Χάσαμε πάλι το Πραγματικό. Το φάσμα νέων lockdowns μεταλλάσσει το Παρόν αφού ο ιός συνεχίζει να μεταλλάσσεται αλλά η επικινδυνότητα του περνάει στο Συμβολικό( ο εμβολιασμός γίνεται η απόλυτη σημειολογία της ατομικής ευθύνης για την συνύπαρξη με τον Άλλο).

Οι κοινωνίες είναι ουσιαστικά εγκλωβισμένες μεταξύ της υγειονομικής ασφάλειας και του βιοπολιτικού σχεδιασμού. Οι οικονομίες περιμένουν την κινητικότητα στον τουρισμό ως μάννα εξ ουρανού.

Δύσκολη εποχή για βεβαιότητες. Οι πολιτικές ηγεσίες αλλά και οι ειδικοί της επιστήμης χάνονται στο κενό μεταξύ βραχυπρόθεσμης και μακροπρόθεσμης πρόβλεψης.

Ο κοινός θνητός ζητάει να μάθει μέχρι που μπορεί να φθάσει ο κίνδυνος και η δυνητική πραγματικότητα του δυστοπικού παρόντος. Πρέπει να μάθει να ζει πλέον με το αβέβαιο καθημερινά και μάλλον χωρίς να ποντάρει πολλά στον συστημικό πατερναλισμό (αφού το χρήμα-σωσίβιο των κυβερνήσεων δεν είναι παρά μελλοντικό χρέος…)