Για στάσου!!!

Έτσι απλά, όλα θα τελειώσουν και σαν να μην έγινε τίποτα;

Σπα­ραγ­μέ­να δι­καιώ­μα­τα, κα­θη­μαγ­μέ­νη κοι­νω­νία, βο­ρά σε α­νε­ξάν­τλη­τα συμ­φέ­ρο­ντα, που καταστρέφουν πα­γιω­μέ­νες α­ξίες, κα­τα­κτη­μέ­νες με αί­μα: δη­μο­κρα­τία, α­ξιο­πρέ­πεια, δι­καιο­σύ­νη.

Και μαζί με αυτά η ευφάνταστη ε­πι­βο­λή μιας ει­κο­νι­κής πραγ­μα­τι­κό­τη­τας που μας μπέρδεψε και μας δη­μιουρ­γούσε για χρόνια ψευ­δαι­σθή­σεις, διαστρεβλώνοντας την έν­νοια της πο­λι­τι­κής, που μα μετέτρεψε σε έναν λαό που ε­θί­στη­κε ε­δώ και χρό­νια στην ιδέα πως η πο­λι­τι­κή εί­ναι κα­κή και δεν πρέ­πει να μπλέ­κε­ται κα­νείς μ’ αυ­τήν και πως το ά­γιο δόγ­μα εί­ναι «ο σώ­ζων ε­αυ­τόν σω­θή­τω» θα σβηστούν μονοκοντυλιά;

Μήπως αυτή την φορά πρέ­πει α­πό την αρ­χή να μά­θου­με ό­λοι ξα­νά μαζί τη συλ­λο­γι­κό­τη­τα αλλά και να καταλαβουμε επιτέλους να μην ε­μπι­στευό­μα­στε κα­νέ­να και σε τί­πο­τα να μην ε­πα­να­παυό­μα­στε, για­τί ό,τι γί­νει ε­ξου­σία παίρ­νει τη μορ­φή του τέ­ρα­τος και δεν ορ­ρω­δεί προ ου­δε­νός για να την κρα­τή­σει;

«Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί».(Κ. Καβάφης – Από τα Κρυμμένα Ποιήματα).

Νίκος Βασιλειάδης

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr