Όποτε υπάρχει τελικός σε μεγάλη διοργάνωση υδατοσφαίρισης δεν την χάνω με τίποτα (σε αντίθεση με αντίστοιχο του μπάσκετ…). Χθες βράδυ, λοιπόν, παρακολούθησα τον τελικό του παγκοσμίου πρωταθλήματος από την Ουγγαρία και έζησα την ανωτερότητα της ισπανικής ομάδας αλλά και την πονηριά -μαζί με το πείσμα- των Ιταλών. Οι οποίοι, αν και έχαναν στο ημιχρόνιο 3-6, κατάφεραν να ισοφαρίσουν 9-9 και να στείλουν το ματς στην «ρουλέτα» των πέναλτι. Πιο ψύχραιμοι οι Ίβηρες πήραν το τρόπαιο 15-14 και μπράβο τους. Όπως είναι γνωστό, οι Έλληνες περιορίστηκαν στην τρίτη θέση, αν και άξιζαν κάτι περισσότερο.

Νομίζω ότι η υδατοσφαίριση είναι από το πλέον δυναμικά ομαδικά αθλήματα αλλά και ίσως το δυσκολότερο. Κι’ αυτό γιατί -μην ξεχνάμε- οι αθλητές αγωνίζονται μέσα στο νερό, κολυμπώντας ασταμάτητα. Στην διάρκεια του αγώνα δεν χωράνε σκοπιμότητες, τεμπελιά, βρώμικη αντίδραση αφού οι διαιτητές καραδοκούν και -οι μπαγάσηδες- είναι μαθημένοι να παρατηρούν και ό,τι συμβαίνει κάτω από την επιφάνεια του νερού…

Είχα την τύχη να ζήσω (ως απεσταλμένος ρεπόρτερ) ένα σπουδαίο φιλικό τουρνουά στα μέσα της δεκαετίας του ’80 (ο Γιωργάκης ο Μαυρωτάς θα το θυμάται…), με συμμετοχή Ισπανίας, Ελλάδας, Ουγγαρίας (τότε που μεσουρανούσε στον κόσμο), Ρωσίας, Γιουγκοσλαβίας, ΗΠΑ, Καναδά και Μ. Βρετανίας, ως διοργανώτριας,  μιας και το τουρνουά διεξαγόταν στο αθλητικό κέντρο του Κρύσταλ Πάλας. Ήταν αγώνες μαγικοί, αφού -πρέπει να επισημάνω-  επίσημα ματς και φιλικά δεν διαφέρουν καθόλου σε δυναμικότητα και σοβαρότητα.

Και δεν θα ξεχάσω τον Βάργκας, τον δικό μας Νώντα Σαμαρτζίδη (τι παίκτης!) και τον κορυφαίο Ισπανό -και ίσως κορυφαίο όλων των εποχών- μέγιστο Μανουέλ Εστιάρτε. Προπονητής της ελληνικής ομάδας ήταν ο Κούλης Ιωσηφίδης -τα είχε πάει πολύ καλά- και πρόεδρος (έ καλά!) κάποιος που παραμένει ακόμα στο πόστο: Δημήτρης Διαθεσόπουλος. Μπορεί να μην γνώριζε ξένη γλώσσα, εντούτοις ήξερε πως να αντιμετωπίζει κάθε δυσκολία ή αδικία στην διάρκεια του αγώνα.

Θυμάμαι, στο παιγνίδι με τον Καναδά, ένας Γάλλος διαιτητής σφύριζε σε βάρος των Ελλήνων συνεχώς. Τότε, από τον πάγκο σηκώθηκε ένας δικός μας που μίλαγε γαλλικά,  τον πλησίασε, κάτι του είπε (με εντολή προέδρου), οπότε ο διαιτητής σταμάτησε να σφυρίζει υπέρ των Καναδών.

Μετά από καιρό έμαθα τι είχε ψιθυρίσει ο δικός μας στο αυτί του Γάλλου ρέφερι:

«Μεγάλε παίξε σωστά και μην αδικείς τους Έλληνες, γιατί  θα σε καταγγείλουμε αυτήν την στιγμή στον γυμνασίαρχο ότι είσαι τύφλα στο μεθύσι και θα αποχωρήσουμε».

Μεταξύ μας: ο εν λόγω διαιτητής προφανώς το είχε τσούξει για τα καλά, αφού μάγουλα και μύτη ήταν κόκκινα σαν παντζάρια!

Ωραία χρόνια!