Ο Αλέξανδρος Μπέμπης (Κανταρτζής) είναι συνταξιούχος, πρώην επιχειρηματίας που ασχολήθηκε με την ανακύκλωση. Έχει υπό έκδοσιν έξι παιδικά βιβλία.

Στις 18 Μαρτίου 1939 είδε για πρώτη φορά το φως του ήλιου ο Γιάννης Μαρκόπουλος.

Στις 18 Μαρτίου 1996 πέρασε στην αιωνιότητα ο τρισμέγιστος Οδυσσέας Ελύτης. Ένας ήλιος που δεν θα σβήσει ποτέ.

Οι δύο κορυφαίοι δημιουργοί συναντήθηκαν καλλιτεχνικά όταν ο πρώτος μελοποίησε το έργο ΗΛΙΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ του δεύτερου.

Υπάρχει ένα τραγούδι με ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό.

Είναι το ΚΑΤΩ ΣΤΗΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ Τ’ ΑΛΩΝΑΚΙ.

Το ιδιαίτερο που έχει είναι η αριστουργηματική περιγραφή, με λέξεις του Ελύτη και με μουσική και ενορχήστρωση του Μαρκόπουλου,

της μέγιστης χαράς του ανθρώπου που είναι η κορύφωση της σαρκικής/πνευματικής επαφής.

Το…”στα δόντια τους ο ήλιος σπαρταράει”…έγινε…”στα δόνια τους ο ήλιος σπα σπα σπα σπαρταράει”…

Το τραγούδι ερμηνεύτηκε από κορυφαίες τραγουδίστριες με συνοδεία ορχήστρας και χορωδίας.

Η εκτέλεση όμως που του δίνει τελείως διαφορετική διάσταση και προσεγγίζει ιδανικά το πνεύμα του ποιήματος

είναι με τη Μαρίζα Κωχ και συνοδεία μόνο κρουστών.

Το τραγούδι και το ποίημα φυσικά επιβάλλεται να διδάσκεται αναλυτικά στα σχολεία στα παιδιά μας ως αντίδοτο, ανάχωμα και αντίσταση

στην όλο και αυξανόμενη εφηβική βία με σεξουαλικά κίνητρα που καταπατά κάθε έννοια ισότητας στην ανθρώπινη ύπαρξη

Ολόκληρο το ποίημα εδώ.

Κάτω στης μαργαρίτας το αλωνάκι

Στήσαν χορό τρελό τα μελισσόπουλα

Ιδρώνει ο ήλιος τρέμει το νερό

Φωτιάς σουσάμια σιγοπέφτουνε

Στάχυα ψηλά λυγίζουνε τον μελαψό ουρανό.

Με χείλια μπρούντζινα κορμιά γυμνά

Τσουρουφλισμένα στο τσακμάκι του οίστρου

Εε! εε! Τραντάζοντας διαβαίνουν οι αμαξάδες

Στο λάδι της κατηφοριάς τ’ αλόγατα βουλιάζουν

Τ’ αλόγατα ονειρεύονται

Μια πολιτεία δροσερή με γούρνες μαρμαρένιες

Ένα τριφύλλι σύννεφο έτοιμο να χυθεί

Στους λόφους των λιγνών δέντρων που ζεματάν τ’ αυτιά τους

Στα ντέφια των μεγάλων κάμπων που χοροπηδάν τις καβαλίνες τους.

Πέρα μες στα χρυσά νταριά κοιμούνται αγοροκόριτσα

Ο ύπνος τους μυρίζει πυρκαγιά

Στα δόντια τους ο ήλιος σπαρταράει

Απ’ τη μασχάλη τους γλυκά στάζει το μοσχοκάρυδο

Κι η άχνα πιωμένη με βαριές χτυπιές παραπατά

Στην αζαλιά στην έλισσα και στη μοσκοϊτιά!