Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, «Πηγές Καλλιθέας»

και  Pane di capo στη Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου στο ύψος του ΙΚΑ & Λεωφόρος Κρεμαστής

Δήμητρα Παπαναστασοπούλου

Οι Αθηναίοι έστειλαν υπόμνημα προς τον βασιλιά Όθωνα στο Ναύπλιο στις 3 Ιουνίου 1833, με το οποίο τον παρακαλούσαν «να ευαρεστηθή να τιμήση την πόλιν με την καθέδραν της Κυβερνήσεώς του».

Οι γνώμες αρχιτεκτόνων, πολεοδόμων, πολιτικών, ως προς την επιλογή πρωτεύουσας, ήταν πολλές και διαφορετικές. Μέχρι και ο Πειραιάς προτάθηκε από τον αρχιτέκτονα της αυλής  Johann Gottfried Gutenson. Τα επιχειρήματά του ήταν ισχυρά:

-η μεταφορά οικοδομικών υλικών θα ήταν ευκολότερη-η γη στον Πειραιά ανήκε ή στην Εκκλησία ή στο Κράτος, επομένως δεν θα υπήρχαν αποζημιώσεις-συνδύαζε πόλη και λιμάνι.

Ωστόσο, η Αθήνα πρόσφερε τη δυνατότητα στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος να συνδεθεί με το αρχαίο παρελθόν. Την επέλεξαν για λόγους ιδεολογικούς, παρά τις έντονα αρνητικές συνθήκες που επικρατούσαν στην μικρή πόλη μετά την Επανάσταση. Ιδιαίτερη βαρύτητα είχε και η επιθυμία του ελληνολάτρη Λουδοβίκου της Βαυαρίας, όπως και το υπέροχο –τότε- κλίμα της Αθήνας.

Ο Leo vonKlenzeέγραψε:«το βήμα της μετάθεσης της βασιλικής καθέδρας στην Αθήνα δεν ήταν μόνο διοικητικής, αλλά και υψίστης πολιτικής σπουδαιότητος. Από την εχθρική αντιπολίτευση, δηλαδή το μοραϊτικο (καποδιαστριακό-φαναριώτικο-ρωσικό) κόμμα του έθνους που αντιπολιτευόταν το λεγόμενο ρουμελιώτικο( γαλλικό-αγγλικό) κόμμα, αυτή η γρήγορη μετεγκατάσταση από την πρωτεύουσα του Μοριά, το Ναύπλιο, στη ρουμελιώτικη πόλη Αθήνα, θεωρήθηκε σαφέστατη ένδειξη που μπορούσε να έχει σπουδαίες επιπτώσεις».

Το 1890 ο G. Deschamps θα έγραφε στο βιβλίο του «η Ελλάδα σήμερα, οδοιπορικό 1890, ο κόσμος του Χαριλάου Τρικούπη»: «πίσω από αυτό το κάστρο, όπου δεν υπάρχουν ούτε τείχη, ούτε στρατιώτες, ούτε κανόνια, οι Αθηναίοι είναι πιο ασφαλείς απ’ όσο πίσω από ένα θωρακισμένο φρούριο. Θα πρέπει να είχε αλλάξει τελείως το πνεύμα των σύγχρονων εθνών, για να επιτραπεί σε έναν στόλο, όπως του Βενετού Μοροζίνι, να βομβαρδίσει αυτή την αιγίδα. Όπως απέδειξε πρόσφατα ένας σπουδαίος ιστορικός, υπάρχει μια θρησκεία που δεν χάθηκε, που φέγγει πιο ζωηρά παρά ποτέ μέσα στην καρδιά της ανθρωπότητας: η λατρεία της Αθήνας».

Ο Δήμος της Αθήνας δημιουργήθηκε από την Αντιβασιλεία με διάταγμα της 1ηςΟκτωβρίου 1834, με τον Πειραιά να είναι κομμάτι του. Είχε 7.177 κατοίκους.

Στις εκλογές της 31ης Μαρτίου 1835- ένα γεγονός με ιδιαίτερη αναστάτωση για την Αθήνα- εξελέγη ο πρώτος δήμαρχος Αθηναίων. Ήταν ο Ανάργυρος Πετράκης. Στην ουσία τον διόρισε ο Όθων από τον κατάλογο των εκλεγμένων δημοτικών συμβούλων.

Μέχρι το 1885 οι υποψήφιοι δέχονταν τους οπαδούς τους στα σπίτια τους ( το ίδιο ίσχυε και για τους βουλευτές) προσφέροντας ποτά, μεζέδες και χύμα καπνό. Οργάνωναν μεγάλες διαδηλώσεις στο κέντρο και στις συνοικίες, ενώ δεν έλειπε ποτέ η «πολεμική» προετοιμασία των αντιπάλων με τους αντίστοιχους «παλικαράδες». Οι συμπλοκές ήταν συχνές με τραυματίες, αλλά και νεκρούς.

Όσο για τις υποσχέσεις… πάντα οι ίδιες!

Ο υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων Στέφανος Ξένος(19ος αι.) υποσχέθηκε: -να μετατρέψει τον Ιλισσό σε πλεύσιμο ποτάμι, μέσα στο οποίο θα κινούνταν λευκά ατμόπλοια

-να στήσει έναν τεράστιο φανό στην Ακρόπολη, αλλά και να δημιουργήσει στον Ιερό Βράχο μία δίοδο που θα επέτρεπε στον θαλάσσιο μπάτη να κυκλοφορεί και να δροσίζει την Αθήνα!

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr