Δεν μπορώ τα πολλά λόγια. Πόσo μάλλον τα μεγάλα. Δυο κουβέντες θα σου γράψω γιατί τελικά αυτές μένουν. Τα έχω ζήσει τα λόγια του αέρα. Από το ραδιόφωνο μέχρι τους φαφλατάδες. Τα λόγια τα παχιά, τ’ αφήνω για τους άλλους. Όσους τα έχουν εύκολα στη θεωρία, αλλά δυσκολεύονται να τα κάνουν πράξη. Έτσι είναι, μάτια μου, η ζωή. Δυστυχώς. Τα λίγα και σταράτα της ψυχής δεν πάνε με τα κατεβατά και τα μπλα-μπλά. Γι’ αυτό σου λέω. “Verba volant, scripta manent”*.

Κάνεις τώρα μια άλλη βουτιά, ήρθε η ώρα για να γευτείς τον καρπό του κόπου σου. Εξαντλήθηκες ένα χειμώνα, μίκρυναν τα ματάκια σου από το διάβασμα, καμπούριασε το κορμάκι σου από το βάρος και την κούραση. Τα κατάφερες και βγήκες νικητής. Όχι γιατί πέτυχες, αλλά γιατί ολοκλήρωσες με αξιοπρέπεια την προσπάθειά σου. Και στη ζωή δεν αξίζει να βραβεύονται όσοι πετυχαίνουν, αλλά όσοι προσπαθούν με νύχια και με δόντια. Αλλά, άκου… αξίζουν όσοι προσπαθούν για τον εαυτό τους χωρίς να βλάπτουν τους άλλους. Διπλά άξιος, γιατί πάντα κάπου εκεί στα άγχη σου ήταν να μην επιβαρύνεις τους άλλους. Φαινόταν σε κάθε σου κίνηση. Και ας μην το έλεγες πάντα.

Τώρα, λοιπόν, που ξαναΐσιωσε η πλατούλα σου και ξαναγέμισες στις μπαταρίες σου, θέλω να κρατάς στο μυαλό σου πάντα τούτο: τους ανθρώπους θα τους αξιολογείς πάντα με την ευθύτητα, την καλοσύνη και τη συναισθηματική τους γενναιοδωρία. Αυτοί δεν λένε πολλά, ούτε γράφουν κατεβατά για να σε πείσουν πόσο πολύ σε αγαπούν. Κάνουν έργα. Χαίρονται μαζί σου, λυπούνται μαζί σου, προβληματίζονται μαζί σου. Κράτα μακριά από το οπτικό και ψυχικό σου πεδίο τους πονηρούς, τους εγωκεντρικούς. Εκείνους που στερούνται το συναίσθημα. Με τρομάζουν. Απενεργοποιούν οτιδήποτε θα τους χαλάσει τη βολή τους. Το ίδιο θα κάνουν και για σένα, όταν έρθει η ώρα.

Κρατά μακριά σου όσους χρησιμοποιούν τη γυναικεία πουτανιά για να σε κάνουν υποχείριό τους. Άνδρες-γυναίκες. Ξέρεις το ανέκδοτο με τον Αλί;

«Σπίτι μου κάνω ό,τι θέλω εγώ».

«Ναι Αλί μου» .

«Αύριο θα πάμε στο παζάρι».

«Ναι, Αλί μου, ότι πεις. Αλλά μήπως να το αφήναμε για το άλλο Σάββατο γιατί έχω να πάω εκεί, αλλού, παραπέρα; Λέω, Αλί μου, (μωρό μου, κατά το σύγχρονο), μόνο αν θέλεις εσύ. Εγώ θα το ήθελα πάρα πολύ. Αλλά εσύ ό,τι πεις… Εσύ είσαι το αφεντικό… ό,τι θέλεις. Εγώ μόνο εσένα αγαπάω».
«Ας πάμε το άλλο Σάββατο…».

Φαιδρό δεν είναι; Δυστυχώς το βλέπω συχνά. Και θυμώνω πολύ. Δεν θέλω να ξέρω τι σόι πίτουρο κουβαλούν τέτοια άτομα στο κεφάλι τους. Σημασία έχει εσύ να μην επιτρέψεις να γίνεις θύμα τους. Κάνε ό,τι θέλεις, επίλεξε ό,τι θέλεις, αλλά να το έχεις αποφασίσει εσύ, όχι οποιοσδήποτε άλλος. Εσύ και μόνο.

Και να αξιολογείς. Τον εαυτό σου κυρίως. Να μετράς τη συνείδησή σου και να την καθαρίζεις από τα σκουπίδια. Και να αξιολογείς και τους άλλους μετρώντας τη δική τους συνείδηση. Για να κοιμάσαι ήσυχος για να μην καμπουριάσει η ψυχούλα σου. Ό,τι δεν σου αρέσει, ό,τι βλέπεις ότι δεν σου ταιριάζει να το κόβεις μαχαίρι. Να το πετάς στη θάλασσα χωρίς πολλές σκέψεις και προβληματισμό. Να ακούς το ένστικτό σου. Το μυαλό το έχεις. Ξέρεις όμως πόσα έξυπνα πουλιά από τη μύτη πιάνονται; Έχε το στο πίσω μέρος του μυαλού σου. Στα χωράφια σου θα επιτρέπεις να εισβάλλουν οι άλλοι όσο θέλεις εσύ και όχι οι άλλοι. Και έχε το νου σου και στους κόλακες. Θα συναντήσεις πολλούς αυλικούς. Θα σε εγκαταλείψουν στο πρώτο στραβοπάτημα. Θα συνεχίσουν το γλείψιμο στους επόμενους. Αυτοί δεν χάνονται ποτέ.

Και να θυμάσαι: ό,τι σου γράφω στο γράφω γιατί μαζί με όλα όσα συζητούσαμε μεγαλώνοντας, σου έλεγα πάντα με λιγωμένη φωνή: αυτό που εσύ θεωρείς κανονικό και αυτονόητο, οι άλλοι ίσως το βλέπουν ως ελάττωμα και ανοησία. Αυτό θα είναι και το μεγάλο σου στοίχημα. Προσπάθησε να μην γίνεις καχύποπτος. Αλλά μάθε να ακούς το ένστικτό σου. Μην κουραστείς, αν στα μάτια των πολλών μοιάζεις με ufo. Προσωπικά θέλω να ελπίζω πως οι κανονικοί άνθρωποι, οι του αυτονόητου, θα αποτελέσουν το φωτεινό αύριο τούτου του τόπου.

* «Τα λόγια πετούν, τα γραπτά μένουν»

** Το άρθρο γράφτηκε για το protagon.gr

Τζίνα Δαβιλά