Από παιδί θυμάμαι τη γιαγιά μου στη Σύρο, όπως επίσης τη μητέρα μου και τις θείες παραμονή της γιορτής του Αγίου να φτιάχνουν φανουρόπιτες στην κουζίνα δίπλα σε ένα αναμμένο κερί και με το θυμίαμα να καίει.

Αφού τις πήγαιναν στην εκκλησία της Μεταμόρφωσης και ευλογούσαν, μετά τον εσπερινό, τις μοίραζαν στη γειτονιά και στο εκκλησίασμα, με τη σύσταση να ευχηθούν να συχωρεθεί η μάνα του Αγίου «Ο Θεός σχωρέστ’ τη μάνα του Αγίου Φανουρίου». Την έφτιαχναν από φαρίνα, ζάχαρη, λάδι, σταφίδες, καρύδια χοντροκομμένα, χυμό πορτοκαλιού, κονιάκ, ξύσμα πορτοκαλιού, κανέλα και γαρίφαλο. Μέχρι και σήμερα την θεωρώ ένα από τα καλύτερα κέικ που μπορεί να δοκιμάσει κανείς αφού τα υλικά της, συνήθως 7 ή 9, καθώς οι αριθμοί 7 και 9 συμβολίζουν τα μυστήρια της εκκλησίας, τις μέρες δημιουργίας, αλλά και τα τάγματα τον αγγέλων, δένουν τόσο αρμονικά μεταξύ τους και βγάζουν υπέροχα αρώματα ενώ στο στόμα συντελείται μια πραγματική έκρηξη γεύσεων.

Δεν θυμάμαι πόσα κομμάτια έτρωγα εκείνο το απόβραδο από τις πίτες που μοίραζαν οι κυράδες. Αρκετά πάντως για να μην υπάρχει χώρος στο στομάχι μου για το καθιερωμένο βραδινό παγωτό στου Στέλλα στην πλατεία Μιαούλη. Θυμάμαι όμως το δικό μου τάμα στον άγιο. Να περάσουν όσο πιο αργά γινόταν αυτές οι τελευταίες μέρες του Αυγούστου, πριν πάρουμε το καράβι της επιστροφής στην Αθήνα και στο πρώτο κουδούνι του σχολείου.

Να παγώσει ο χρόνος εκεί που οι ζούνε για πάντα οι χτύποι της καρδιάς μας, καθώς ο μικρός Αύγουστος ανεβαίνει θριαμβευτικά στα πέτρινα σκαλοπάτια του καλοκαιριού.

Σαν ένας άλλος Ίκαρος που δεν γνωρίζει πως το πύρωμα μιας στιγμής μπορεί να λιώσει τα πάντα, ακόμα κι αυτά τα κέρινα φτερά του.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr