Αν πάω ακόμη πιο παλιά θα θυμηθώ ότι στην αίθουσα του Δημοτικού Σχολείου ήταν αναρτημένες στον τοίχο δίπλα – δίπλα οι φιγούρες του Καποδίστρια και του Πετρόμπεη και ότι αν δεν βρισκόταν δύο αδέκαστοι δικαστές ο Κολοκοτρώνης θα σάπιζε στη φυλακή.

Όλα αυτά τα γράφω και τα θυμάμαι διότι είναι η μοναδική φορά που- εγώ ο αριστερός- θα συμφωνήσω με τον Αντ. Σαμαρά και τη δήλωσή του ότι ”…οι δημοκρατίες δεν αποσιωπούν την ιστορία τους…” (Απόσπασμα της συνολικής δήλωσης).

Θα σταθώ στην ουσία ολόκληρης της δήλωσης αδιαφορώντας για τα ενδεχομένως ποταπά, σε σχέση με τον θάνατο ενός ανθρώπου, κίνητρα του πρώην πρωθυπουργού που κάποιοι έσπευσαν να του αποδώσουν.

Ο Κωνσταντίνος Β’ είτε μας αρέσει είτε όχι υπήρξε ο κορυφαίος ταγός της χώρας μας για δέκα χρόνια.

Αυτό δεν αλλάζει άσχετα αν στην δεκάχρονη θητεία του με τις πράξεις και τις αποφάσεις του υπονόμευσε και απαξίωσε τον θεσμό που υπηρετούσε με κορυφαίο λάθος ότι όρκισε-άρα ευλόγησε- την χούντα των επίορκων συνταγματαρχών.

Το γεγονός ότι, σύμφωνα με ισχυρές ενδείξεις, λόγω του νεαρού της τότε ηλικίας του οι αποφάσεις του εκπορευόταν από την βασιλομήτορα Φρειδερίκη δεν τον απαλλάσσει ως άλλοθι από τις ευθύνες του.

Άλλωστε και χωρίς πρόθεση συμψηφισμού, κάποιες ενέργειες των προγόνων του είχαν πολύ πιο καταστροφικά αποτελέσματα και όμως τους μνημονεύουμε σε λεωφόρους, οδούς, μουσεία και αγάλματα. Αυτή είναι η μεγαλοψυχία της δημοκρατίας.

Η απόφαση της κυβέρνησης Μητσοτάκη να μην κηδευθεί ο εκλιπών με τιμές αρχηγού κράτους απαξιώνει στις συνειδήσεις των πολιτών τους θεσμούς ως γενική έννοια που είναι και θα πρέπει να είναι υπεράνω των προσώπων που τους υπηρετούν ή τους υπηρέτησαν αλλά και κάθε πολιτικής, μικροκομματικής και ψηφοθηρικής σκοπιμότητας.

Επειδή αυτή η παθογένεια διατρέχει οριζόντια το πολιτικό μας σύστημα πολύ λυπάμαι ότι την ίδια μικροψυχία θα έδειχναν τα κόμματα της αντιπολίτευσης αν η απόφαση της κυβέρνησης ήταν διαφορετική.

Εν κατακλείδι ποσώς με ενδιαφέρει και διαφωνούσα ανέκαθεν με τον θεολογικού χαρακτήρα ”ο αποθανών δεδικαίωται”.

Αυτό είναι κατοχυρωμένο δικαίωμα και υποχρέωση της ιστορίας να το αναλύσει και να το καταγράψει.

Υποχρέωση όλων των υπολοίπων είναι η ευσέβεια στους θεσμούς.