Το καντάρι είναι μια απλή ως προς την επινόηση και την κατασκευή της ζυγαριά.

Μια ζυγαριά που χρησιμοποιούμε όταν δεν θέλουμε απόλυτη ακρίβεια αλλά μια τάξη μεγέθους. Αυτό που λέμε »στο περίπου».

Μετωπικά έχει μια διαβαθμισμένη πλάκα όπου αναγράφονται τα κιλά και εσωτερικά απλώς ένα ελατήριο.

Στη διαδικασία κατασκευής, κρεμούμε ένα κιλό στο τσιγκέλι και εκεί που θα σταθεί ο δρομέας τραβούμε μια γραμμή και γράφουμε τον αριθμό 1.

Μετά κρεμούμε δύο κιλά, γράφουμε τον αριθμό 2 και ούτω καθ’ εξής μέχρι να σταματήσουμε στα κιλά που προσδοκούμε να φτάσουμε.

Η μέτρηση βασίζεται στην ιδιότητα που έχουν τα ελατήρια να επιμηκύνονται ανάλογα με το βάρος που τους κρεμούμε και όταν αφαιρούμε το βάρος να επανέρχονται στο αρχικό μήκος ηρεμίας.

Αυτή η ιδιότητα παραμένει αναλλοίωτη-αντιστέκεται στη γήρανση-στο πέρασμα του χρόνου, όσο καλύτερα είναι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του μετάλλου.

Πόσο φθαρτό είναι το κράμα που επιλέξαμε για την κατασκευή του ελατηρίου.

Αυτά τα χαρακτηριστικά καθορίζουν την αντοχή του στη συχνότητα των ζυγίσεων και στον χρόνο που θα παραμείνουν τα βάρη κρεμασμένα.

Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται »ελαστική-μη οριστική-παραμόρφωση».

Όταν αρχίσει το ελατήριο να χάνει σταδιακά-ανεπαισθήτως-όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, ο δρομέας αρχίζει να δείχνει απατηλά κιλά, μέχρι να χάσει τελείως την ιδιότητα να πέφτει και να ξανασηκώνεται οπότε μιλούμε πλέον για »πλαστική-οριστική-παραμόρφωση».

Μας είναι πλέον άχρηστο και πετούμε το καντάρι στην ανακύκλωση…

Έτσι είναι και η ζωή.

Ένα ελατήριο. Ένα καντάρι που μετράει πόσα βάρη σηκώνουμε και πόσες φορές αντέχουμε να ξανασηκωνόμαστε.

Ποιά είναι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά μας.

Το κράμα που εμείς επιλέγουμε να την κατασκευάσουμε.

Πόσο θα μετρηθούμε.

Πόσο αντιστεκόμαστε στις »πλαστικές-οριστικές-παραμορφώσεις».

Στα απατηλά κιλά.

Έστω και »στο περίπου».

Αλεξάνδρος Μπέμπης