Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

Όχι, εγώ δεν θέλω να βγω έξω αύριο.  Αρνούμαι. Φοβάμαι ρε παιδάκι μου, πώς αλλιώς να το πω; Τρέμω τον αέρα που μοιράζομαι με τους άλλους ανθρώπους. Βλέπω στην τηλεόραση ταινίες με κόσμο στους δρόμους, στα ασανσέρ, στα εμπορικά, στους κινηματογράφους και  πετάω σπιθούρια. Προχθές έβλεπα την Στέλλα και την ώρα που ο Φούντας φώναζε στην Μελίνα «Στέλλα φύγε κρατάω μαχαίρι» εγώ άκουγα «Στέλλα φύγε, δεν φοράω μάσκα»!

Στο φαρμακείο έτρεμα στην ιδέα των προηγούμενων που είχαν μπει  πριν από μένα. Τους φανταζόμουν να βήχουν ολούθε, στα πλέξιγκλας, στις αλόες, στις κολώνιες, στις καραμέλες για τον λαιμό και να γεμίζουν τον αέρα, τον αέρα ΜΟΥ, με πολλά μικρά απαίσια σατανικά σωματίδια, τίγκα στον κορωνοϊό, που πετούσαν γύρω μου κάνοντας  γκριμάτσες και βγάζοντάς  μου την γλώσσα…τραγουδώντας το «δυό πόρτες έχει η ζωή, άνοιξα μιά και μπήκα…» Νιά νια νιανιά νια.

Στον περίπατο άλλαζα πεζοδρόμιο μόλις έβλεπα κάποιον να έρχεται προς τα εμένα και τον στραβοκοίταζα μέσα από τα γυαλιά μου λες και ήταν ο εξαποδώ ο ίδιος. Στην ουσία περπατούσα σε ζιγκ ζαγκ, σαν τον Ορέστη Μακρή στον Μεθύστακα και με  μικρές στάσεις στις διασταυρώσεις για να βεβαιωθώ πως το πεδίο ήταν ελεύθερο και γω ασφαλής και μόνη… στον πλανήτη αν ήταν δυνατόν. Κι αν γινόταν, να τους θερμομετρήσω όλους. Όλους. Περιπατητές, δρομείς, ποδηλάτες, σκυλομαμάδες και σκυλομπαμπάδες, παιδάκια, ακομα και τα σκυλάκια.

Στο σούπερ μάρκετ η κατάσταση ήταν ακόμα χειρότερη. Όταν ερχόταν η σειρά μου για να μπω, αφού πρώτα είχα περάσει με οινόπνευμα το καρότσι και ήμουν φυσικά με περιβολή αστροναύτη, αδιάβροχο με κουκούλα, μάσκες(δύο γιατί έτσι πως τα λένε δεν τους εμπιστεύομαι)και γάντια, άρχιζα να τσεκάρω τους διαδρόμους. Περίμενα πρώτα να φύγει το προηγούμενο καρότσι και μετά πήγαινα εγώ. Αν αργούσε κάποια κυρία να φύγει της φώναζα από την άκρη του διαδρόμου που παραφύλαγα «Αργείτε;» και κρυβόμουν.  Κυκλοφορούσα  στο κατάστημα λες και ήμουν ο Pacman και με κυνηγούσαν εκείνα στα διαολάκια να με φάνε! Θυμάστε;

Η ζωή μου απέκτησε άλλους ρυθμούς. Συνήθισα τα μαλλιά μου με την μαύρη ρίζα και τα νύχια μου κομμένα σύριζα και άβαφα, λες και έχω ρεσιτάλ πιάνου.  Κατάργησα το κραγιόν αφού κανείς δεν θα το έβλεπε και πάλι δεν θα το βλέπει τώρα με τις μάσκες και συνειδητοποίησα πως οι αθλητικές φόρμες δεν είναι μόνο για την γυμναστική, οι πυτζάμες δεν είναι μόνο για ύπνο και η παντόφλα κάνει πλατυποδία! Από την πολύ παντόφλα δε, το πόδι μου άνοιξε και δεν μου κάνει πια κανένα παπούτσι!

Συνήθισα να σαπουνίζω τα πάντα, ώς και τις χλωρίνες τις ίδιες και δεν νομίζω πως θα μπορέσω ποτέ να σταματήσω την μπουγάδα των αγαθών  γιατί …ναι, θα το ξαναπώ, φοβάμαι.

Έτρεμα, τρέμω και θα τρέμω γιατί πολύ απλά, πήρα την τρομάρα του αιώνα. Και δεν ξέρω πόσο θα μου πάρει να ξετρομάξω αγαπητοί πρώην συνέγκλειστοι, αλλά μέχρι να γίνει αυτό…ΧΑΜ. Χεράκια (πλένουμε), Απόσταση (κρατάμε), Μασκούλες (φοράμε)… Κι ο Θεός βοηθός.

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr