Άρης Μαραγκόπουλος  

Θεωρώ τεράστια ύβρη τις πρόσφατες ομολογίες του πρώην υπουργού οικονομικών (Καραγκιόζης – Γκίκας – Σκρουτζ) ότι το 2012 κάθε βράδυ, βρέξει χιονίσει, όπου κι αν βρισκόταν, ό,τι κι αν απασχολούσε τη βασανισμένη (και εξαιτίας του) χώρα, ως μικροαστός ψιλικατζής κλεφτάκος, έσπρωχνε σε 56 δόσεις (μέσω e-banking από τον προσωπικό υπολογιστή του) μέρος των «οικονομιών» του στον φορολογικό παράδεισο του βρετανικού νησιού Τζέρζι (STAR, 09/03/15, Πόπη Τσαπανίδου). Κι ότι ακόμα, αυτός και η σύζυγός του, όπως εξίσου αναιδώς ισχυρίστηκε ο ίδιος «ως απλοί μισθωτοί, είχαν πλήρως φορολογηθεί για τα επίμαχα ποσά που αφορούν έσοδα από πολυετή μισθωτή τους εργασία» κλπ. κλπ.

Αυτό το υβρίδιο πιστού δούλου στο παγκοσμιοποιημένο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, αποτελεί ένα νέο τύπου μισθοφόρου και ως τέτοιος πρέπει να αντιμετωπίζεται. Οι μισθοφόροι δεν έχουν πατρίδα, δεν έχουν αρχές, δεν έχουν παρά μία αξία: τα λεφτά που θα τσεπώσουν από την εκάστοτε «δουλειά». Το ίδιο ακριβώς ισχύει για το υβρίδιο μισθοφόρου τύπου Γερούνδιου ή Γκίκα.

Η διαφορά του Γκίκα από τους άλλους συναδέλφους του στην Ευρώπη είναι ότι δεν μπορεί να απαλλαγεί από την κατάρα του Καραγκιόζη, την κατάρα του μικροαστισμού, την κατάρα του μεταπολιτευτικού κομπιναδόρικου κράτους που τον σπούδασε, τον ανέθρεψε, τον έβαλε να δουλέψει για χάρη του. Ο Γκίκας είναι ένας μικροαστός καραγκιόζης, το πιο φτηνό εργαλείο στον διεθνή πυκνό στρατό των υβριδικών μισθοφόρων. Ως τέτοιος, διεκδικεί με θράσος το δικαίωμα να μιλάει για μισθωτή εργασία υπονοώντας τη μισθοφορική, διεκδικεί με αναίδεια το δικαίωμα να μιλάει για φορολόγηση των «επίμαχων» εισπράξεών του, ενώ, προφανώς, υπονοεί διάφορα τεχνικά κολπάκια που, ως Υπουργός, ήταν εύκολο να επιβάλλει για τα «επίμαχα» ποσά του, κι ακόμα διεκδικεί πρόστυχα το δικαίωμα να αποσιωπά ότι, χάρη στις μίσθαρνες θέσεις και στα μισθοφορικά του προνόμια, ρύθμιζε υψηλά οικονομικά οφέλη για τα εκάστοτε αφεντικά του και άθλιες συνθήκες αμοιβών για τους άλλους.

Παρατηρείστε προσεκτικά το αυτάρεσκο χαμόγελο αυτού του τύπου, τη χυδαία πονηριά του νωθρού του παρουσιαστικού. Αυτός ο νέος τύπος μισθοφόρου, αυτό το διεθνές, αδίστακτο, χωρίς ιερό και όσιο υβρίδιο, που εδώ φοράει το τοπικό χρώμα του μικροαστικού ωχαδερφισμού και της κρατικής κομπίνας, υπήρξε και παραμένει (κρυμμένος στη σκιά χιλιάδων ανθεκτικών μανδαρίνων του Δημοσίου) ο σοβαρότερος εχθρός του λαού.