Ανοιχτή πόρτα Πόρτα σε ιστορίες/χρονογραφήματα/διηγήματα

Πάει ο παλιός ο χρόνος…, της Ματίνας Ράπτη-Μιληλή

Spread the love

Άφησα να κυλήσουν όλες οι ευχές που τρέχουν κι απ΄τα μπατζάκια μας, σε κάρτες (για τους ρομαντικούς του προηγούμενου αιώνα), σε οθόνες υπολογιστών, λαπτόπια, σταθερά, κινητά, ταμπλέτες, έξυπνα μίξερ στον αέρα, στο χιόνι, σε παρμπρίτζ άπλυτων αυτοκινήτων, σε μάντρες, σε καλτσοπαντοφλάκια, στο διάστημα… και γω δεν ξέρω που αλλού, να ιδώ μήπως  είχα σκοπό τελικά να ευχηθώ πάνω κάτω τα ίδια.

Ε, τελικά, πάνω κάτω τα ίδια είχα να ευχηθώ…αλλά αφού πέρασε το πρώτο τσουνάμι ευτυχίας μπορώ κι εγώ να δώσω τα… ρέστα μου.

Λοιπόν, κόψτε να μοιράσω και καλή μας τύχη.

Εύχομαι  όταν κλείσει και το ’19 να μην το βρίζουμε σαν το έρμο το ’18, που αν θυμάστε όταν μπήκε κι αυτό του κάναμε χαρές και ναζάκια  και μετά το Σεπτέμβρη αρχίσαμε να το διαολοστέλνουμε… το καημένο. Τί έφταιγε κι αυτό αν το σύμπαν το έπαιξε  Τζέιμς Μποντ με αρχή κώφωσης;!

Αρχίζω, αρχίστε να χαμογελάτε.

*Εύχομαι να μην περάσει μέρα του νέου έτους που να την μετανιώσουμε.

*Εύχομαι για το ’19 να μην πληγώσουμε και να μην πληγωθούμε, αλλά κι αν δεν γίνεται αυτό, ας είναι τουλάχιστον τα «τραύματα» εξωτερικά και να έχουν γρήγορη επούλωση.

*Εύχομαι να μην χάσουμε ούτε μια ανατολή, ούτε ένα ηλιοβασίλεμα, ούτε μια σελήνη γίγας, ή μπλε, ή κόκκινη, ή εμπριμέ, που να άξιζε να τις ζήσουμε.

*Να μην σπαταλήσουμε ούτε ένα σ΄αγαπώ, ούτε μια αγκαλιά, ούτε ένα χάδι, ούτε ένα χαμόγελο από τους αγαπημένους μας. Και να είμαστε κάπου εκεί δίπλα και στο δάκρυ τους.

*Να μην χάσουμε τον εαυτό μας μέσα στην φασαρία της ζωής.

*Να μην μετρήσουμε χαμένο χρόνο και ανθρώπους, φίλους, συγγενείς, αγαπημένους.

*Να μην θεωρήσουμε τους  ανθρώπους μας κτήμα μας.

*Να μην ξεχάσουμε να πούμε τα “ευχαριστώ” μας.

*Να αφήσουμε ξεκλείδωτες αγκαλιές και πόρτες και παράθυρα, για όσους μας έχουν ανάγκη. Χωρίς σηκωμένα δάχτυλα και επικρίσεις.

*Να μην θεωρήσουμε ούτε ένα πρωινό μας δεδομένο, ούτε ένα μυρωδάτο καφέ στην αγαπημένη γωνιά της κουζίνας μας με τον σύντροφό μας, εκεί που χτυπάει το φως του χειμωνιάτικου ήλιου, στο παράθυρο που βλέπει τον δρόμο.

Κι αν νομίζετε πως αυτό το τελευταίο είναι λίγο, σας το λέω μετά βεβαιότητας πως όχι, δεν είναι.

Για την  ακρίβεια είναι ακριβώς το αντίθετο του ¨λίγο¨…

Καλή χρονιά σε όλους μας, σας, τους…

Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr

SHARE
RELATED POSTS
“Τα παιδιά της πιάτσας” παίρνουν Όσκαρ, του Νίκου Σταθόπουλου
Πόσο μας λείπει ο Μάρλον Μπράντο…, του Γιώργου Αρκουλή
Η light έκδοση της ΕΡΤ3 και ο καναπές της ΕΡΤ1, του Δημήτρη Κατσούλα

Leave Your Reply

*
This site is protected by reCAPTCHA and the Google Privacy Policy and Terms of Service apply.