Πάνος Μπιτσαξής

• Η Αριστερά δεν έχει το μονοπώλιο της αυταπάτης. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς το σύνδρομο αυτό αφορά το σύνολο του πολιτικού συστήματος. Ο λόγος για τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ θα μείνει στην ιστορία ως συνώνυμο της αυταπάτης, δεν οφείλεται στο γεγονός ότι είναι η μόνη συλλογική οντότητα που ζούσε και εξακολουθεί να ζει στη τεχνητή ευφορία της «καρακοσμάρας» της. Είναι η ποσότητα της αυταπάτης και τα απολύτως δυσδιάκριτα όριά της με την ωμή εξαπάτηση, τα στοιχεία που συνδέουν το ΣΥΡΙΖΑ οριστικά πλέον με μια πολιτική, όπου οι μεν δεν ξέρουν τι λένε και οι δε δεν ξέρουν τι κάνουν. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά. Υπάρχει και η «δεξιά αυταπάτη» κ. Μητσοτάκη. Δεν είμαστε ούτε αμνήμονες ούτε χθεσινοί για να την έχουμε ξεχάσει.

• Η Νέα Δημοκρατία είναι το πιο ισχυρό brand name της ελληνικής πολιτικής ζωής. Διατηρείται ισχυρή και κραταιά στο εκλογικό σώμα για 42 χρόνια. Ανανεώνεται, αναπαλαιώνεται, γερνάει, νεάζει, αλλά είναι πάντα παρούσα είτε ως Κυβέρνηση είτε ως Αξιωματική Αντιπολίτευση. Είναι η παράταξη με το πιο ισχυρό ένστικτο αυτοσυντήρησης. Ένα ένστικτο που την έχει οδηγήσει ιστορικά στη σύνθεση διαφόρων προσωπείων. Στο επίπεδο λόγου η παράταξη της ιστορικής Δεξιάς πάντα ψαχνότανε δεξιά και αριστερά. Με τον Κυριάκο Μητσοτάκη υιοθετεί σήμερα ένα μεταρρυθμιστικό πρόσωπο. Δείχνει να προσπαθεί να ιχνηλατήσει τις αιτίες που προκάλεσαν την κρίση. Δείχνει να ενδιαφέρεται για μια άλλη διαφορετική πορεία της χώρας. Προς μια κατεύθυνση υπέρβασης της κρίσης και εξόδου από αυτήν.

• Είναι όμως ειλικρινές αυτό το πρόσωπο, ή τέκνο της ανάγκης; Είναι ρεαλιστική η προοπτική που υιοθετεί η Νέα Δημοκρατία ή μια ακόμα «δεξιά αυταπάτη»;

• Δεν έχω αλλά και δεν βιάζομαι να δώσω οριστική απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Η ζωή και η πράξη θα το απαντήσει. Διατηρώ βέβαια, όχι από αντιδεξιό αταβισμό αλλά μετά λόγου γνώσεως, πάρα πολλές αμφιβολίες. Όσοι θέλγονται στα ξαφνικά από το μεταρρυθμιστικό οίστρο της ηγετικής ομάδας της Νέας Δημοκρατίας, είτε από πεποίθηση είτε από την ιδιοτέλεια συμμετοχής στο διαφαινόμενο νέο διπολισμό, καλό θα ήταν να βαστήξουν μικρό καλάθι και για να το πω λαϊκότερα να κρατήσουν πισινή. Δεν είναι τόσο σαφή τα πράγματα. Προφανώς μπροστά στο χάλι της σημερινής Κυβέρνησης, η σύγκριση προσώπων γέρνει την πλάστιγγα υπέρ της Νέας Δημοκρατίας. Δεν υπάρχει συζήτηση ότι ο Δένδιας θα ήταν καλύτερος από τον Παρασκευόπουλο, ο Χατζηδάκης καλύτερος από τον Σταθάκη και ο Μητσοτάκης καλύτερος από τον Τσίπρα. Όπως δεν υπάρχει πια αμφιβολία ότι ένα άλλο πλήθος ονομάτων, γνωστών «μπουμπουκιών» της Δεξιάς, αν αναλάμβαναν κυβερνητικά αξιώματα, θα ήταν μια από τα ίδια και χειρότερα. Δεν πρόκειται όμως περί αυτού. Δεν είναι αντικείμενο αυτών των γραμμών τα πρόσωπα.

• Η Νέα Δημοκρατία όσο περνάει ο καιρός χάνει έδαφος στη ρητορική των μεταρρυθμίσεων, παρασυρόμενη για μια ακόμα φορά από την μικροπολιτική που ας μη γελιόμαστε, είναι ακόμα ριζωμένη στο DNA και τα σπλάχνα της. Όλο και περισσότερο ρέπει προς έναν άγονο «νεοαντιμνημονιακό» λόγο. Μερικές φορές ο λόγος αυτός όχι μόνο δεν πείθει αλλά προκαλεί και ειρωνικό μειδίαμα. Οι επαγγελίες για «λιγότερους φόρους και λιγότερες δαπάνες» παραμένουν στο πεδίο της δημιουργικής ασάφειας. Σχέδιο και συγκεκριμένες δράσεις, αν υπάρχουν, αποκρύπτονται επιμελώς. Όσοι παροικούν την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν πολύ καλά τις πολυποίκιλες εσωτερικές αντιστάσεις εντός των τειχών της Νέας Δημοκρατίας. Επί της ουσίας, η Νέα Δημοκρατία διαθέτει κάποιες σχετικά επεξεργασμένες ιδέες, για τον περιορισμό της γραφειοκρατίας και τη διαμόρφωση ευνοϊκού περιβάλλοντος για επενδύσεις αλλά εκτός από προσχήματα και λόγια δεν έχει άποψη, ούτε στοιχειώδη, για την ανασυγκρότηση του Κράτους, δηλαδή της κεντρικής αιτίας που επέφερε την δημοσιονομική κατάρρευση της χώρας. Γι’ αυτόν άλλωστε το λόγο, η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ της έχει προκαλέσει vertigo , σύγχυση και αμηχανία.

• Οι αμφιβολίες μου για το μεταρρυθμιστικό πρόσωπο της Νέας Δημοκρατίας, εντείνονται εξαιτίας της ανυπαρξίας και του πλέον αμυδρού ίχνους αυτοκριτικής για τη περίοδο του Κώστα Καραμανλή. Μία περίοδο που αποδείχθηκε αληθινά καταστροφική για τη χώρα. Στη πενταετία αυτή, το κράτος έγινε μπάχαλο. Η αποσάθρωση του κράτους ήταν πρωτοφανής. Τα δημοσιονομικά μεγέθη εκτροχιάστηκαν. Έγιναν από την αυτού εξοχότητα 800.000 προσλήψεις. Κανένας δεν μιλάει σήμερα για αυτή τη μελανή περίοδο. Απεναντίας. Ο Κώστας Καραμανλής εφαρμόζοντας την πανάρχαια επιταγή «κρείττον του λαλείν το σιγάν» προβάλλει ως χρυσή εφεδρεία και ως γκουρού του Έθνους. Είναι και αυτό ένα από τα πολλά ελληνικά παράδοξα. Ίσως αυτή να είναι και η αιτία των εξαιρετικών σχέσεων των Καραμανλικών με το ΣΥΡΙΖΑ, γεγονός που γνωρίζουν και οι πέτρες στην Αθήνα. Το μπάχαλο φιλιώνει με το μπάχαλο. Όμοιος ομοίω. Η επιλογή της αυτού εξοχότητος προφανώς δεν ήταν τυχαία.

Θυμίζω ότι ο Κώστας Καραμανλής είχε επαγγελθεί «την επανίδρυση του Κράτους» και είδαμε τα αποτελέσματα. Από τη σκοπιά της «αυταπάτης» ήταν το ίδιο με το «σκίσιμο του μνημονίου» του Αλέξη Τσίπρα. Απλώς η μια αυταπάτη ήταν «δεξιά» και η άλλη «αριστερή».

• Η απουσία αυτοκριτικής για τη περίοδο Κώστα Καραμανλή από την Νέα Δημοκρατία, δεν υποκαθίσταται από τη γνωστή υπεκφυγή ότι το εκλογικό αποτέλεσμα και η «τιμωρία» της Νέας Δημοκρατίας έκλεισε το «θέμα». Επρόκειτο για μια περίοδο που ακυρώθηκε στο σύνολό της η αυταπάτη της «επανίδρυσης του Κράτους». Το Κράτος αντί να «επανιδρυθεί» κατέρρευσε. Όσο δεν υπάρχει αυτοκριτική πως να πιστέψει κανείς ότι αίφνης η Νέα Δημοκρατία μετατράπηκε σε μεταρρυθμιστική δύναμη. Δεν είναι ούτε απλό ούτε αυτονόητο. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι νέο πρόσωπο, μπορεί να θέλει αλλά το αν πράγματι μπορεί είναι ακόμη πολύ νωρίς να το δούμε.

• Ένα πράγμα είναι βέβαιο. Όποτε και αν γίνουν οι εκλογές η αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας δεν αποτελεί κατ’ ουδένα λόγο και κατά κανένα τρόπο εγγύηση για να περάσει η χώρα στην υπέρβαση μιας δύσκολα αναστρέψιμης τροχιάς προς την παρακμή.

• «Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ». Θέλει υπέρβαση όχι μόνο της αριστερής αλλά και της δεξιάς αυταπάτης. Θέλει αυτογνωσία, αρετή και τόλμη. Ας ελπίσουμε ότι οι πολίτες διδασκόμενοι από την εμπειρία τους θα μπορέσουν να κρίνουν αν το «φύγε εσύ, έλα εσύ» είναι επαρκές, ή αν πρέπει να ξεχωρίσουν τι είναι πραγματικά νέο.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

  The article expresses the views of the author  

   iPorta.gr