Ο Ηλίας Καραβόλιας είναι Οικονομολόγος  με ειδίκευση Γενικής Θεωρίας και Οικονομικής Πολιτικής. Κατέχει Master of Arts από το European Institute of Philosophical  Anthropology

Όταν οι κυβερνήσεις σε κάθε χώρα επικαλούνται την παγκόσμια οικονομία για την ακρίβεια και τον πληθωρισμό εκ πρώτης όψεως δεν έχουν άδικο: αυτή είναι η πραγματικότητα. Κρύβουν όμως την ουσία καθώς δεν εξηγούν στις κοινωνίες κάθε κράτους ποιοί είναι οι κερδοσκοπικοί μηχανισμοί και ποιές οι καπιταλιστικές ανισορροπίες/στρεβλώσεις που πυροδοτούν την μείωση της αγοραστικής δύναμης και του διαθέσιμου εισοδήματος μας. Παρουσιάζουν σωστά οι πολιτικές ηγεσίες ως πηγή της αισχροκέρδειας, πχ. στην ενέργεια, την παγκόσμια γεωπολιτική αναταραχή. Και τον πληθωρισμό ως ένα σχεδόν ”φυσικό φαινόμενο” που το ”ζητάει” το πολύ χρήμα : η υπερβάλλουσα ρευστότητα που διοχέτευσαν στο πιστωτικό κύκλωμα οι κεντρικές τράπεζες εν μέσω πανδημίας.

Διαβάστε : «Είναι ο μεγαλύτερος πληθωριστικός κύκλος που έχει γνωρίσει η ΕΕ, η Ευρώπη εν τω συνόλω και ο πλανήτης, από τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο», είπε ο Έλληνας Υπουργός Ανάπτυξης στην Βουλή και προσέθεσε ότι « το φαινόμενο έχει σχέση με την καραντίνα, με τα μεγάλα πακέτα στήριξης που έδωσαν στις αγορές χρήμα που με κάποιον τρόπο πρέπει να απορροφηθεί, και το χρήμα, ως γνωστόν, καίγεται για τον πληθωρισμό, με τις γεωπολιτικές εξελίξεις στην Ευρώπη, με τον ανταγωνισμό στην αγορά φυσικού αερίου, με την επιτάχυνση των στόχων για την πράσινη ενέργεια που έχει θέσει η ΕΕ».

Υπερφιλελεύθερες λοιπόν κυβερνήσεις, πολιτικοί δηλωμένοι ανοιχτά ως υπέρμαχοι της κατάργησης του κοινωνικού κράτους και σχεδόν αλλεργικοί με έννοιες όπως ”δημόσια αγαθα”, χρησιμοποιούν ως επιχείρημα – χωρίς όμως να κατονομάζουν ευθέως – τις μονεταριστικές πολιτικές του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού για να δικαιολογήσουν την ακρίβεια που ροκανίζει τα πορτοφόλια μας. Καραντίνα, εκτύπωση χρήματος, γεωπολιτική, ενέργεια : τα σημαίνοντα γίνονται σημαινόμενα, τα προφανή στοιχεία δηλαδή της έκτακτης κατάστασης που όμως παίρνει χαρακτήρα μονιμότητας μιας ”δομικής ανισορροπίας” στην διεθνή οικονομία, γίνονται επιχειρήματα δικαιολόγησης του καπιταλιστικού και νεοφιλελεύθερου μοντέλου.

”Έτσι είναι ο καπιταλισμός, δεν μπορούμε να τον αλλάξουμε” λέει ουσιαστικά η εξουσία.Και αναρωτιέσαι αν τελικά αυτά δικαιούνται να τα διατυπώσουν οι πολιτικοί μιας άλλης ιδεολογίας (πχ.σοσιαλδημοκρατική, κεϋνσιανή) ή μιας άλλης σχολής σκέψης : αυτής περί ρύθμισης των αγορών και ενίσχυσης του κρατικού ρόλου στις οικονομίες. Αναποδογυρίζεται η νοημοσύνη μας, καταντά ανεστραμμένη εικόνα να ακούς τον συστημικό λόγο ως απόλυτα φυσιολογικό.

Το οτι δεν φταίει μια κυβέρνηση- σε κάθε δυτική χώρα- για την άνοδο του κόστους ενέργειας και του κόστους των καυσίμων, δεν συνεπάγεται οτι είναι άμοιρη ευθυνών απέναντι στους ελλιπείς ρυθμιστικούς μηχανισμούς εποπτείας των κερδοσκοπικών πρακτικών και αναχαίτισης των εξώφθαλμων ολιγοπωλιακών καρτέλ στις αγορές. Μπορεί δηλαδή να μιλάμε με ευκολία για παγκόσμιοποιημένης εκδοχής φαινόμενα όμως ο συντονισμός για να προστατευθούν οι πολίτες του ανεστραμμένου κόσμου απο την συγκυρία απαιτεί συντονισμό εθνικών πολιτικών και παρεμβάσεων.

Η εξουσία σε κάθε εθνική επικράτεια και οικονομία οφείλει οχι απλά να διατυπώνει με χαρακτηριστική άνεση την καπιταλιστική πραγματικότητα της κερδοσκοπίας( εκλογικεύοντας έτσι τις συστημικές στρεβλώσεις και τις ανισορροπίες που δημιουργούνται )αλλά πρέπει και να παρεμβαίνει με μέτρα και πρωτοβουλίες ώστε να περιορίζει την κερδοσκοπία. Οφείλει σε εθνικό επίπεδο να διαμεσολαβήσει ώστε το καναλιζάρισμα του χρήματος που εκδόθηκε απο τις κεντρικές τράπεζες να γίνει παραγωγικό και όχι παρασιτικό/καταναλωτικό που γεννάει το πληθωριστικό αποτέλεσμα. Οφείλει η κάθε κυβέρνηση να μην καταγγέλει απλά τις δυσχέρειες για το πέρασμα στην νέα πράσινη οικονομία αλλά να εξορθολογίσει το κόστος μετάβασης στην πολυδιαφημιζόμενη μετάβαση στην πράσινη ενέργεια : με ελεγχόμενη απολιγνιτοποίηση, δημιουργία δημόσιων υποδομών για ανανεώσιμες ενεργειακές πηγές, ορθολογική κατανομή επιδοτήσεων στον ιδιωτικό τομέα της ενέργειας, κ.α)

Όπως είναι επίσης απορίας άξιο να επικαλείσαι με χαρακτηριστική ευκολία τα lockdowns και την ποσοτική χαλάρωση όταν δεν μεριμνάς, σε επίπεδο εθνικής οικονομικής πολιτικής, για το τι θα συμβεί με τα υπέρογκα ιδιωτικά χρέη και τα επι πολλά χρόνια μή ρυθμισμένα κόκκινα δάνεια. Αυτά που πνίγουν και θα πνίξουν περαιτέρω επιχειρήσεις και νοικοκυριά ( ενώ με δημιουργική λογιστική ανακουφίζονται οι επώδυνες εγγραφές στους τραπεζικούς ισολογισμούς)

Ζούμε το φαινόμενο του ανεστραμμένου κατοπτρισμού της πραγματικότητας που δυστυχώς θρέφει ακόμα τις ρίζες της παρασιτικής, εικονικής και χάρτινης οικονομίας. Των παρατεταμένων αρνητικών επιτοκίων που έστελναν χρήμα στις μετοχές και οχι στην παραγωγή, το πραγματικό εμπόριο και την πραγματική ζήτηση, δεδομένης της υποτίμησης μισθών και εισοδημάτων και της υπερσυσσώρευσης πλούτου απο τις ελίτ (ενώ τρέχουν τα υπέρογκα κρατικά και ιδιωτικά χρέη).