Πάνος Μπιτσαξής

• Πού πάμε; Τι να σου πω τώρα… Δεν πάμε πουθενά… Έτσι δεν βγαίνει… Δεν ξέρουν τι λένε και δεν ξέρουν τι κάνουν… Έχουν τρελαθεί εντελώς… Δεν κουνιέται φύλλο… Αλλά και οι άλλοι τα ίδια έκαναν… Χάος άστα να πάνε στο διάολο. Ή θα το κλείσω ή τέλος, δεν πληρώνω και ας μου το πάρουν.. Τι είχα και τι έχασα. Είπα στο γιό μου να ψάξει στο εξωτερικό.. Να έρθει εδώ να κάνει τι; Έχουμε μπλέξει χοντρά.. Εσύ τι λες; Έχεις κανένα στο Υπουργείο τάδε;

Στο ΙΚΑ τάδε; Στο Νοσοκομείο τάδε; Ούτε απαντούν πια, το έχουν διαλύσει.

• Σε πυκνή, περιληπτική μορφή, ο παραπάνω διάλογος είναι το στερεότυπο των ημερών. Τoν ακούς, με τις ίδιες ή παρόμοιες λέξεις παντού ,όπου σταθείς και όπου βρεθείς. Από το περίπτερο, στις παρέες, μέχρι τις πλέον σύνθετες επαγγελματικές συναντήσεις. Η συνήθης κατάληξη είναι το «πρώτα η υγεία» και «ο Θεός να μας βοηθήσει».

• Η επίκληση του «Θεού» γίνεται όλο και συχνότερη. Μονοδιάστατη και μονοσήμαντη κορύφωση της αίσθησης αδιεξόδου που καταλαμβάνει την «βαθιά ψυχή» της Ελλάδας, αφυδατώνοντας την ικμάδα, την δημιουργικότητα και την παρόρμηση της ατομικής προόδου.
Η οσμή της αρχόμενης παρακμής πνίγει τη χώρα.

• Η απάντηση στο φαινομενικά απλό ερώτημα «πού πάμε» (quo vadis) είναι στη σημερινή συγκυρία δυσχερές θεωρητικό και πολιτικό εγχείρημα.

Ακόμα και η πιο έμπειρη αναλυτική σκέψη προσκρούει σε θεμελιακά εμπόδια. Οι κυβερνώντες είναι τόσο ανίδεοι και ανίκανοι ώστε και οι ίδιοι δεν ξέρουν «πού το πάνε». Το μόνο για το οποίο κόπτονται είναι η διατήρηση μιας «εξουσίας» που δεν μπορούν να την ασκήσουν. Η αντιπολίτευση είτε δεν μπορεί να αρθρώσει πειστική οδό διεξόδου, είτε όταν το κάνει δεν την ακούει κανείς. Υπό τις προϋποθέσεις αυτές, πώς να δοθεί υπεύθυνη και πλήρης απάντηση στο ερώτημα «που πάμε»; Αν έχεις εντιμότητα η μόνη απάντηση είναι «δεν ξέρω».

• Μου θυμίζει τα θεσπέσια θεατρικά μονόπρακτα της σειράς «Εκείνος και Εκείνος» του Κώστα Μουρσελά. Τους διαλόγους ανάμεσα στον Σόλωνα (Γιώργο Μιχαλόπουλο) και τον Λουκά (Βασίλη Διαμαντόπουλο).

«Σόλωνα γιατί ήρθαμε εδώ;»

«Δεν θυμάμαι Λουκά».

«Σόλωνα πρέπει οπωσδήποτε να θυμηθείς».

«Γιατί Λουκά τι σημασία έχει;»

«Σόλωνα αν δε θυμηθούμε γιατί ήρθαμε εδώ δεν ξέρουμε το πού θα πάμε».

• Το μέγεθος της κυβερνητικής αθλιότητας, αν δεν είχε ως αποτέλεσμα δραματικές και εν δυνάμει μη ανατάξιμες συνέπειες, θα μπορούσε να είναι αντικείμενο φαρσοκωμωδίας. Να χαρίζει γέλιο αστείρευτο μέχρι δακρύων. Αν βάλεις στη σειρά τις διάφορες «δηλώσεις» και τις κάνεις «κόμικ», θα μείνουν στην ιστορία της κωμωδίας. Δυστυχώς όμως το πράγμα είναι πολύ σοβαρό. Ας αρκεστούμε ως προς την «πλάκα» στην διεισδυτικότητα και την ευθύβολη απλότητα του Αρκά.

• Η ανάλυση όμως πρέπει να ριψοκινδυνεύει και να δίνει απαντήσεις. Ακόμα και όταν τα δεδομένα δεν είναι ευδιάκριτα. Η υπεκφυγή του σκεπτόμενου ανθρώπου σε ώρες κρίσης, είναι φυγομαχία νοός.

Ας δούμε λοιπόν «πού πάμε».

• Πάμε σε ένα ιδιόμορφο ελληνικό τριτοκοσμικό μοντέλο οργάνωσης της κοινωνίας.

– Η σπονδυλική στήλη της αστικής τάξης που άκμασε στην μεταπολίτευση, παρά τις παθογένειες, έχει ραγίσει. Αν συνεχίσουμε έτσι θα σπάσει. Η φτώχια, η μιζέρια και η ανεργία θα εντείνονται συνεχώς.

– Η χώρα θα γίνει βορά ληστρικών «επενδύσεων» που θα ρουφούν το αίμα των εργαζομένων και των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Μάλιστα θα παρακαλάμε να έρθουν για να δημιουργηθούν έστω και κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας.

– Η εθνική ανεξαρτησία έχει ήδη εκχωρηθεί στην Τρόικα. Όχι γιατί μας τη ζήτησε αλλά γιατί η Κυβέρνηση δεν ξέρει πώς να την διαχειριστεί.

– Ο καθεστωτισμός, η αυθαιρεσία και η ρουσφετοκρατία θα είναι και είναι ήδη η νέα «νομιμότητα». Μαζί η καθυπόταξη της Δικαιοσύνης και η «νεοπαλαιά» διαπλοκή που ήδη καταγράφει πρακτικά την ύπαρξή της.

– Όσοι φόροι και να μπαίνουν τα νούμερα και αριθμοί και πάλι δεν θα βγαίνουν.

• Η Ελλάδα μεταβάλλεται σε Τσιπροκαμμενιστάν. Αναφέρω τα ονόματα των δήθεν αντίθετων αλλά ουσιαστικά ομογάλακτων κυβερνητικών εταίρων γιατί τα κόμματά τους ήδη έχουν μεταλλαχθεί από πολιτικές οντότητες σε «τσογλανοπαρέες», όπως θα έλεγε ο Σαββόπουλος.

Δεν υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπάρχουν ΑΝΕΛ. Πολιτικές ομάδες, απομονωμένες από τον λαό, με μόνο συνεκτικό ιστό την εξουσία. Οι «ονειροπαρμένοι» ακολουθούν ήδη την κ. Ζωή και τον κ. Λαφαζάνη με ακροατήριο που ενισχύεται από μετανοούντες Χρυσαυγίτες.

• Η Κυβέρνηση θα μακροημερεύσει. Με τα σημερινά δεδομένα τίποτα δεν φαίνεται να εμποδίζει την επιβίωσή της μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2019. Άλλωστε βολεύει πολύ τους δανειστές από κάθε άποψη αλλά και πολλούς άλλους εντός και εκτός της χώρας. Καμιά Κυβέρνηση δεν έπεσε στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης από ντροπή ή λαϊκή δυσαρέσκεια. Όσοι αναμένουν την «εξέγερση των αστών» θα απογοητευτούν. Όλοι σήμερα φροντίζουν να σώσουν ατομικά ότι μπορούν να σώσουν. Με κάθε διαθέσιμο μέσο, με κάθε παρέκβαση, με κάθε τρόπο.

• Η Ευρωπαϊκή Δημοκρατική Αντιπολίτευση, αν θέλει να νικήσει το «Τσιπροκαμμενιστάν» πρέπει να επεξεργαστεί σχέδιο κατανοητό και αποδεκτό από την κοινωνική πλειοψηφία, που να μπορεί να μεταφραστεί στις συνειδήσεις των πολλών ως «οδός ευημερίας». Το νέο New Deal.

Αν η αντιπολίτευση αναμένει στωικά και παθητικά πότε θα πέσει το «ώριμο φρούτο» θα «ωριμάσει» η ίδια πριν το φρούτο.

Αυτό πρέπει να γίνει άμεσα αντιληπτό από όλους. Και όταν λέω όλους εννοώ όλους.

Καταλάβατε παιδιά;

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr