Από τότε που έμαθα να οδηγώ τα είχα σε μεγάλη εκτίμηση. Κι ας μου δημιουργούσαν μεγάλο εκνευρισμό και άγχος και αγωνία. Η παρουσία τους και μόνο σήμαινε πως υπήρχε λόγος σοβαρός που βρίσκονταν  εκεί που βρίσκονταν. Στα μάτια μου είχαν κάτι από την θλίψη των μικρών σταυρών που προσπερνάμε από παιδιά στις εθνικές οδούς και στα επικίνδυνα σταυροδρόμια.

Τα φανάρια των δρόμων.

Ψηλά και αγέρωχα, να αναβοσβήνουν ρυθμικά και μεις οι οδηγοί, στρατιωτάκια ακούνητα, να τα παρακολουθούμε με προσοχή και  με όλες τις αισθήσεις μας σε «εμπόλεμη» ετοιμότητα. Με το χέρι στις ταχύτητες και το πόδι απειλητικά πάνω από το γκάζι, ο νους μπορεί να πάρει μιά μικρή ανάσα, χωρίς τύψεις, αν και για πολύ λίγο. Για όσο κρατάει ένα φανάρι…

Σε ‘κείνο το απειροελάχιστο σταμάτημα του χρόνου, κάναμε σκέψεις αστραπή, δυναμώσαμε τον ήχο του ραδιοφώνου και σιγοτραγουδήσαμε το τραγούδι που έπαιζε εκείνη την στιγμή και έτυχε να είναι το αγαπημένο μας,  χαμογελάσαμε με αγάπη στον συνοδηγό μας, ψάξαμε για τα γυαλιά μας και κρυφτήκαμε πίσω από αυτά χαζεύοντας χωρίς τύψεις τους γύρω μας, χαμογελάσαμε στον εαυτό μας με την πρόφαση πως φτιάχνουμε το καθρεφτάκι του παρμπρίζ, αγανακτήσαμε  με τον οδηγό που ήθελε να μας βγει μπροστά,  χαζέψαμε για λίγο στο διπλανό αυτοκίνητο το χαριτωμένο σκυλάκι που είχε βγάλει το κεφάλι του από το παράθυρο τρισευτυχισμένο, χαμογελάσαμε στον πιτσιρικά που μας έβγαζε αυθάδικα την γλώσσα από το πίσω κάθισμα του μπροστινού αυτοκινήτου, αγανακτήσαμε με μια κουβέντα που μόλις θυμηθήκαμε και αρχίσαμε να παραμιλάμε στο πλαϊνό καθρεφτάκι που ήθελε ίσιωμα, χαμογελάσαμε στον οδηγό της μηχανής που πέρασε ξυστά και μας χαμογέλασε πρώτος που όμως δεν φορούσε κράνος κι ήταν κρίμα, τόσο νέο παιδί,  στεναχωρηθήκαμε με το μωρό που κοιμόταν μακαρίως στην αγκαλιά της μικρής τσιγγανοπούλας που φαινόταν σε προχωρημένη εγκυμοσύνη και είχε κόλλησε την ανάστροφη του χεριού της στο παράθυρό μας, λυπηθήκαμε τον ευγενικό ή τον καθόλου ευγενικό ναρκομανή που μας ζητούσε λίγα λεπτά του ευρώ και μεις δεν βλέπαμε παρά το χαμένο του βλέμμα και σκεφτόμασταν τα παιδάκια μας με τρόμο, κοιτάξαμε κλεφτά τον ουρανό μέσα από την ηλιοροφή και ακολουθήσαμε για λίγο ένα σύννεφο που έμοιαζε με ψάρι ή με δράκο ή  την γραμμή ενός αεροπλάνου που ταξίδευε, ποιος ξέρει για πού, μιλήσαμε στο τηλέφωνο-αν και απαγορευόταν, μασουλήσαμε μια μπουκιά από το μοσχομυριστό φρέσκο ψωμάκι που μόλις είχαμε αγοράσει, φτιάξαμε φανταστικές ιστορίες για το ζευγάρι του διπλανού αυτοκινήτου που μάλωνε με τα παράθυρα ορθάνοιχτα, δώσαμε μια σοκοφρέτα στον πιτσιρίκο που ήρθε να μας πουλήσει τριαντάφυλλα και χαρτομάντιλα, νευριάσαμε αφάνταστα με τον αλλοδαπό που ήθελε να μας καθαρίσει το παρμπρίζ και μεις του αρνηθήκαμε επειδή δεν είχαμε ψιλά και επειδή δεν θέλαμε κιόλας βρε παιδί μου, αλλά παρ΄όλα αυτά εκείνος, έκανε το δικό του και όταν του είπαμε πως πραγματικά δεν είχαμε ψιλά μας έβρισε με τα σπαστά ελληνικά του,  θυμηθήκαμε το υλικό του γλυκού που θέλαμε να φτιάξουμε στους αγαπημένους μας σαν έκπληξη… και ιδού μια πρόταση που θα μπορούσε να μην έχει τελεία!

Κι αν μπορούσαμε να ενώσουμε σε έναν ενιαίο χρόνο όλα αυτά  τα λεπτά αναμονής, θα φτιάχναμε ένα κολάζ στιγμών που ίσως ποτέ να μην τους  δώσαμε την σημασία που τους έπρεπε. Μιαν άλλη ζωή, που τρέχει παράλληλα με την κανονική και σε αυτήν είναι σαν να είμαστε πιο θαρραλέοι και δυνατοί, πιο αποφασιστικοί και γενναίοι, πιο χαρούμενοι και αισιόδοξοι.

Αφιερωμένο στα φανάρια της ζωής μας δεν θα μάθουν ποτέ πόσο σημαντικά είναι για μας.

Ειδικά όταν είναι κόκκινα.

Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr