Πάνος Μπιτσαξής

• Ο κ. Παρασκευόπουλος δεν έγινε γνωστός ως Υπουργός Δικαιοσύνης. Δεν το είχε ανάγκη. Στον νομικό κόσμο τον γνωρίζουμε όλοι. Ήταν, και ίσως στο μέλλον ξαναγίνει, διακεκριμένος πανεπιστημιακός δάσκαλος στο δύσκολο και απαιτητικό μάθημα του ποινικού δικαίου. Τα συγγράμματα του αλλά και όλη η επιστημονική παρουσία του και η προσφορά του υπήρξε αξιόλογη και διακριτή. Έχαιρε του γενικού σεβασμού του νομικού κόσμου, ανεξάρτητα του αν στο αμιγές επιστημονικό επίπεδο συμφωνούσε ή διαφωνούσε κάποιος μαζί του.

Άλλωστε, η πανεπιστημιακή διδασκαλία και το ακαδημαϊκό έργο για να είναι σημαντικό και καινοτόμο, εγγενώς και από την ίδια του τη φύση, πρέπει να προκαλεί και να γονιμοποιεί τον διάλογο, την επιστημονική αντιπαράθεση, την συμφωνία και την διαφωνία.

Δεν έτυχε να γνωρίσω προσωπικά τον κ. Παρασκευόπουλο ή τουλάχιστον δεν το θυμάμαι. Συμμεριζόμουν, όμως, απόλυτα την έξωθεν καλή μαρτυρία η οποία τον περιέβαλλε. Όταν ανέλαβε Υπουργός Δικαιοσύνης, όλοι είπαμε. Να κι ένας σοβαρός άνθρωπος σε μια κυβέρνηση που αποπνέει σε κάθε πράξη της έλλειψη σοβαρότητας.

• Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, αντιλαμβάνεστε εύκολα το μέγεθος του αιφνιδιασμού και της κατάπληξης που προκαλεί σε όσους θητεύουν στη μαχόμενη νομική πράξη ο βίος και η πολιτεία του κ. Παρασκευόπουλου στο Υπουργείο Δικαιοσύνης.

Ποιός θα περίμενε τέτοιο κατάντιο;

Προσπαθώ να προσέξω τις λέξεις μου, αλλά είναι η επιεικέστερη που μπορώ να σκεφτώ. Αυτό που συμβαίνει είναι κατάντιο. Πρόκειται για ένα σκληρό και απρόβλεπτο μάθημα για το μέγεθος της κατάπτωσης που μπορεί να προκαλέσει στον άνθρωπο το σύνδρομο της άνευ όρων διατήρησης της υπουργικής καρέκλας. Διερωτώμαι πραγματικά αν έχει χάσει την ικανότητα να αισθάνεται ντροπή.

• Ίσως οι περισσότεροι πολίτες να μην έχουν, και δεν έχουν υποχρέωση να έχουν, τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις των θεσμικών λειτουργιών, ώστε να κατανοήσουν πλήρως την αιτία της ιδιαίτερης έντασης και την λακωνικότητα της παραπάνω κριτικής. Ο κ. Παρασκευόπουλος ίσως να βολεύεται με αυτό. Δεν τον ενδιαφέρει φαίνεται ότι το σύνολο των Ελλήνων νομικών, όχι μόνο αντιλαμβάνεται το τι συμβαίνει, όχι μόνο υποθέτει πολύ περισσότερα απ’ όσα συμβαίνουν, αλλά νιώθει αποστροφή και βαθιά ανησυχία. Ανάμεσά τους και η συντριπτική πλειονότητα των νομικών που υποστήριξαν και ορισμένοι εξακολουθούν να υποστηρίζουν το ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι γεγονός πρωτοφανές να βγαίνουν με ανακοινώσεις οι δικαστικές ενώσεις και να μιλούν ανοιχτά για παρακράτος και ο κ. Παρασκευόπουλος να παριστάνει τον κουφό και τον ανήξερο, να σιωπά και να μην ιδρώνει το αυτί του. Υπενθυμίζουμε στον κ. Παρασκευόπουλο ότι το έγκλημα της εσχάτης προδοσίας είναι διαρκές. Η παραγραφή του αρχίζει όταν παύει η εκτέλεσή του. Ότι η εσχάτη προδοσία συντελείται και με την αλλοίωση του πολιτεύματος και ότι το να κατέβουν τα τανκς δεν είναι απαραίτητη συνθήκη για να αλλοιωθεί το πολίτευμα. Η αλλοίωση του πολιτεύματος μπορεί να γίνει και με άλλους τρόπους. Υπενθυμίζουμε ότι, μεταξύ των θεσμών που συνθέτουν εννοιολογικά το πολίτευμα, ρητά αναφέρεται η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης.

• Έξω από τις αίθουσες των δικαστηρίων, στα πηγαδάκια των δικηγόρων η φράση που επικρατεί είναι «δέστε τι έγινε … αυτά δεν γίνονται». Η διαρκής επανάληψη της φράσης έχει, δυστυχώς, οδηγήσει στο κοινό συμπέρασμα ότι αυτά που δεν γίνονται, γίνονται συνέχεια. Υπάρχουν όρια κ. Παρασκευόπουλε; Πού ακριβώς το πάτε;

Αυτήν ακριβώς την εποχή επέλεξε μάλλον τυχαία ο κ. Σαρτζετάκης να εκδώσει το βιβλίο του για τον τρόπο που επιτέλεσε το καθήκον του στην υπόθεση Λαμπράκη. Το ευρύτερο θέμα του βιβλίου είναι η ανατομία των παρακρατικών μηχανισμών της δεκαετίας του 60. Ειλικρινά αδιαφορώ αν το παρακράτος είναι δεξιό ή αριστερό. Η πείρα διδάσκει πως το δεξιό παρακράτος μπορεί να γίνει αριστερό και το αριστερό δεξιό. Όταν η χώρα αρχίζει και λειτουργεί αγόμενη και φερόμενη από παρακρατικούς μηχανισμούς και όταν η παρακρατική μεθοδολογία γίνεται κανόνας, η αλλοίωση του πολιτεύματος γίνεται γεγονός και ζώσα πραγματικότητα. Οι παλιότερες γενιές ξέρουμε πολύ καλά πως από τέτοιες καταστάσεις δεν ξεμπερδεύει κανείς εύκολα. Το παρακράτος αποκτά την δική του δυναμική και γίνεται ισχυρότερο και από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις. Αν έχετε ξεχάσει το ποινικό, διαβάστε λίγη ιστορία κ. Παρασκευόπουλε. Δεν χρειάζεται να πάτε πολύ μακριά. Γύρω στις πέντε δεκαετίες.

• Όταν η επιλογή της αριστερής κυβέρνησης για την θέση του Υφυπουργού Διαφάνειας είναι ο Διοικητής της ΕΥΠ μιας δεξιάς κυβέρνησης, το θέμα δεν είναι μόνο σύντομο ανέκδοτο. Έχει βεβαίως και την αστεία πλευρά του. Προέχει, όμως, η σοβαρή. Η παρακρατική λειτουργία δεν γνωρίζει σύνορα ανάμεσα στην δεξιά και την αριστερά.

• Άγεσθε και φέρεσθε κ. Παρασκευόπουλε. Είναι τόσο σαφές που δεν χρειάζεται καν να αναφερθώ στα γεγονότα. «Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλοι», λέει το τραγούδι του Σαββόπουλου. Ελπίζω ειλικρινά να μην χρειασθεί να γίνει για τρίτη φορά στην μεταπολεμική ιστορία νομική και πραγματική επίκληση του ακροτελεύτιου άρθρου του Συντάγματος. 1-1-4 ήταν το 1963-1964 το σύνθημα των Λαμπράκηδων.

• Ένα πελώριο ερώτημα αναμένεται να απαντηθεί τις επόμενες ημέρες. Υπάρχουν στην Αθήνα δικαστές κ. Παρασκευόπουλε;

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr