Κατέχει Master of Arts από το European Institute of Philosophical  Anthropology.

Ο Macron είπε -μεταξύ άλλων- ότι ” βιώνουμε μια μεγάλη ανατροπή και το τέλος της αφθονίας, των βεβαιοτήτων, της ανεμελιάς”.

Κάθε λέξη του συγκεκριμένου (σημ: προέρχεται από τα σαλόνια των επενδυτικών οίκων και του έστρωσαν τον δρόμο για την εξουσία σε μηδενικό χρόνο ) είναι σημαίνουσα. Και κρύβει ενδεχομένως τον φόβο του ανδρός για ένα πιθανό δικό του πρόωρο πολιτικό τέλος.

Ανθρωπότυποι τέτοιου είδους, αυθεντικοί εκπρόσωποι της συστημικής κυριαρχίας και των ολιγοπωλίων, εντελώς αποκομμένοι από την πραγματικότητα με τους κατώτατους μισθούς και τα υπερχρεωμένα ευρωπαϊκά νοικοκυριά, γίνονται τώρα κήνσορες της δυστοπίας.

Αλλά τι ανατρέπεται ακριβώς ; Ποια αφθονία τελειώνει, ποιες βεβαιότητες και -προσέξτε- ποια ακριβώς ανεμελιά ;

Ο καπιταλισμός, με τις περιστρεφόμενες πόρτες κεφαλαίου-κράτους από τις οποίες αναδύονται συμπαθείς δήθεν κεντρώοι αλλά σκληροί νεοφιλελεύθεροι όπως ο Macron, ξέρουμε ότι δεν ανατρέπεται. Μεταλλάσσεται προς το χειρότερο. Αυτή την μετάλλαξη είναι που στην πραγματικότητα φοβούνται οι ανα τον πλανήτη Macron (και οι τάξεις-χορηγοί τους).

Η δε ”αφθονία” στο διάγγελμα του Macron συμβολίζει τα όρια του συμβολικού κόσμου του κεφαλαίου, τον καπιταλιστικό κορεσμό: την υπερκατανάλωση, την υπερπαραγωγή αλλά και την υπερσυσσώρευση πλούτου.

Οι δε βεβαιότητες για τις οποίες μιλάει ο Macron είναι ήδη τελειωμένες για τους πολλούς. Στην απέραντη έρημο της οικονομικής βιοκρατίας, γεννιέσαι χωρίς καμία σταθερά αναφοράς.

Παλεύεις – αν δεν είσαι γόνος εύπορων- στην ζούγκλα της αγοράς, αποστειρώνεσαι πνευματικά με την υπερεξειδίκευση και κολυμπάς καθημερινά, μέσα από την παλάμη σου, αβοήθητος στον ωκεανό της υπερπληροφόρησης χωρίς πυξίδα και σημεία ισορροπίας.

Κανένα αφήγημα, κανένα μοτίβο ζωής, καμία πορεία δεν είναι ομαλή στον ανθρώπινο βίο. Το ατομικό σχέδιο της ζωής, που δεν απαιτείται για τις ”βεβαιότητες” των ισχυρών, δεν είναι το σχέδιο των πολλών, εκείνων των υποκειμένων που δεν έχουν πρόσβαση σε χρήμα, ανώτερη εκπαίδευση και ευκαιρίες.

Ο νεοφιλελευθερισμός και η βιοπολιτική των απανταχού Macron (που υποτίθεται ότι αναχαιτίζουν τον λαϊκισμό και εγκαθιστούν την σταθερότητα) είναι που συνιστούν στην ουσία την πηγή της αβεβαιότητας.

Αυτοί οι υποτίθεται μετριοπαθείς πολιτικοί είναι στην πραγματικότητα οι τέλειοι μηχανικοί του συστήματος, οι σχεδιαστές των ανισοτήτων, οι ηθικοί αυτουργοί της ατελούς κοινωνικής κινητικότητας και της συνεχούς διεύρυνσης των ταξικών διαφορών.

Όσον αφορά το τέλος της ανεμελιάς κατανοείτε τι σημαίνει για τους πληβείους : ”δουλέψτε περισσότερο( έστω και με λιγότερα), καταναλώστε τα αναγκαία, καθώς δεν θα δικαιούστε, λόγω έκτακτων συνθηκών και κατάστασης εξαίρεσης, να είστε ούτε άνετοι αλλά ούτε και άνεργοι. Δεν πρέπει να γίνετε βαρίδια οκνηρίας για το σύστημα και την ισορροπία του…”