Πάνος Μπιτσαξής

Μια ανάσα δροσιάς στο καύσωνα της θλίψης που προκάλεσε ο απροσδόκητος θάνατος του αγαπημένου μου φίλου Γιάννη Καραχισαρίδη ήταν το κύμα καθολικής του αναγνώρισης. Η δήλωση της αγαπητής Λίνας Μενδώνη, οι ανακοινώσεις των ΔΗΠΕΘΕ  και των Δήμων, τα επώνυμα εγκώμια ο τύπος και η τηλεόραση. Κυρίως όμως η πηγαία και γνήσια αγάπη όλων που ξεχείλισε στα social media. Δεν κρύβω ότι αισθάνθηκα μεγάλη ικανοποίηση για έναν φίλο μιας ολόκληρης ζωής που το τελευταίο καιρό ένιωθε ξεχασμένος και παραγκωνισμένος. Με κορύφωση τα γραφειοκρατικά γρανάζια που ματαίωσαν μια συνεργασία πνοής με το Δήμο Κοζάνης. Η μεταθανάτια αναγνώριση είναι κοινός τόπος στην Ελλάδα. Τι να το κάνεις θα μου πείτε; Όχι το ήθελα πολύ για το έργο του στο θέατρό και το πολιτισμό αλλά κυρίως για τη Σιβη και, κυρίως επίσης, για ένα παντοτινό στεφάνι τιμής, στον Μιχάλη τον άξιο γιό του. Άλλωστε τα πολλά εγκώμια δεν ήταν κάτι που ενδιέφερε ιδιαίτερα τον Γιάννη. Ήταν γήινος, προσγειωμένος και πολύ βαθιά σεμνός για να ξιπάζεται από τέτοια. Θα έλεγα ότι δεν το σήκωνε και η κουλτούρα των λίγων στενών φίλων του και των δικών του ανθρώπων που έχουν ποιότητα και ήθος, φυσικά και η δική μου. Ευχαριστώ από καρδιάς όσους μου έστειλαν μηνύματα, με πήραν τηλέφωνο ή σχολίασαν ή σήμαναν λιτές αναρτήσεις που έγραψα με κόπο και υπό το κράτος συγκίνησης. Ζητώ συγγνώμη σε όσους δεν απάντησα προσωπικά, δεν ήμουνα σε φάση για περισσότερα. Ευχαριστώ τον Αντώνη Χαλκιά ξέρει ο ίδιος γιατί. Τη φίλη Γιολάντα. Όλους σας.

Ο Γιάννης αφήνει μια ανέκδοτη παρακαταθήκη. Ένα έργο τεράστιας φιλοσοφικής εμβέλειας. Δεν το λέω επειδή είναι φίλος μου. Θα το δείτε όταν εκδοθεί. Μια μικρή επιμέλεια χρειάζεται και καμία παρέμβαση ουσίας. Είναι μια 7 χρόνη δουλειά με κεντρική ιδέα την «ενότητα των αντιφάσεων». Δύσκολο αλλά πρωτοπόρο αφήγημα φιλοσοφίας γραμμένο με τρόπο που μπορεί να γίνει κατανοητός και να προκαλέσει πνευματική απόλαυση σε καθένα παρά τη περιπλοκότητα του. Τον είχα φάει να βγει μήνες τώρα και η τελειομανία του τον έκανε να καθυστερεί με διορθώσεις. Θα εκδοθεί και τότε θα πούμε περισσότερα.

Στις 9 Δεκεμβρίου 2019 ο Γιάννης μαζί με το Χρήστο Χωμενίδη, τον Γιώργο Ανωμερίτη, τον Νίκο Πορτοκάλογλου και τον Σπύρο Ταλιαδούρο παρουσίασε στον Ιανό το βιβλίο μου «Όταν το μέλλον έπαιζε κρυφτό». Όταν μίλησε είπε πως «το μέλλον πάντα παίζει κρυφτό» και εξήγησε τι εννοεί. Είναι κάτι που τον απασχολούσε όταν διάλεξα τον τίτλο. Πού να το φανταζόμουν ότι αυτό θα είχε και άλλη προέκταση; Το επισήμανε σε ένα σχόλιο ο κοινός μας φίλος Χάρης Κουρούκλης. Τότε απαντώντας στους φίλους που με τίμησαν είπα δυο λόγια για την προσφορά τους. Για το Γιάννη έκανα τη πρώτη δημόσια νύξη για το υπό ολοκλήρωση έργο του. Μου γκρίνιαξε ότι ήταν νωρίς. Δεν ήταν δυστυχώς. Μου το θύμισε ο Ηλίας Τασόπουλος γιατί δεν πήγε το μυαλό μου στο στο στιγμιότυπο.

Δεν θέλω να πω άλλα. Τα όσα μας ένωσαν 55 χρόνια τώρα από παιδιά στο Δημοτικό μέχρι σήμερα περνούν στη μνήμη και τη λήθη. Όταν έρθει η στιγμή θα μιλήσω μόνο για τις «αντιφάσεις». Τα υπόλοιπα δεν ήταν η υψιπετής φιλοσοφία. Ήταν μια απόλυτα γήινη επαφή, κοινές εμπειρίες παρά τους διαφορετικούς μας δρόμους από τα νιάτα μας, πολιτική ανατομία, ατελείωτη και πηγαία πλάκα για τους πάντες και τα πάντα, αμοιβαία, σκληρή κριτική κειμένων που γράφαμε κριτική που έπιανε τόπο, είμασταν ο ένας για τον άλλον στις δύσκολες ώρες σύμβουλοι και ψυχαναλυτές. Μια συνεχής διαφωνία, μια συνεχής συμφωνία, μα συνεχής ανατροφοδότηση ιδεών στάσεων και αποφάσεων. Ο πιο δυναμικός μου κριτής και δικαστής όταν ήμουν στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού με  Σαββατιάτικα τηλεπισκόπησης. Τι να πρωτοθυμηθώ. Ο πόνος της απώλειας είναι μεγάλος. Όχι μόνο για μένα, αλλά για πολλούς.

Γιάννης Καραχισαρίδης (1955-2020)

Διαβάστε όλα τα  άρθρα του Γιάννη Καραχισαρίδη της Ενότητας υπό τον τίτλο “Επίκαιρα και Ανεπίκαιρα” . Τα δημοσιευμένα άρθρα στο site έχει ήδη επιμεληθεί και εμπλουτίσει ο Γιάννης Καραχισαρίδης και θα εκδοθούν σε βιβλίο υπό τον τίτλο  «Ανεπίκαιρα: ένας τρόπος να παρατηρούμε το κόσμο».