DELIVERY  2241003600  8:00-16:00 & 19:00-22:00

Κωστής Α. Μακρής

Πριν από πολλά χρόνια, πήγαινα στην 3η ή 4η Γυμνασίου, πήγα μόνος μου στο σινεμά Αελλώ, Πατησίων και Αγίου Μελετίου, να δω μια περιπετειώδη ταινία.

Κυριακή απομεσήμερο, λίγος κόσμος στην αίθουσα, κάθησα κάπου στην μέση.
Δεξιά κι αριστερά μου κανένας. Κάποια στιγμή, στο διάλειμμα, ήρθε και κάθισε δίπλα μου ένα αρκετά μεγάλος άντρας.

Οι γονείς μου και η γιαγιά μου με είχαν υποψιάσει.

Έτσι υποψιάστηκα κι εγώ.

Όταν άρχισε η ταινία, ο διπλανός μου άπλωσε χέρι στο μπούτι μου.

Πρώτα ένιωσα φόβο και μετά θυμό.

Το σκέφτηκα για λίγο και καθώς το ξένο χέρι με πασπάτευε, στόχευσα με το παπούτσι μου ―ένα γερό μποτάκι με χοντρή σόλα― και αμόλησα μια γερή κλοτσιά στον αστράγαλο του ξεδιάντροπου. Χωρίς να πει λέξη, μόνο έναν πνιχτό ήχο σαν βογγητό έβγαλε, σηκώθηκε και έφυγε.

Εγώ αυτό το εξέλαβα ως νίκη και έτσι το νιώθω ακόμα.
Μετά από κάμποσα χρόνια, είχαμε πάει μια παρέα σε καλοκαιρινό σινεμά.

Ήταν μαζί μας και η αδερφή μας, μικρή. Ίσως 6η Δημοτικού ή στις πρώτες τάξεις τού Γυμνασίου. Κάναμε το λάθος να την αφήσουμε να καθίσει στην άκρη τής παρέας μας, προς τον δεξιό διάδρομο, με δύο κενά καθίσματα δίπλα της.

Εγώ στο πλάι της από την αριστερή μεριά. Κάποια στιγμή ήρθε και κάθισε ακριβώς δίπλα της ένας νεαρός άντρας.

Σε λίγο η αδερφή μου με σκούντησε και μου είπε στο αυτί ότι ο διπλανός της την πειράζει. Έριξα μια ματιά αλλά δεν είδα παλαμάριασμα.

Της ψιθυρίζω: «Αν σε ξανακουμπήσει, πες μου “μ’ ακουμπάει”».
Έτσι και έγινε. Γύρισα, κοίταξα και είδα το αριστερό χέρι τού διπλανού πάνω στο δεξί πόδι τής αδερφής μου. Αμόλησα το δεξί μου χέρι, τον έπιασα από τον γιακά τής μπλούζας του και χωρίς να πω λέξη τού κοπάνησα το κεφάλι στο μπροστινό κάθισμα.

Εκείνος βόγγηξε και όπως όπως σηκώθηκε κι έφυγε αμέσως.

Εκ των υστέρων σκεφτόμουνα ότι θα μπορούσα να τον έχω σκοτώσει.

Αν, ας πούμε, είχε κάποιο ανεύρυσμα ή μια άλλη πάθηση ή αν το κοπάνημα στο μπροστινό κάθισμα ήταν λίγο πιο δυνατό.

Με φόβο αναλογίζομαι ακόμα και σήμερα τις συνέπειες.

Σκέφτομαι ότι, παραλίγο, μπορεί και να γινόμουνα φονιάς.

Το παράξενο όμως δεν είναι ότι το θυμάμαι ακόμα.

Το παράξενο ―ίσως― είναι ότι δεν το μετάνιωσα ποτέ.

Πώς και τα θυμήθηκα αυτά;
Ίσως επειδή νιώθω την κυρία Σοφία Μπεκατώρου σαν αδερφή μου.

Ίσως επειδή νιώθω όλες τις ταπεινωμένες γυναίκες σαν αδερφές μου, φίλες μου, μανάδες μου, συντρόφισσές μου.

Και παρ’ όλο που είμαι κατά τής αυτοδικίας, δεν ξέρω τι θα έκανα αν έπεφτε στην αντίληψή μου κάποια αθλιότητα εις βάρος τους και ήμουν παρών.
Μπορεί και πάλι να γινόμουνα παρά λίγο φονιάς.

Κι ας είμαι ―θεωρητικά― αντίθετος με την αυτοδικία.

17 Ιανουαρίου 2021

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

  The article expresses the views of the author  

   iPorta.gr