Δημήτρης Κατσούλας

Παράτα το βιβλίο, παράτα το επιτέλους, να σου μιλήσω θέλω. Παράτα το και άκουσέ με. Για το όνειρο το χτεσινό που είδα θέλω να σου πω. Ήμασταν λέει σε έναν ατέλειωτο χωματόδρομο και κάναμε ποδηλατάδα, όπως τότε που εγώ ήμουν  πιτσιρικάς κι εσύ νέα, πολύ νέα. Προπορευόσουν εσύ, ακολουθούσα εγώ. Ο αγέρας ανέμιζε τα μακριά σου μαλλιά σαν ουρά χαρταετού κι εγώ έτρεχα να τα πιάσω. Παρατούσες τα χέρια από το τιμόνι, τα άνοιγες και γινόσουν μια τεράστια βεντάλια, σαν να ‘θελες να αγκαλιάσεις ολόκληρο τον κόσμο, τέντωνες το κορμί κάθετα κι εγώ αγκομαχούσα να σε φτάσω, να μη μου φύγεις και πετάξεις πριν καν σε αγγίξω. Ήμουν μικρός κι αδύνατος σαν καλαμιά και ‘συ η μάνα μου η δυνατή κι ακλόνητη που έκανε ποδήλατο χωρίς χέρια. Ξέρεις πόσο περήφανο με έκανες; Ξέρεις πόσο κοκορευόμουν στους φίλους μου και στα άλλα παιδιά της γειτονιάς μας για σένα;

Μετά λέει, έσκυψες μπροστά, και ξανά ‘πιασες το τιμόνι. Τα πετάλια έμειναν αγύριστα, αλλά δεν γύρισες να με κοιτάξεις. Το κατάλαβα τι εννοούσες, τι ήθελες να μου πεις με την κίνησή σου αυτή… Προσπαθούσες να με κάνεις δυνατό, ήταν σαν να μου ‘λεγες: άντε, προχώρα, βάλε τα δυνατά σου, δώστα όλα να με περάσεις. Ξέρεις…, αν και αδύνατος θα μπορούσα να το έκανα, να σε προσπερνούσα μάλιστα, αλλά ήθελα ν’ απελευθέρωνες ξανά τα χέρια σου εσύ, να σ’ έβλεπα ν’ απογειώνεσαι, να μαθαίνω από ‘σένα πώς το κάνεις, κι εγώ να σου φωνάζω: βάλε κι άλλη δύναμη, μη σταματάς, μην κόβεις, πάρε κι άλλη φόρα, βάλε τα πόδια σου στο πετάλι και πέτα όσο ψηλά μπορείς, ως τα ουράνια θέλω να σε βλέπω να φθάνεις!