το ξημεροβράδιασμα στα νοσοκομεία , καθώς και ο φόβος στους δημόσιους λειτουργούς που θα αποφεύγουν να κάνουν το καθήκον τους.
Οι αληταράδες αυτοί δεν με ενδιαφέρουν ποσώς. Αν συλληφθούν θα έχουν συνήγορο να τα εκθέσει όλα, κατα καθήκον και υποχρέωση.
Προς το παρόν προέχει να συλλογιστούμε για το συμφέρον του ανυπεράσπιστου πολίτη.Αν οι δράστες συλληφθούν το αυτόφωρο έχει παρέλθει. Η πράξη τους είναι πλημμεληματική επικίνδυνη σωματική βλάβη. Λόγω του θορύβου ίσως αυτό περισωθεί με οριακούς νομικούς συλλογισμούς. Απαγορεύεται η προσωρινή τους κράτηση. Η δίκη τους θα γίνει το 2023 στην καλύτερη περίπτωση. Η ποινή τους πιθανότατα θα ανασταλεί επι τριετία. Ακόμα και αν πάνε φυλακή θα είναι στη χειρότερη γι ‘ αυτούς περίπτωση το πολύ ένα εξάμηνο κάποτε προς το 2025 όταν θα εκδικαστεί το νωρίτερο η έφεση τους.
Η Ελλάδα έχει το επιεικέστερο ποινικό σύστημα του πλανήτη. Είναι ένα παγκόσμιο πείραμα για να μελετήσουν οι εγκληματολόγοι την επίπτωση της ατιμωρησίας στους δείκτες εγκληματικότητας. Ο σταθμάρχης και ο κάθε ανυπεράσπιστος πολίτης πρέπει να χαίρονται γιατί συμβάλλουν στη πρόοδο της ποινικής επιστήμης και της εγκληματολογίας. Πολλοί αστυνομικοί μου λέν Είναι μάταιο. Και να τους πιάσουμε δεν έχει καμία σημασία. Απλώς διακινδυνεύουμε τις ζωές μας άνευ λόγου.
]