«Αγαπάτε τους εχθρούς υμών».

Χρόνια τον παίδευε αυτή η φράση.

«Να αγαπάω τους εχθρούς μου; Πώς γίνεται;» αναρωτιόταν.

«Και γιατί; Τι θα κερδίσω; Αιώνια ζωή; Αν είναι ποτέ δυνατόν…»

Μετρούσε τι και ποιους αγαπάει.

Μικρός ο κατάλογος.

Κι όσο πιο πολύ το σκεφτόταν, τόσο μίκραινε.

Ο κατάλογος. Και η αγάπη…

Όχι. Η αγάπη του ήταν ―το πολύ― κάτι σαν ανοχή. Δεν ήξερε τι είναι η αγάπη.

Το μίσος μόνο ήξερε.

Μίσος είχε. Πολύ.

Για όλον τον κόσμο.

Αλλά αυτό το «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών» όλο και του τριβέλιζε το μυαλό.

Του φάνηκε εξαιρετική ιδέα, όταν όλα τα άλλα είχαν αποτύχει.

Κι αποφάσισε να δοκιμάσει.

Όχι ότι το πίστευε.

Θα υποκρινόταν. Όπως και για τόσα άλλα.

Διάλεξε εχθρό για το πρώτο πείραμα.

Πήγε εκεί που ήξερε ότι θα τον συναντήσει.

Τον βρήκε στον δρόμο για το σπίτι του.

Του χαμογέλασε από μακριά.

Μετά το πρώτο ξάφνιασμα, του χαμογέλασε και ο εχθρός.

Άρχισε να τον πλησιάζει.

Ο εχθρός, αφού κοντοστάθηκε, έκανε κι εκείνος ένα βήμα προς το μέρος του.

Εκείνος όλο και πλησίαζε τον εχθρό.

Το χαμόγελο πιο πλατύ.

Άνοιξε την αγκαλιά του.

Ο εχθρός δίσταζε.

«Έλα, βρε! Δε θα σε φάω! Νερό κι αλάτι τα περασμένα. Και ξεχασμένα!» του είπε.

Είδα κάτι σαν ανακούφιση στα μάτια του εχθρού του.

Τον είδε να ανοίγει κι εκείνος την αγκαλιά του.

Αγκαλιάστηκαν.

Η συγκίνησή του ήταν τεράστια.
Η αγκαλιά του εχθρού του ήταν ζεστή, άκουγε την ανάσα του, ένιωθε το άφημά του, μύριζε την εμπιστοσύνη του.

Πρώτη φορά ένιωθε έτσι.

Μια γαλήνη τον κυρίεψε, ένα αίσθημα πληρότητας κι ολοκλήρωσης, λες και είχε πετύχει όλους τους στόχους της ζωής του.

Με το δεξί χέρι στην τσέπη του σακακιού του, απασφάλισε τη χειροβομβίδα, ψαχούλεψε το μπουφάν του εχθρού και την έχωσε απαλά εκεί μέσα.

Είχε ένα, δύο δευτερόλεπτα να αποφασίσει αν θα έτρεχε μακριά ή θα έμενε μαζί με τον αγαπημένο του εχθρό.
«Πότε όμως θα ξαναζήσω τέτοια χαρά;» σκέφτηκε.

05 Μαρτίου 2018

Κωστής Μακρής

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr