Κωστής Α. Μακρής

* Το νέο βιβλίο του Κωστή Α. Μακρή «Η Εβίτα που νίκησε τα Αποθαρρύνια» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη 

Να θρηνήσω (αν και όποτε συμβεί) για την κατάργηση των περιπτέρων;

Από νοσταλγία να μελαγχολήσω; Από την αναγκαιότητά τους να διαμαρτυρηθώ; Από δικό μου συμφέρον που δεν έχω; Από συμπόνια για κάποιον που δεν θα κληρονομήσει μια πολύ μικρή (ή έστω μικρή) επιχείρηση; Από συμπάθεια για τους τόσους περιπτεράδες που γνώρισα στη ζωή μου και που με πολλούς από αυτούς μας συνέδεσε μια σχέση με σαφώς καθορισμένο πλαίσιο και περιεχόμενο αλλά ταυτόχρονα και μια αίσθηση ασφάλειας και εντοπιότητας γιατί κάθε γνώριμο κομμάτι του τοπίου μας και της καθημερινότητάς μας έχει κάτι από ασφάλεια, δημοκρατία και ζεστασία. Μια και έχουν ξεχαστεί οι περιπτεράδες που μέσα από κάποιον φόβο, μια ανάγκη ή και από ιδεολογική (σπάνια) τοποθέτηση, που δεν είναι του σημειώματος αυτού να την αναλύσει, αποτέλεσαν κομμάτι ενός αστυνομοκρατούμενου κράτους και πριν και κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας της 21ης Απριλίου αλλά και για κάμποσο καιρό μετά.

Να θρηνήσω λοιπόν για ένα τέλος εποχής όταν ξέρω ότι δεν υπάρχει εποχή που να μην τελειώνει και που όταν βλέπουμε το τέλος της να έρχεται νομίζουμε ότι και εμείς θα τελειώσουμε μαζί της, κάτι που είναι εν μέρει αλήθεια αλλά αυτό σε καμιά περίπτωση δεν αλλάζει την ιστορία που μόνο κατά τύχη μπορεί να λογαριάσει τις δικές μας προθέσεις ή οράματα.

Να θρηνήσω λοιπόν για το αν θα υπάρχουν στην εποχή που θα είναι μεγάλες οι εγγονές μας περίπτερα ή όχι;

Θρήνησε η γιαγιά και ο παππούς μου για την κατάργηση του τραμ που ξεκινούσε από την Πλατεία Λαυρίου; Ίσως… Δεν ξέρω. Δεν θυμάμαι. Δεν ήμουν εκεί.

Θα θρηνήσω λοιπόν; Θα βάλω τις φωνές; Θα πάρω μέρος σε διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες και άλλες εκδηλώσεις;

Μάλλον όχι, αλλά πρώτα θέλω να στοχαστώ επ’ αυτού.

Και θα φροντίσω από τον στοχασμό μου να μην αποκλείσω τους κουδουνάδες (θυμάμαι ακόμα τον Θύμιο τον κουδουνά από τα Σάλωνα, στα Ψηλά Βουνά του Ζαχ. Παπαντωνίου), τους σαγματοποιούς, τους κατασκευαστές γκαζιερών, τους επιδιορθωτές σομιέ, τους “αφρατευτές” ή “αναζωογονητές” βαμβακογέμιστων στρωμάτων, τους κατασκευαστές ξύλινων αρότρων, τους εμπόρους ειδών μονοπωλίου (οινόπνευμα, αλάτι, παιγνιόχαρτα), τους αμαξάδες της Πλατείας Ψυρρή, τους τραμβαγέρηδες, τους εμπόρους πάγου με την τσιγκελωτή τσιμπίδα και τον πριονωτό μπαλτά και επίσης τους πλανόδιους επισκευαστές ψάθινων καρεκλών. Θα φροντίσω επίσης να σκεφτώ πόσο μου λείπει ο πλανόδιος λιανοπωλητής παγωτών με το (συνήθως) τρίκυκλο όχημά του και τα (μη πιστοποιημένα από καμιά υγειονομική αρχή) παγωτά που τρώγαμε, χωρίς να πάθουμε και τίποτα, και κάθε καλοκαίρι μετράγαμε πόσα έχουμε φάει. Σημειωτέον ότι τα “καθιστά” (σε ζαχαροπλαστείο) δεν μετράγανε.

Θα θυμηθώ επίσης τους φωτογράφους στο Ζάππειο.

Επειδή πρόλαβα μερικούς από αυτούς και εκεί και αλλού.

Πολύ πριν τα ζμάρτφον και την ευκολία διάχυσης της πληροφορίας μέσω διαδικτύου που μπορεί να ακούγεται (και είναι) “μοδέρνο” αλλά μερικές φορές αναπαράγει σκέψεις και στοχασμούς της προπερασμένης χιλιετίας. Γιατί η τεχνολογία μπορεί να καλπάζει, αλλά πολλοί τον καλπασμό τον συνδέουν, κυριολεκτώντας, περισσότερο με τα άλογα, τα κάρα και τις άμαξες, παρά με την τάση που έχει ο γραπτός και προφορικός λόγος να λειτουργεί με αναχρονιστικά σχήματα λόγου.

Θα τα σκεφτώ όλα αυτά και θα σκεφτώ επίσης ότι ελάχιστα πράγματα νοσταλγώ.

Αν είναι κάτι που επιθυμώ –κι αυτό δεν μπορεί να ειπωθεί νοσταλγία γιατί νοσταλγία σημαίνει επιστροφή—είναι μια πιο όμορφη Αθήνα, μια πιο καλή Ελλάδα κι έναν πιο καλό κόσμο. Και, καθώς δεν συμμετέχω σε καλλιστεία, θα αποφύγω να αναφέρω την παγκόσμια ειρήνη…

12 Οκτωβρίου 2015