Και η ζωή μου παραδέρνει ακυβέρνητη, καθώς δεν έχω παρά τη σκιά του αποχωρισμού σου στο βλέμμα και στα χείλη μου την παγωμένη αίσθηση του φιλιού στο μέτωπό σου, στο τελευταίο αντίο. Ένα ξόδι η ζωή μου…

Δεν χάρηκες τα τελευταία μου τριαντάφυλλα. Δεν χόρτασα παιδί την αγκαλιά σου. 35 χρόνια ξενυχτώ τη μορφή σου μέσα μου μα η ορφάνια αυτή δεν τελειώνει… Σου οφείλω τα πάντα…

Καμιά φορά περνάω έξω από το γραφείο σου στη Δ.Ε.Θ. και κοιτάζω μήπως σε δω να μου γνέφεις από τη γνώριμη θέση σου, με το πάντα χαμόγελό σου… Θυμάμαι την τελευταία μέρα στο ασθενοφόρο, που ενώ ήσουν βυθισμένη στον πιο αποτρόπαιο λήθαργο, περνώντας από την Εγνατία για το νοσοκομείο ακριβώς έξω από το κτίριο της διοίκησης, απρόσμενα ορθάνοιξες τα μάτια και κάτι ψέλλισες, κοιτώντας έξω, νιώθοντας φαίνεται ότι περνάς για στερνή φορά από το δεύτερο σπίτι σου. Σαν να ήθελες ν’ αποτυπώσεις την εικόνα της αγαπημένης σου Έκθεσης, για να σε συντροφεύει στο τελευταίο ταξίδι. Σαν να αποχαιρετούσες οριστικά τους συναδέλφους σου και μαζί τους την ίδια σου τη ζωή…

Κάνει κρύο στη μοναξιά…Κερί αναμμένο η μνήμη μου για σένα. Σ’ αποχαιρέτησα, θυμάμαι, ψιθυριστά μ’ ένα τραγούδι μου που το αγαπούσες -μου το ‘χες ζητήσει άλλωστε καιρό πριν- από τα πρώτα, που είχα σκαρώσει για το Φεστιβάλ Τραγουδιού, στο οποίο εσύ με μύησες:”Κίτρινα φύλλα συνοδεύουν τη ζωή μου / στο άγγιγμα της μέρας, στης νυχτιάς τη σιγαλιά / μαραμένα είν’ τα λουλούδια στην αυλή μου / τα όνειρα χαθήκαν σαν λευκά πουλιά…”