•Μου άρεσε πολύ η Κλαυδία. Το τζιβαέρι μας. Δηλαδή πετράδι, θησαυρός. Ενας ήχος-απόηχος, βαθειά ελληνικός, ένα μείγμα νόστου, πόνου, αντοχής και ελπίδας , που διαπέρασε τον αιώνα σαν αστραπή και έφερε, με τη μουσική, την αλήθεια της γενοκτονίας των Ελλήνων Ποντίων από τη λεπίδα των Νεότουρκων. 110 χρόνια πριν. Ενοχλησε την Τουρκία. Στα παλιά μας τα παπούτσια.

•Η αλήθεια είναι η άρνηση της λήθης. Αυτο που δεν πρέπει να ξεχαστεί υποκύπτοντας στη λήθη.

Μεσα στον χυλό της Eurovision ένας ήχος ταυτοτικός. Απο τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας. Βαθιά ψυχή.

•Μπράβο στους Arcade για τη μουσική και τους στίχους και στον Φωκα Ευαγγελινό για την άρτια σκηνική επένδυση. Μπραβο και σε όσους επέλεξαν το τραγούδι. Με την τόλμη και την ευθύτητα ότι η διάκριση του είναι δύσκολη στους ανέμους της woke και της ισοπέδωσης.

•Όσο για τη Κλαυδία. Αστερομάτα πραγματική. Απέριττη. Ελληνιδα. Μου΄φερε τον συνειρμό του Γεωργουσόπουλου «Ήταν ο τόπος μου άσπρα γαρύφαλλα και τα κορίτσια σεμνά./Είχαν αρμύρα τα χείλη,τα μάτια τους/καίγανε την οικουμένη…»