Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ

Ο έρωτας έχει κάτι από την παράνοια και την απληστία του καπιταλισμού. Πρόκειται για την ιδιοκτησία του άλλου την οποία ορέγεσαι κολασμένα αλλά και για το πιο άφρον, το πιο άγριο ξόδεμα του εαυτού. Για το διαρκές ανικανοποίητο. Την διαρκή επιθυμία. Την διαρκή ανάγκη. Κι ο τρόμος της μοναξιάς να ελλοχεύει και στην πιο παθιασμένη, την πιο μεθυσμένη αγκαλιά. Κανείς κομμουνισμός στην ανασφάλεια που είναι όλη δική σου. Και το κοινωνικό σύστημα που αναγκαστικά επιλέγεις, δουλοκτητικό.

Επειδή ερωτευμένος με μια κίνηση, ένα βλέμμα, ένα σκίρτημα, ένα χαμόγελο ερωτεύεσαι κατ ‘ ουσίαν τον άγνωστο βασανιστή σου που αφελώς πιστεύεις πως γνωρίζεις. Ποιος ο αφέντης και ποιος ο δούλος στο σκλαβοπάζαρο των αισθήσεων και των παραστρατημένων συναισθημάτων; Πες, αν μπορείς! Ένα και μοναδικό συμπέρασμα:
Κανένα κέρδος για το αύριο, για το μέλλον … δηλαδή για τα γηρατειά που τα λένε οι καλοπροαίρετοι κι αγάπη. Αλλά κι εδώ, στο Ντομίνικα του έρωτα, καμιά εξασφάλιση. Όλα, μεροδούλι μεροφάι. Με την γεύση του αρμυρού ιδρώτα διαρκώς στα χείλη. Ίδιου με την γεύση της ανασφάλειας. 

Είναι τότε βέβαια που πιστεύεις, μέσα στην μέθη της τρέλας σου, ότι η ίδια η Άνοιξη επέστρεψε οπισθοβατώντας στην καρδιά του καλοκαιριού, στη καρδιά του χειμώνα μόνο και μόνο για να σου δείξει την πλάτη της… Μόνο για σένα. Για να μυρίσεις τα μαλλιά της. Μήπως ονειρευτείς κάποτε και το πρόσωπο της. Γλυκερά ψέματα θα πεις. Έτσι είναι πράγματι! Κι ευτυχώς… Αφού η πίκρα, καθόλου ψεύτικη αυτή, σερβίρεται πάντα τελευταία.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr