Ανοιχτή πόρτα

Τέμπη… οι ανεμοδίνες της ατομικότητας, του Πάνου Μπιτσαξή

Spread the love

Ο Πάνος Μπιτσαξής είναι ποινικολόγος και συγγραφέας του αυτοβιογραφικού-ιστορικού βιβλίου “΄Οταν το μέλλον έπαιζε κρυφτό..”

 

•Λέμε και καμαρώνουμε, όταν μιλάμε για την συνταγματική θέσμιση της χώρας, πως το πολίτευμα μας είναι «ατομοκεντρικο». Οτι δηλαδή αποβλέπει στη προστασία των ατομικών δικαιωμάτων κάθε πολίτη, κάθε ατόμου.Η «αξία του ανθρώπου είναι πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας» ορίζει η μη δεκτική αναθεώρησης, αυξημενης τυπικής ισχύος, εναρκτήρια διάταξη του Συντάγματος.

•Τι σημαίνει «αξία του ανθρώπου»;Πολλά πράγματα αλλά προφανώς το πρώτο,το κύριο ,είναι η αξία της ζωής. Οταν ο κρατικός μηχανισμός ολιγωρεί στην προστασία της ζωής, ιδίως όταν τίθεται προπομπός της συγκάλυψης εγκλημάτων κατά της ζωής ή συνταγματική τάξη τρίζει, κουτσαίνει.

•Αυτό συνέβη με τα Τεμπη. Η φρίκη των 57 αδικοχαμένων.Η μεγάλη καθυστέρηση της δίκης είναι μια μορφή συγκάλυψης.Για τα υπόλοιπα δεν έχω άποψη.

•Η κινητοποίηση και το μέγεθος της ενέχει όμως και μια άλλη ευρύτερη μειοψηφική αλλά ευδιάκριτη δήλωση. Τα οικονομικά μεγέθη είναι καλύτερα. Προοδευσαμε πολύ. Εχουμε φύγει από τη μέγγενη και τον σκληρό πυρήνα της κρίσης. Στα μαγαζιά και τα στέκια δεν πέφτει καρφίτσα. Ο νεοπλουτισμός ανθίζει. Σε ισχυρά θεμέλια; Αμφιβάλλω αλλά δεν έχω την ικανότητα της πρόγνωσης.. Ομως , στην τρέχουσα κατάσταση είναι πολλοί των οποίων η ατομικότητα συνθλίβεται σε ένα τεράστιο ζόρι να ανταπεξέλθουν. Στο εκρηκτικό κοκτέιλ. Νοικια, supermarket, λογαριασμοί. Νοιωθουν απέξω από την διάχυτη ευωχια που πλημμυρίζει την πόλη. Νοιωθουν κυρίως ανασφάλεια και έλλειψη προοπτικής. Φοβουνται για τη μοίρα τους αν αρρωστήσουν. Δεν έχουν λεφτά να υποστηρίξουν την οικογένεια τους αν συμβεί η οποιαδήποτε στραβή. Θεωρουν ότι το «σύστημα» τους έχει γραμμένους εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Κανουν παράδοξες και εκδικητικές πολιτικές επιλογές. Δεν τους αδικώ. Αναπτυσσουν ταξικό μίσος. Η αξία του ανθρώπου αποκτά εντελώς σχετική σημασία γι΄αυτούς. Αν το πεις θα σε καθυβρίσουν.

•Πόσοι είναι; Δεν ξέρει κανείς γιατί κανείς δεν ασχολείται να το μάθει με επιστημονική ακρίβεια. Στο περίπου λοιπόν με τη δικηγορική προπέτεια. Το 20% του πληθυσμού στην καλύτερη περίπτωση.2000000 άνθρωποι. Φυτοζωούν, θυμώνουν εξεγείρονται.

•Αυτός ο κόσμος ζητά απαντήσεις όχι λόγια. Αγανακτει άναρχα. Κοιταει τη πάρτη του και όχι το ΑΕΠ και τον μαθηματικό λόγο του με το δημόσιο χρέος. Ειδα ένα μάλλον αριστερίστικο πανό χτες. «Τα λεφτά να σας καθίσουν στο λαιμό.»

•Τα προ της κρίσης χρόνια είχαν ένα ελληνικό χρώμα παρά την διαχρονική εθνική μας τσαπατσουλιά και τις παθογένειες.Μια αχανής αστική κοινωνία ,με εισοδηματικές διαφορές αλλά όχι ταξικές διακρίσεις. Μήπως γυρνάμε στην προδικτατορική εποχή;Πλούσιοι και φτωχοί;Αν ναι οι ανεμοδινες της ατομικότητας θα βγουν μπροστά και θα σαρώσουν την πλειοψηφική ευτυχία.Οσο μενει αρρύθμιστος ο βασικός καπιταλιστικός νόμος.Οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.

SHARE
RELATED POSTS
Ανεύθυνη και επικίνδυνη η επίσκεψη Πελόζι στην Ταϊβάν, του Αντώνη Η.Διαματάρη
Οι χρόνοι του ρήματος «γιορτάζω», του Κωστή Α. Μακρή
Hγέτες ή καθοδηγητές;, του Γιάννη Πανούση

Leave Your Reply

*
This site is protected by reCAPTCHA and the Google Privacy Policy and Terms of Service apply.