Δημήτρης Κατσούλας

Στα Γυμνασιακά μου χρόνια τους Μίμη Δομάζο και Τάκη Λουκανίδη τους είχα πρότυπα ποδοσφαιριστών. Τελικώς, θες το ότι περισσότερο ο Δομάζος διέθετε πιο πολύ το μυαλό του στο να κοντρολάρει την μπάλα αλλά και λόγω σωματότυπου ήμασταν στα ίδια …κιλά, έγινα φανατικός του υποστηρικτής εξ αποστάσεως και μέσω ραδιοφώνου παρακολουθούσα τις Κυριακές τα απογεύματα τα ματς που έδινε, αναποδογυρίζοντας με την τεχνική του ένα ολόκληρο γήπεδο σαν αφηνιασμένο άλογο αλλά πάντα με ακρίβεια στον στόχο του, τα τερέν του αντιπάλου.

Με το τρανζίστορ κολλημένο στο αυτί, παραδιδόμουν στον διεξαγόμενο αγώνα. Ήταν δε τόσο πολύ το πάθος μου για το ποδόσφαιρο, όπου όποιος τύγχανε και με ρωτούσε τι θα ακολουθούσα τελειώνοντας το εξατάξιο Γυμνάσιο, η απάντησή μου ήταν: θα γίνω ποδοσφαιριστής. Αυτό μου το πάθος, πέρα από το ότι παρέμεινε για κάμποσα χρόνια, είχε και τις αρνητικές του όμως πλευρές. Δεν ήσαν λίγες οι φορές κατά τις οποίες μέχρι και ραντεβού με το κορίτσι μου είχα τινάξει στον αέρα, επειδή είτε διαφωνούσε με την ομάδα μου τον Παναθηναϊκό είτε επιμόνως μου ζητούσε να κλείσω το τρανζίστορ γιατί χρόνος δεν περίσσευε και βιαζόταν ν΄ ανταλλάξουμε τα φιλιά μας στην ζούλα.

Τα χρόνια παρήλθαν, το Γυμνάσιο το τελείωσα και δίδοντας Πανελλήνιες εξετάσεις στην Πάτρα, έπρεπε να ανέβω πλέον στην Αθήνα για να παρακολουθήσω τα μαθήματα της Σχολής μου. Οι δρόμοι μας πλέον χάθηκαν με την Ελένη την συμμαθήτριά μου, την φίλη και το γλυκό μου «βάσανο», μιας κι εκείνη επέλεξε την Ιατρική.

Αν ενθυμούμαι σωστά, θα πρέπει να ήταν κάπου εκεί στα 1972, φοιτητής ων και ταυτοχρόνως εργαζόμενος στο Εκδοτικό Συγκρότημα Hellenews (συμπεριλαμβανομένης και της Εφημερίδας ΕΞΠΡΕΣ), όπου για πρώτη φορά παρακολούθησα την αγαπημένη μου ομάδα «ζωντανά» στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας έχοντας απέναντί μου το ίνδαλμά μου, τον Μίμη Δομάζο, να οργώνει στην κυριολεξία το γήπεδο. Ένας σίφουνας, μια αστραπή, κάθε του κατέβασμα προς τα δίχτυα της αντιπάλου ομάδας λες και ως ένα στην εντέλεια χρονισμένο Ελβετικό ρολόι μέσα στο μυαλό του τον κατηύθυνε. Πειθαρχία στις κινήσεις του, ετοιμότητα και αποφασιστικότητα, όλα λειτουργούσαν ωσεί ένα.

Έβαλα στο μυαλό μου έκτοτε ότι αυτό το λιοντάρι των γηπέδων ότι θα έπρεπε πάση θυσία να το ζήσω και από κοντά. Την επομένη ημέρα, Δευτέρα πρωί, επανερχόμενος στην εργασία μου άρχισα να σκαρφίζομαι τρόπους προσέγγισής του. Ένας γκαρδιακός φίλος και δημοσιογράφος από την Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ – καθότι δίπλα μας στην οδό Χρήστου Λαδά, Πλατεία Καρύτση – μου έδωσε την λύση: «Το απόγευμα, ετοιμάσου να σε φέρω σε επαφή με τον Δομάζο, αρκεί να με ακολουθήσεις». Παίρνοντας το τρόλεϊ από την οδό Πανεπιστημίου, κατεβήκαμε στην Πλατεία Βικτωρίας. Ακριβώς απέναντι επί της Πλατείας, προχωρούμε και μπαίνουμε σε μια καφετέρια. Ισόγεια ήταν. Ανεβαίνοντας, θυμάμαι, δυο σκαλοπάτια και ο Δομάζος στο βάθος να την έχει αράξει σε ένα τεράστιο πουφ, που ούτε καλά-καλά φαινόταν, βυθισμένος στην ανάγνωση κάποιας εφημερίδας. Αγκαλιές με τον φίλο δημοσιογράφο ο Μίμης Δομάζος κι εγώ παραπίσω σαν χαμένος στο διάστημα να μη πιστεύω στα μάτια μου ότι έχω απέναντί μου τον γίγαντα που χθες το απόγευμα αλώνιζε το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας! Με χαιρέτησε με μια σπάνια ευγένεια κι ένα συγκρατημένο χαμόγελο, υποδεικνύοντάς μας σημείο να καθίσουμε. «Οι καφέδες ή ό, τι τέλος πάντων σερβιριστείτε, είναι δωρεάν», μας είπε. Τότε έμαθα από τον φίλο ότι η καφετέρια λειτουργούσε υπό την διεύθυνσή του, τότε συνειδητοποίησα ότι οι προβεβλημένοι άνθρωποι είναι τόσο απλοί, ενώ εμείς τους έχουμε πλάσει στο μυαλό μας ως απρόσιτους και πολλές φορές ως στρυφνούς.

Ένα παιδί της γειτονιάς των Αμπελοκήπων, ένα φτωχόπαιδο που πάλεψε μέσα στα γήπεδα με όπλο του τα πειθαρχημένα πόδια του, το ταλέντο του και την καθαρή του ματιά, διέπρεψε και αναδείχθηκε στο δύσκολο και απαιτητικό στίβο της ζωής, με σπαθί την αξία του. Μια άγνωστη – σχεδόν – έως το 1964, με όπλο στην φαρέτρα της ένα μόνο τραγούδι το «Χάθηκε το φεγγάρι» του Σταύρου Ξαρχάκου, η Βίκυ Μοσχολιού, αυτά τα δυο λαϊκά παιδιά ενώθηκαν με τα ιερά δεσμά του γάμου τρία χρόνια αργότερα στην Μητρόπολη Αθηνών ορκιζόμενα πίστη στην περπατησιά τους και καθαρότητα απέναντι στο κοινό τους που τα ακολουθούσε, διέπρεψαν στα δύσκολα μονοπάτια της ζωής, εισπράττοντας τον θαυμασμό και την εκτίμηση που τους έπρεπε τόσον εντός Ελλάδος όσον και στο εξωτερικό: Στα Ευρωπαϊκά γήπεδα ο Μίμης Δομάζος έως το Κάρνεγκι Χολ των ΗΠΑ η Βίκυ Μοσχολιού, η κορδελιάστρα του Κεραμεικού.

Με ανοιχτές τις αγκαλιές της σε αναμένει «Στρατηγέ» του ποδοσφαίρου να σε δεχθεί η Αττική σου γη.

Ακούστε την συνέντευξη του Μίμη Δομάζου στην Ωραιοζήλη-Τζίνα Δαβιλά