Το καλοκαίρι του 2020 πήγα… 

Στις παραλίες της Αργολίδας. Άλλες γνωστές, άλλες «κρυμμένες», άλλες ξεχασμένες από χρόνια…Όλες είχαν κάτι να μου «ψιθυρίσουν»…

Στην καραντίνα περισσότερο μου έλειψε…με ενόχλησε…ασχολήθηκα… 

Μου έλειψε το να δίνω αυθόρμητα ένα χέρι, μια αγκαλιά.

Αν οι συνθήκες του 2020 ήταν διαφορετικές, προγραμμάτιζα να… 

Να κάνω, πιθανότατα, ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Αναβλήθηκαν επ’ αόριστον, χωρίς όμως ούτε παράπονο ούτε μεμψοιμιρία!

Όρθια /ο ψυχολογικά και σωματικά με κράτησε… 

Η εσωτερική μου βάση. Οι λίγοι κοντινοί μου άνθρωποι με τους οποίους μπορώ να κουβεντιάζω σκέψεις, εσωτερικές δραστηριότητες και ανησυχίες. Η μελέτη. Η γυμναστική. Τα σχέδια για το (άμεσο) μέλλον.

Η απάντηση μου στους συνωμοσιολόγους… 

Η πορεία της ζωής (τού καθενός μας και συλλογικά) δείχνει τελικά τι είναι αλήθεια και τι όχι. Προτιμώ και προσπαθώ να εστιάζω σε ό,τι έχει τη δυναμική να με οδηγεί στα αληθινά, αφήνοντας όλα τα άλλα έξω από εμένα.

Τι περιμένω από το φθινόπωρο του 2020; 

Να παραμείνουμε όλοι υγιείς. Ο καθένας μας να διατηρήσει (ή να ανακτήσει) την εσωτερική του καθαρότητα. Να αρχίσω να υλοποιώ αυτά που σχεδίασα και σχεδιάζω κατά το διάστημα της «κοινωνικής απομάκρυνσης».

Στο εμβόλιο θα πω… 

Δε θα πω. Θα περιμένω.

2021: Θα ήθελα να… 

Να φέρει περισσότερη διαύγεια στη σκέψη μου και στη σκέψη όλων μας. Να ξαναέρθουμε κοντά. Να αγκαλιαστούμε. Να μοιραστούμε. Να υπάρχει λιγότερη ανησυχία και περισσότερο χαμόγελο.