Βάλε Θεέ μου άγημα
Στη πύλη του θανάτου
Να υποδεχτεί το Σμηναγό
Που’κλεισε τα φτερά του.

Κρητική μαντινάδα

Το να κάνεις επιλογή ζωής και επάγγελμα τον νυχθημερόν κίνδυνο, δηλώνει διακαές πάθος. Και τους ανθρώπους που έχουν πάθος, ευφυΐα και ευγενές συναίσθημα τους εκτιμώ βαθύτατα. Γιατί καθύποταξαν την ανθρώπινη φύση τους και την ύψωσαν σε ιερή.

Οι ιπτάμενοι αξιωματικοί, οι Φύλακες, τα Γεράκια, τα Καμάρια της Ελλάδας είναι οι αφανείς ήρωες και των 365 ημερών κάθε έτους.

Η τυπική κοινωνία μας τους θυμάται και τους θαυμάσει στις επιδείξεις των Εθνικών γιορτών και όταν συμβεί το μοιραίο. Δεν ασχολείται με τους Ένστολους των Ενόπλων Δυνάμεων καθημερινά – πώς ζουν, πώς εκπαιδεύονται, το βαθμό ευθυνών τους, πώς συνδυάζουν επαγγελματικές υποχρεώσεις και προσωπικές- αν και εκείνοι καθημερινά μεριμνούν και ρισκάρουν για την τυπική κοινωνία: για να συνεχίζει τις ειρηνικές της δραστηριότητες. Να διασκεδάζει, να κοιμάται ή να αναπαύεται, να προγραμματίζει οτιδήποτε από χειρουργεία μέχρι διακοπές.

Οι Ένστολοι των Ε.Δ. είναι παρόντες σε σεισμούς, πλημμύρες, ναυάγια, διακομιδές ασθενών, φωτιές. Υπενθύμιση    εδώ. Σε σώζουν. Παράλληλα είναι υπεύθυνοι για την φύλαξη των συνόρων.

Αυτοί οι αφανείς, αλλά γενναίοι Αξιωματικοί ρισκάρουν καθημερινά το ακριβότερο δώρο τους: τη ζωή τους.

Μια κοινωνία που σέβεται τον εαυτό της οφείλει να σέβεται πρωτίστως αυτούς που την προστατεύουν και την «ξελασπώνουν» από τα δύσκολα. Αν οι γιατροί είναι η μια ομάδα, οι Ένστολοι Αξιωματικοί είναι η αμέσως επόμενη. Και αν στους γιατρούς συναντήσεις χυδαίους και ανήθικους εκβιαστές που απαιτούν εμμέσως ή ανερυθρίαστα δωράκια σε φακελάκια, οι Ένστολοι των Ενόπλων Δυνάμεων δεν θα το κάνουν ποτέ. Προσφέρουν ανιδιοτελώς και αμείβονται από την Πατρίδα. Και όποιος έχει αντίρρηση ή διαφορετική εμπειρία ας την καταθέσει δημόσια στα σχόλια.

Δεν αγιοποιώ όλους τους Αξιωματικούς. Υπάρχουν δυστυχώς κι εκεί άνθρωποι κατώτεροι και του βαθμού τους και της θέσης τους και των αξιών του κάθε στρατεύματος. Το έχω γράψει   εδώ. Αλλά οι θλιβερές εξαιρέσεις, δεν επιτρέπεται να αλλοιώνουν τον κανόνα. Και ο κανόνας είναι αυτός: Οι Ένστολοι των Ενόπλων Δυνάμεων σε σώσουν. Μας σώζουν. Το δώρο μας σε αυτούς; Ας το βρει ο καθένας μας ξεχωριστά. Ας το βρει και η Πολιτεία αν σέβεται τον εαυτό της . Φροντίζει γι’αυτούς;  Όχι, όπως όφειλε .

Ωστόσο για τούτην την Πατρίδα και για τους ανθρώπους της, οι Ένστολοι προτάσσουν την δική τους ασφάλεια για την προστασία των άλλων.

Ο Σμηναγός Μπαλταδώρος δεν έγινε ήρωας γιατί σκοτώθηκε υπηρετώντας την Πατρίδα του. Ήταν  ήρωας ανέκαθεν, από τότε που έπαιρνε τον εαυτό του παιδί και τον τοποθετούσε σ’ένα αεροσκάφος κάνοντας τα χεράκια του φτερά. Από τότε άρχισε να ανεβαίνει βήμα-βήμα στον ουρανό. Για να γίνει 30 χρόνια μετά ο φανερός ήρωάς της Πατρίδας μας.

Και αν τώρα τελευταία με την φυλάκιση των δυο Ελλήνων Στρατιωτικών και τον θάνατο του Σμηναγού Μπαλταδώρου της Πολεμικής Αεροπορίας κατανοούμε την σημαντικότητα των Ενόπλων Δυνάμεων, να θυμίσω ότι την χρυσή δεκαετία του 1990 όπου όλα κατρακυλούσαν στο ευτελές και χυδαίο – fast food, fast fuck, fast everything – οι Ένοπλες Δυνάμεις παρέμεναν σταθερές στις αξίες τους προς την πατρίδα και τους όρκους τους.  Όσο κι αν προσπάθησαν μικρές ή μεγαλύτερες ομάδες ανθρώπων πολιτικών και μη, να χαράξουν διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στους εν δυνάμει πολεμιστές και στους πολίτες. Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε πάντα αλληλένδετοι με τις Ένοπλες Δυνάμεις αφού η Ειρήνη είναι μοναχά θεωρία.

Συνεπώς: σεβασμός σε όλους αυτούς που τώρα βρίσκονται στο Σύμπλεγμα της Μεγίστης, στη Σούδα, στις Καστανιές, στον Αη-Στράτη, στη Σαμοθράκη, στο Γράμμο… και σε όσους βρέθηκαν και θα βρεθούν εκεί τις προηγούμενες δεκαετίες χωρίς να το θυμόμαστε ή και να το γνωρίζουμε. Σεβασμό στους εν ζωή Ένστολους των Ε.Δ. που το εικοσιτετράωρο τους δεν έχει ποτάκια, καφεδάκια, σούμες και ουζάκια, αλλά τεράστιο βάρος ευθύνης. Και δεν θα αναφερθώ στις οικονομικές τους απολαβές που δεν ανταποκρίνονται στην ποιότητα και το εύρος των υπηρεσιών τους.

Επαναλαμβάνω: δεν είναι όλοι οι Ένστολοι των Ε.Δ. άξιοι σεβασμού και θαυμασμού. Αλλά αυτοί οι άθλιοι που υπάρχουν είναι οι εξαιρέσεις. Ο κανόνας των Αξιωματικών είναι αυτό που συνέβη στην πατριωτική πράξη του Σμηναγού Μπαλταδώρο: θάνατος εν ώρα καθήκοντος. Και δεν είναι λίγοι οι πεσόντες στο καθήκον. Ένστολοι απ’όλα τα Σώματα Ασφαλείας και Ενόπλων Δυνάμεων.

Ασχολίαστο (;) το ατόπημα του Υπουργού Εθνικής Άμυνας να ανακοινώσει τον θάνατο του Σμηναγού Μπαλταδώρου με  πεζοδρομιακή επιπολαιότητα. Άλλωστε ποιος να καταλογίσει ευθύνες σ’έναν άνθρωπο που στερείται σοβαρότητας και δεν  αναμετρήθηκε ποτέ με την ιερότητα του καθήκοντος. Το παρακάτω σκίτσο του εξ Αμερικής συνεργάτη της Πόρτας Γιώργου Σαράφογλου θεωρώ κορυφαίο και απολύτως αντιπροσωπευτικό του ποιόντος του ΥΠΕΘΑ.

Ξεκίνησα το κείμενο με μια μαντινάδα. Γιατί αγαπώ τους ποιητές της ζωής το ίδιο με τους ποιητές των γραφείων.  Και θα κλείσω με τον έξοχο Μάριο Φραγκούλη. Ευελπιστώντας ότι ο θάνατος τα Σμηναγού Μπαλταδώρου θα αλλάξει καθολικά την στάση της τυπικής κοινωνίας απέναντι στο μεγαλείο της προσφοράς των Ενόπλων Δυνάμεων.

Εκ βάθους καρδιάς τα ειλικρινή συλλυπητήριά μου στην οικογένειά του.

Τζίνα Δαβιλά

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr