Λίγες ώρες πριν αλλάξει η ώρα και μπούμε στην χειμερινή της ζώνη, ελάχιστες μέρες πριν το Χάλοουιν, 50 κάτι μέρες πριν τα Χριστούγεννα, 4 μήνες πριν του Αϊ Βαλεντίνου, μεγάλη η χάρη του και μπόλικους μήνες πριν το επόμενο καλόκαίρι –για το Πάσχα μην με ρωτάτε, κάθε χρόνο μας κάνει έκπληξη- και γω αναρωτιέμαι πόσα πράγματα ΔΕΝ πρόλαβα να κάνω ετούτο δω το καλοκαίρι που μας πέρασε ή ΔΕΝ ήθελα να κάνω με το ζόρι.

Το περασμένο – και επισήμως πια – καλοκαίρι, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως ήταν ένα αλλόκοτο καλοκαίρι. Για κάποιους συνανθρώπους μας αποδείχτηκε φριχτό, για κάποιους άλλους βασανιστικό, αλλά ακόμα και αυτούς που δεν τους επηρέασαν προσωπικά τα δυσάρεστα γεγονότα  και δεν διέκοψαν την ρουτίνα των υπέροχων εξορμήσεών τους, ακόμα κι αυτοί, είχαν μια μικρή δυσκολία στο να πολυδιαφημίζουν τις ευτυχισμένες διακοπές τους…τουλάχιστον οι περισσότεροι.

Σκεφτείτε πως κάποιοι μετά τις φωτιές του Ιουλίου δεν μπόρεσαν να ξαναμπούν σε θάλασσα.  Δεν τους πήγαινε η καρδιά, έτσι είπαν! ‘Ήταν σαν να έσπασε κάτι εκεί μέσα. Γιατί δεν είναι όλες οι καρδιές ίδιες. Να  ξέρετε.

Δεν είναι που έκανα απολογισμό. Δεν κάνω απολογισμούς γενικά, γιατί με πιάνει απελπισία και μετά λέω «τί το ΄θελα»;  Αλλά είναι που μέσα στο καλοκαίρι που πέρασε έπεφτα συνεχώς πάνω σε λίστες.

«Οι 6 καλύτεροι θερινοί κινηματογράφοι της πόλης που πρέπει να επισκεφτείτε»

« 7 γωνιές της Αθήνας για να φάτε το καλύτερο βρώμικο»

«Οι 5 καλύτερες θέες για να δείτε την πανσέληνο»

«Οι 10 μυστικές παραλίες του λεκανοπεδίου»

«Οι 5 ωραιότερες βεράντες της πρωτεύουσας»…και δεν συμμαζεύεται!

Έτσι κι ελπίζοντας πως δεν σας ψυχοπλάκωσα προηγουμένως, θα σας παρουσιάσω την δική μου λίστα με τα πράγματα που ΔΕΝ έκανα  το  καλοκαίρι που μας πέρασε και θα έπρεπε να κάνω οπωσδήποτε, σύμφωνα με τις διάφορες λίστες που κυκλοφορούσαν σωρηδόν στα μέσα.

Με βασικό αλλά εκτός λίστας, τις κανονικές οριτζινάλε διακοπές. Ξέρετε, αυτές με τις κρατήσεις μετά πρωϊνού, τις ακριβές ξαπλώστρες παρέα με τα μωρά των διπλανών και την υποχρεωτική κατανάλωση ψαρικών και κοκτέϊλς με ομπρελίτσες ή άνευ.

΄Εχουμε και λέμε…Στο νούμερο 1 μου  θα βρείτε το Αυγουστιάτικο φεγγάρι.

Και όχι λοιπόν, δεν πήρα τον καλό μου να σκαρφαλώσουμε στα βράχια της Ακρόπολης, ή στα άλλα βράχια, στο Σούνιο, μαζί με ένα τσούρμο ερωτευμένων πιγκουίνων για να παρακολουθήσουμε τον μοναδικό μας δορυφόρο να λάμπει ολοστρόγγυλος στο στερέωμα. Μεταξύ μας, δεν θέλω να σας το χαλάσω, αλλά αυτό το ίδιο, ακριβώς όμως, το κάνει κάθε μήνα, όλο τον χρόνο, κάθε χρόνο, τα τελευταία δεν ξέρω πόσα εκατομμύρια χρόνια και με εξαίρεση κάτι πραγματικά σπάνιες εκλείψεις, δεν παρουσιάζει κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον…Αν και εκείνο το ωραίο  που έκανε και έγινε κόκκινο οφείλω να του αναγνωρίσω πως ήταν πραγματικά φοβερό κολπάκι και μπράβο του! Μεγάλη μαγκιά. Πέραν τούτου…βαριέεεεμαι, βαριέμαι, βαριέμαι, βαριέεεμαι.

Στο νούμερο 2 θα βάλω το θερινό σινεμά στο Θησείο. Όλες οι λίστες περί θερινών σινεμά το είχαν στα «Τρέξτε» αλλά εγώ σκεφτόμουν « πού να τρέχουμε μέσα στην ζέστη βρε πουλάκι μου και άντε να βρεις να παρκάρεις κέντρο». Οπότε, αράξαμε στο σπιτάκι μας και καλά να είναι τα netflix, τα κατεβαστήρια και τα βεραντάκια μας…Νομίζω;

Νούμερο 3. Πισίνες στο κέντρο. Ε, ποτέ όμως. ΔΕΝ προτίμησα να κολυμπήσω με στυλ στις πισίνες των ξενοδοχείων της Αθήνας. Αν μη τί άλλο, μιά βουτιά στην ιστορική πισίνα του Χίλτον θα ήταν  κάτι  να΄χουμε να λέμε μπροστά στο τζάκι ένα χειμώνα… Αλλά είναι που δεν αντέχω ούτε τις πισίνες τίγκα στους αγνώστους, ούτε να ρουφάω την κοιλιά μου πάνω από 2 λεπτά, ούτε τις πασαρέλες με μαγιό, ούτε να μην μπορώ να φχαριστηθώ το μπάνιο μου γιατί μπορεί να βρεθώ φόντο στις σέλφι των διπλανών και πού ακούστηκε φόντο να ζητήσει φωτοσοπ για να μην βγεί σαν την μαούνα την τρικάταρτη και γελάνε μετά οι ακόλουθοι. Μην σας πω πόσο κοστίζει το «άθλημα» και φριάξετε… Το ίδιο ισχύει και για τον Αστέρα Βουλιαγμένης, βγάλε το χλώριο ή τί άλλο βάζουν στις πισίνες τώρα…Πρέπει δηλαδή να πληρώσω ένα σκασμό λεφτά για να μου κάνουν δημοσίως λιπομέτρηση; Ευχαριστώ, δεν θα πάρω, προτιμώ να βράσω στο ζουμί μου. Πάμ΄παρακάτω.

Νούμερο 4. Μονοήμερη στα πέριξ. Κι όταν λέμε πέριξ, εννοούμε νησάκια εδώ να να… Αίγινες, Αγκίστρια, Πόροι, άντε και μιά Τζιά που είναι από την άλλη πλευρά αλλά σκανδαλιστικά κοντά και είναι και της μοδός. Γενικά τα γύρω γύρω θάλασσα ένα τσιγάρο δρόμος είναι πολύ στα πάνω τους λόγω που έχει πέσει και πείνα και το Τζέλα Δέλτα δεν έχει φουγάρα…΄Οσο πιο κοντά λοιπόν τόσο φτηνότερα τα εισιτήρια, αλλά εγώ πάλι ΔΕΝ. Και να σας εξηγήσω για να μην με λέτε τρελή.

Να πρέπει να ξυπνήσεις από τα άγρια χαράματα, να πας Πειραιά ή Ραφήνα, να πέσεις πάνω σε όλο το τουριστομάνι που ήρθε να ζήσει τον μύθο του στη χώρα του ήλιου( όχι του ανατέλλοντος, αυτή είναι άλλη) και τους ντόπιους Ιντιάνα Τζόουνς που έχουν συγχρονίσει τις άδειές τους με τους κουμπάρους και έχουν χαρά μεγάλη που φόρτωσαν επιτέλους την φαμίλια, που όμως είναι μες την γκρίνια, μέσα στο αμάξι το τιγκαρισμένο με την Αρτα και τα Γιάννενα και όλη αυτή η ταλαιπωρία για μια μερούλα, σε μια παραλία, ένα καφέ καραβίσιο, ένα καλαμαράκι στο παρακείθε ταβερνάκι που γίνεται ο χαμός του χαμού και το βράδυ πίσω με τα αλάτια να σε φαγουρίζουν, το κεφάλι καζάνι, συν μια ηλίαση και το λουκ «αστακός στα κάρβουνα» ως μπόνους! Νο no no no.

Nούμερο 5. Athens by night. Ατελείωτο κλάμπινγκ και τα μυαλά στα κάγκελα.  Αυτό το αποκλείσαμε μάλλον λόγω ηλικίας. Και δεν εννοώ ότι μας πήρανε τα χρόνια, αλλά πώς να το κάνουμε; Το ζήσαμε αυτό  στα ωραία μας τα νιάτα και ήταν υπέροχο όσο κράτησε. Για τότε λέω, που δεν νυστάζαμε, αντέχαμε το ποτό, την ορθοστασία και το στριμωξίδι. Αυτά είναι για τα νέα παιδιά και πολύ τα χαίρομαι και τα καμαρώνω…Αρκεί να μην το τερματίζουν και λαχταράμε και μεις οι γονείς… Take it easy… Εγώ και πάλι ΔΕΝ. Φέτος έγιναν …πράγματα, που λέει και η συνταξιούχα καλλονότατη Βάνα μας. Πάρτυ στις κοντινές παραλίες, πυροτεχνήματα, αρπαχτές, μπουζουκοξεφαντώματα και άλλα πολλά που δεν θα μάθω ποτέ. Αλλά σκασίλα μου μεγάλη και δέκα παπαγάλοι γιατί δεν μπορώ πια τις ταλαιπωρίες…Ευτυχώς συμφωνεί και το ταίρι…Πώς με ξέρει!

Και φτάσαμε στο νούμερο 6. Θερινή πανήγυρις. Κάθε καλοκαίρι γίνονται πανηγύρια και μην μου κάνετε τους ανήξερους εσείς οι κυριλέδες.  Είμαστε για τα πανηγύρια γενικώς, οπότε το γλεντάμε και όποιος κάνει τον μη μου άπτου και τον comme il faut, να ξέρετε τρώει τα περισσότερα καλαμάκια απ΄όλους! Τσίκνα και κινέζικα γκατζετάκια, σε συνεργασία με τον Άγιο που γιορτάζει συνθέτουν ένα μαγικό σκηνικό για να ξεχάσεις έστω και για λίγες ώρες την κρίση και να αισθανθείς Κροίσος! Ειδικά εκεί που παζαρεύεις σκληρά το άκαβο χαλάκι για το τζάκι, το μικρό τριφτηράκι για το μοσχοκάρυδο και το σετ κατσαβίδια με φακό και δώρο τις μπαταρίες, αισθάνεσαι θεούλης που έπιασες τον έμπορα Κώτσο και τα πήρες κοψοχρονιά! Με γειά, ΄σαι μάγκας, αλλά εγώ και πάλι ΔΕΝ. Αυτό με το στριμωξίδι με ακολουθεί πάντα και επιπροσθέτως δεν μου λείπει τίποτα. Τα πήρα όλα πέρσι!

Και κλείνω με το νούμερο 7 που είναι ζευγαράκι με το  8 για προφανείς λόγους και που είναι και τα μοναδικά ΔΕΝ που μετάνιωσα πραγματικά. Γιατί αυτό το καλοκαίρι, αρχικά, δεν κατάφερα να πάω μιά βόλτα στο καινούργιο στολίδι της πόλης, όσο είναι ακόμα στολίδι δηλαδή, γιατί τώρα που έπεσε στα κρατικά χέρια πολύ φοβάμαι…Αυτά τα χέρια είναι μαχαίρια ξεύρετε.

Φέτος λοιπόν, στο 7 βάζω που ΔΕΝ επρόκαμα να πάω μιά βόλτα προς το ‘Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος, να αράξω στο γκαζόν του, να το καμαρώσω μέσα και έξω και να προσπαθήσω να πείσω τα ματάκια μου κααι το μυαλό μου πως δεν είναι ολότελα άσχημη αυτή η πόλη. Αρκεί να ξέρεις πού να κοιτάξεις.

Και επίσης για το 8^ο «ΔΕΝ επρόκαμα», παρ΄όλο που το ήθελα πολύ, κράτησα τους κήπους του Μεγάρου Μουσικής με τα όμορφα μελωδικά του βράδια κάτω από τον έναστρο καλοκαιρινό ουρανό!

Η πανσέληνος πάντα προαιρετική…

Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr