Ο Γιώργος Αρκουλής είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.Γεννήθηκε στον Πειραιά. Δημοσιογραφεί από το 1968. Για το σύνολο της συγγραφικής του δουλειάς, τιμήθηκε από το «Ιδρυμα Μπότση».

Χωρίς να μπορώ να ερμηνεύσω διεξοδικά το «γιατί», όταν έφταναν στ’ αυτιά μου οι βαθύτατα λαϊκοί στίχοι του Μιχάλη Μπουρμπούλη για τα «Λαϊκά Προάστια» του Ηλία Ανδριόπουλου (που συγκλονιστικά απέδωσε η Σωτηρία Μπέλλου), ο νους μου πήγαινε στην ψυχωμένη προσωπικότητα ενός διάσημου οπαδού. Του Δημήτρη Χατζηχρήστου, του ανθρώπου ο οποίος έφυγε από κοντά μας ταλαιπωρημένος από την περιπέτεια της υγείας του, πένης, σχεδόν ανέστιος (άλλωστε το ‘παλάτι του’ όπου ένοιωθε αρχηγός των ιδεών του, ήταν όλο κι’ όλο ένα δωματιάκι, που αγοράστηκε με δική του ιδέα χωρίς ου λόγου του να συμμετέχει στον ρεφενέ, καθότι στις τσέπες του, προφανώς εκείνες τις μέρες, υπήρχε μόνο η φόδρα!).

   «Φεύγαν οι εργάτες / κι έφευγες μαζί τους / και έμεινα μόνη / να σε καρτερώ / μ΄ ένα τραγούδι / στο πικρό μου στόμα / κι’ ένα λουλούδι / μέσα στο νερό. Έλα να μάθεις / στην πλατεία Βάθης / έλα να μάθεις / τι ζωή περνώ / έλα να κάτσεις / δίπλα μου να μάθεις / ένα βραδάκι / τέρμα Αχαρνών»

Η ζωή του Δημήτρη Χατζηχρήστου διανύθηκε μεταξύ Πλατείας Κάνιγγος – Πλατείας Βάθη – Πλατείας Αττικής και κάποτε κοντά στους Αμπελοκήπους. Με το γέρικο μηχανάκι του έφερνε βόλτα τις πρόχειρες δουλειές του και την φτώχεια του, όμως τον χόρταινε η αγάπη του για την ΑΕΚ, για χάρη της οποίας (στο πλαίσιο όλων των αθλημάτων του ιστορικού συλλόγου) ‘έγραψε’ εκατομμύρια χιλιόμετρα!

Κι’ αν κάποιοι μεγαλόσχημοι λεφτάδες, που πέρασαν από την ηγεσία (Τροχανάς, Ψωμιάδης κλπ) θεωρούσαν λούμπεν και βλαπτική την παρουσία του ως αρχηγού της ορίτζιναλ (την οποία ίδρυσε το μακρινό 1982) ήταν επειδή δεν μπορούσαν να του «περάσουν χαλινό» και να τον μεταβάλουν σε πειθήνιο όργανο. Το ότι είχε έντιμη άποψη μεταφραζόταν ως «δηλητήριο» για την διοίκηση κυρίως της ποδοσφαιρικής ομάδας. Παράλληλα, υπήρχε -κατά την γνώμη του γράφοντος- κάποια ζήλια ηγετών για την άνεση λόγου που διέθετε ο Χατζηχρήστος, εν αντιθέσει με αυτούς οι οποίοι έκαναν λάθη ακόμη και όταν διάβαζαν χειρόγραφη δήλωση ή…διακήρυξη. Ο αρχηγός της ορίτζιναλ είχε σπουδάσει, κυρίως είχε μάθει τον τρόπο να μη μασάει τα λόγια του και να μη ξεχνά όσα εκείνος θεωρούσε (και μετέδιδε στους πιστούς του) στραβά και χωρίς ηθική. Έτσι, πήγε κόντρα στις ντρίμπλες της διοίκησης όταν εκείνη ξέχασε την συμπεριφορά του Μπάγιεβιτς (στην ουσία λιποταξία) και τον επανέφερε στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Εν πάση περιπτώσει, ο Μήτσος έφυγε για την χώρα των Μακάρων, έχοντας αδειάσει την φαρέτρα του από αγάπη  και ανιδιοτελή προσφορά στην ΑΕΚ. Το ότι δεν πρόλαβε να γευτεί τους καρπούς της ΔΙΚΗΣ ΤΟΥ επίκλησης «ΑΕΚ ζούμε στην Πόλη να σε δούμε», δεν σημαίνει και πολλά, καθότι ήταν ένα σύνθημα ουτοπικό, αλλά βαθιά ριζωμένο στις καρδιές των χιλιάδων οπαδών, που τον πίστεψαν και τον όρισαν καθοδηγητή τους σχεδόν για διάστημα δύο γενεών!

Διάβασα μέσα στον σύντομο χαιρετισμό τού (φίλου του) πρώην προέδρου της ΑΕΚ Σταύρου Αδαμίδη μερικές λέξεις στις οποίες (γνωρίζοντας και η ταπεινότητά μου τον εκλιπόντα) οφείλω να υποκλιθώ: «Στο πρόσωπο του Δημήτρη βρήκα την πραγματική ΑΕΚ, την ανιδιοτέλεια, την ΑΕΚ του ρομαντισμού, της προσφοράς, της αγνής οπαδικής αγάπης.

Αυτές οι πέντε λέξεις, τα λένε όλα!