Η Ματίνα Ράπτη -Μιληλήέχει πτυχίο Κοινωνιολογιας και η πτυχιακή της εργασία ήταν πάνω στην κακοποίηση ανηλίκων. Γράφει μικρές ιστοριες που εχουν να κάνουν με το σήμερα και το χθες. Της αρέσει να παρατηρεί τους ανθρώπους γύρω της και να ακούει τις ιστορίες τους.

Κολυμπούσα όταν τον είδα. Πάνω σε ένα βραχάκι που εξείχε από τον μισογκρεμισμένο μώλο στεκόταν κι αγνάντευε την θάλασσα. Τον είχα ξαναδεί, δεν ήταν η πρώτη φορά. Πριν δύο καλοκαίρια τον έβλεπα να κολυμπάει ανέμελα μαζί με το ταίρι του. Τους καμάρωνα έτσι που τους κοιτούσα από απόσταση πάντα, να κάνουν βουτιές και να ακολουθεί ο ένας τον άλλον σαν να μην υπήρχε κανένας άλλος στην θάλασσα. Ούτε στην παραλία. Δεν μας έδιναν καμία σημασία. Περνούσε ώρα, τους έχανα από τα μάτια μου και ξαφνικά σαν να ξεπήδαγαν από τα βαθιά και συνέχιζαν την ατελείωτη βόλτα τους. Καθημερινό ραντεβού. Όλοι τους καμαρώναμε.

Σήμερα είδα μόνο τον έναν. Μια στεναχώρια μου έσφιξε την καρδιά. Τί να απέγινε το ταίρι του άραγε; Τί μοναξιά να βιώνει; Τί να σκέφτεται; Δεν πρόλαβα να πλησιάσω πολύ κοντά όταν άρχισε να κολυμπάει προς την κατεύθυνσή μου. Αιφνιδιάστηκα. Πρώτη φορά συμβαίνει αυτό. Όταν ήρθε σχεδόν δίπλα μου κοιταχτήκαμε στα μάτια. Δεν χρειάστηκε να ρωτήσω τίποτα. Το λυπημένο του βλέμμα τα έλεγε όλα. Ναι, ήταν μόνος του. Το ταίρι του δεν υπήρχε πια και η ζωή του δεν είχε νόημα. Για μια στιγμή φοβήθηκα πως θα βουτούσε στον βυθό και δεν θα ξαναέβγαινε ξανά στη επιφάνεια. Εκείνος σαν να διάβασε την σκέψη μου βούτηξε και να χάθηκε κάτω από τα γκρίζα κύματα. Το έκανε, σκέφτηκα. Το έκανε. Τί κρίμα… Δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα. Και τι μπορούσα να κάνω πέρα από το να καταλαβαίνω τον πόνο του. Την απέραντη μοναξιά του. Τον θρήνο του.

Άρχισα να κολυμπάω προς την στεριά βιαστικά όταν αναδύθηκε ακριβώς  μπροστά μου με θεαματικό τρόπο. Έκανε έναν κύκλο γύρω μου και συνέχισε να κολυμπάει ώσπου άνοιξε τα μαύρα φτερά του και πέταξε μακριά ο μοναχικός κορμοράνος της παραλίας.