Women in marriage, how they transform when they follow the wrong mindsets – Γυναίκες στον γάμο, πώς μεταμορφώνονται όταν ακολουθούν λάθος νοοτροπίες

There is a phrase that resurfaces every now and then, often accompanied by an image of women who, from radiant, gradually become dull, withered. It is attributed to Cruella de Vil, the villain par excellence:
“Marriage has destroyed more women than hunger, war and natural disasters.”

Perhaps they made her say those words precisely to make her appear insensitive, cynical. But the paradox is that, in that sentence, many women recognized themselves.
Not as “bad”, but as wounds.
Women who had believed in marriage, and who instead found themselves emptied, turned off, tired.

My opinion, however, is more complex.
It is not marriage, in itself, that extinguishes a woman.
It is certain dynamics that light up within it.
They are the unspoken choices, the swallowed silences, the renunciations that multiply until they become invisibility.

1. Codependence.
It is one of the most devious traps.
To be tied to a troubled man — an alcoholic, a narcissist, an eternally fragile — and to think you can save him.
Putting yourself in the background, always.
To become the dam of all its storms, until the only role that remains is that of the “savior”.
And inside that mask, all the other versions of oneself are lost: the creative woman, the friend, the dreamer, the human being who deserves care.

Our culture rewards this martyrdom. He calls it love.
But the love that empties you is not love. It is a slow extinction.

2. The merger.
Another risk is to blend into the other until you disappear.
It happens when a child arrives. When caring for a sick parent.
In those moments, being there for the other is necessary, even noble.
But if the “we” becomes a cage, if the “you” always counts more than the “I”… then it is no longer love, it is fading.

And too many women are celebrated for this fade.
Because they know how to be there, yes — but at what price?
No one really looks at them anymore. And they stop looking at each other.

3. Self-esteem.
A woman with low self-esteem asks permission to exist.
He adapts his body, his voice, his opinions to what the other approves.
She is silent to avoid conflicts.
It is cancelled to “keep everything standing”.
But loving should never mean walking on tiptoes, hoping not to disturb.

A woman with self-esteem, if she is not loved with respect, leaves.
Those who don’t have it, stay.
Because he has learned to measure his own value through the gaze of others.

That’s why I say: it’s not marriage that destroys.
These are certain sick dynamics.
They are the wrong teachings, social expectations, the fear of being worth “alone”.

Our girls deserve better.
They deserve to learn that loving is not disappearing.
That you can build something together without losing yourself.
That the cure must never become annulment.

Because true love doesn’t turn you off.
True love keeps you on your feet.
It leaves you whole.

Charme on Being Indigo

Υπάρχει μια φράση που επανεμφανίζεται κάθε τόσο, συχνά συνοδευόμενη από μια εικόνα γυναικών που, από λαμπερές, σταδιακά γίνονται άτονες, μαραμένες. Αποδίδεται στην Κρουέλα ντε Βιλ, την κατ’ εξοχήν κακιά:
«Ο γάμος έχει καταστρέψει περισσότερες γυναίκες από την πείνα, τον πόλεμο και τις φυσικές καταστροφές».

Ίσως την έκαναν να πει αυτά τα λόγια ακριβώς για να την κάνουν να φαίνεται αναίσθητη, κυνική. Αλλά το παράδοξο είναι ότι, σε αυτή την πρόταση, πολλές γυναίκες αναγνώρισαν τον εαυτό τους.
Όχι ως «κακές», αλλά ως πληγές.
Γυναίκες που είχαν πιστέψει στον γάμο, και που αντίθετα βρέθηκαν άδειες, απογοητευμένες, κουρασμένες.

Η γνώμη μου, ωστόσο, είναι πιο σύνθετη.
Δεν είναι ο γάμος, από μόνος του, που σβήνει μια γυναίκα.
Είναι ορισμένες δυναμικές που ανάβουν μέσα του.
Είναι οι ανείπωτες επιλογές, οι καταπιεσμένες σιωπές, οι αποκηρύξεις που πολλαπλασιάζονται μέχρι να γίνουν αόρατες.

1. Συνεξάρτηση.
Είναι μια από τις πιο ύπουλες παγίδες.
Να είσαι δεμένος με έναν προβληματικό άντρα — έναν αλκοολικό, έναν ναρκισσιστή, έναν αιώνια εύθραυστο — και να νομίζεις ότι μπορείς να τον σώσεις.
Βάζοντας τον εαυτό σου στο παρασκήνιο, πάντα.
Να γίνεις το φράγμα όλων των καταιγίδων του, μέχρι ο μόνος ρόλος που απομένει να είναι αυτός του «σωτήρα».
Και μέσα σε αυτή τη μάσκα, όλες οι άλλες εκδοχές του εαυτού σου χάνονται: η δημιουργική γυναίκα, η φίλη, η ονειροπόλα, ο άνθρωπος που αξίζει φροντίδα.

Ο πολιτισμός μας ανταμείβει αυτό το μαρτύριο. Το ονομάζει αγάπη.
Αλλά η αγάπη που σε αδειάζει δεν είναι αγάπη. Είναι μια αργή εξαφάνιση.

2. Η συγχώνευση.
Ένας άλλος κίνδυνος είναι να ενσωματωθείς στον άλλο μέχρι να εξαφανιστείς.
Συμβαίνει όταν έρχεται ένα παιδί. Όταν φροντίζεις έναν άρρωστο γονέα.
Σε εκείνες τις στιγμές, το να είσαι εκεί για τον άλλον είναι απαραίτητο, ακόμη και ευγενές.
Αλλά αν το «εμείς» γίνει κλουβί, αν το «εσύ» μετράει πάντα περισσότερο από το «εγώ»… τότε δεν είναι πλέον αγάπη, ξεθωριάζει.

Και πάρα πολλές γυναίκες γιορτάζονται για αυτό το ξεθώριασμα.
Επειδή ξέρουν πώς να είναι εκεί, ναι — αλλά με ποιο τίμημα;

Κανείς δεν τις κοιτάζει πια. Και σταματούν να κοιτάζονται.

3. Αυτοεκτίμηση.
Μια γυναίκα με χαμηλή αυτοεκτίμηση ζητάει άδεια να υπάρχει.
Αυτός προσαρμόζει το σώμα του, τη φωνή του, τις απόψεις του σε αυτά που εγκρίνει ο άλλος.
Αυτή σιωπά για να αποφύγει τις συγκρούσεις.
Ακυρώνεται για να «κρατήσει τα πάντα όρθια».
Αλλά η αγάπη δεν πρέπει ποτέ να σημαίνει να περπατάει στις μύτες των ποδιών, ελπίζοντας να μην ενοχλήσει.

Μια γυναίκα με αυτοεκτίμηση, αν δεν αγαπηθεί με σεβασμό, φεύγει.
Όσοι δεν την έχουν, μένουν.
Επειδή έχει μάθει να μετρά την αξία του μέσα από το βλέμμα των άλλων.

Γι’ αυτό λέω: δεν είναι ο γάμος που καταστρέφει.
Αυτές είναι ορισμένες άρρωστες δυναμικές.
Είναι οι λάθος διδασκαλίες, οι κοινωνικές προσδοκίες, ο φόβος του να αξίζεις «μόνος σου».

Τα κορίτσια μας αξίζουν κάτι καλύτερο.
Αξίζουν να μάθουν ότι η αγάπη δεν εξαφανίζεται.
Ότι μπορείς να χτίσεις κάτι μαζί χωρίς να χάσεις τον εαυτό σου.
Ότι η θεραπεία δεν πρέπει ποτέ να γίνει ακύρωση.

Επειδή η αληθινή αγάπη δεν σε αποθαρρύνει.
Η αληθινή αγάπη σε κρατάει στα πόδια σου.
Σε αφήνει ολόκληρο.

Γοητεία για το να είσαι Ίντιγκο