Είμαστε σπουδαίοι άνθρωποι και το ξέρουμε. Το ξέρουμε όχι μόνο από αυταρέσκεια –που στους σπουδαίους ανθρώπους συνήθως περισσεύει– αλλά και από ευστροφία. Σύντομα αντιλαμβανόμαστε ότι, εντάξει, μπορεί να μην είμαστε πλειοψηφία, αλλά πιθανότατα υπάρχουν κι άλλοι πολλοί, και πολύ σπουδαίοι άνθρωποι που μας περιβάλλουν. Και κάποτε, αν σταθούμε τυχεροί, διαλέγουμε έναν απ’ αυτούς τους πολλούς και πολύ σπουδαίους ανθρώπους σαν κι εμάς, σύντροφο στον έρωτα και στη ζωή και στην τέχνη (όχι απαραίτητα μ’ αυτή τη σειρά).

Και τα χρόνια περνάνε. Εμείς, οι ίδιοι, είμαστε αναντικατάστατοι για τον εαυτό μας, θέλω να πω, δε θα μας ανταλλάσσαμε με κανέναν άλλο σπουδαίο άνθρωπο γύρω μας, γιατί αλλιώς δε θα ‘μασταν πια εμείς, θα ‘μασταν αυτός ο άλλος. Για τον σύντροφο μας όμως, σκεφτόμαστε συχνά, ότι και να μην υπήρχε αυτός στη ζωή μας, κάποιος άλλος σπουδαίος άνθρωπος θα έπαιζε επάξια το ρόλο του, ίσως και με το παραπάνω. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, να υποτιμάμε πάντα τον σύντροφο μας και ποτέ τον εαυτό μας. Κι αυτό είναι ζαβολιά. 

Έτσι και τόσο απλά, οι σπουδαίοι άνθρωποι εκφυλίζονται σε ασήμαντα ανθρωπάκια κι έτσι κι ευτυχώς καθυστερεί η ανθρώπινη πρόοδος και η καταστροφή που συντροφεύει την πρόοδο στους αιώνες των αιώνων, αμήν.