*Ο Αννίκερις ήταν φιλόσοφος ο οποίος πίστευε ότι η ηδονή εξαρτάται και από τις σχέσεις του ατόμου με το περιβάλλον του. Η πραγματική χαρά και η απόλαυση επιτυγχάνονται μέσα στην κοινωνία με τους φίλους, τους οικείους και τους συγγενείς. Φίλους τους οποίους θα πρέπει να επιλέγουμε όχι μόνο με βάση τις δικές μας ανάγκες αλλά εξαιτίας της αγαθότητας και της φυσικής στοργής. Η χαρούμενη διάθεση της διδασκαλίας του αναπτύσσεται σε αντίθεση με την πεσιμιστική διάθεση άλλων φιλοσόφων. Τέλος δεν πίστευε ότι ο «λόγος», η λογική δηλαδή από μόνη της μπορεί να μας εξασφαλίσει από το λάθος. Σοφός είναι ο άνθρωπος, ο οποίος έχει κληρονομήσει συνήθεια σοφής δράσης.

Το νερό

Το κρινάκι της Παναγιάς

• Η συναρπαστική δοξασία της άμωμης σύλληψης μας ακολουθεί για 20 αιώνες «εξαγνίζοντας» τη γυναικεία φύση. Η θεογονία στο χριστιανισμό είναι συνυφασμένη με το λευκό και το άσπιλο, το απόλυτα ξένο προς τον έρωτα και τα ανθρώπινα πάθη.

Αντίθετα με την αρχαία θεογονία, που ήταν θορυβώδης, αιματηρή και παθιασμένα ερωτική, όπου το «παν» οφείλεται σε μια ανεξήγητη αρχέγονη και γενική ηδονή, που έλκει και συνέχει τα αντίθετα.

Όμως, σε όλες τις θεογονίες υπάρχει ένας τόπος κοινός , μια αρχαϊκή βάση, μια saedes materiae, όπως λέγαν οι Ρωμαίοι σοφοί.

«Ο Θεός των ανθρώπων», με κάποιο τρόπο, «γεννάται» μέσα από μία περίπλοκη και δυσερμήνευτη συνεύρεση, προκειμένου να λειτουργήσει ενοποιητικά σε αντιθετικές δυνάμεις. Έτσι, ο Άγγελος και ο Κρίνος είναι λευκά σύμβολα της ενότητας του υλικού κόσμου και συμβολικοί σύνδεσμοι του υλικού κόσμου με το επέκεινα.

Ο Άγγελος της δοξασίας, η προέλευση και η φύση του, είναι θέμα δογματικό και επομένως, ουδείς περί αυτού περαιτέρω λόγος.

Για τον κρίνο όμως, ποιητική αδεία, η φαντασία είναι ελεύθερη. Είμαι «βέβαιος», πως ο Άγγελος έδρεψε τον κρίνο από κάποια αμμουδερή παραλία των Κυκλάδων, ίσως τον Άγιο Πέτρο ή το Παραπόρτι της Άνδρου. Από εκεί, τον πήρε ο Άγγελος για να επιτελέσει τη θεογονική αποστολή του με επιτυχία. Γιατί είναι ο πιο ανθεκτικός, ο πιο σκληροτράχηλος και ο αναντίρρητα ωραιότερος κρίνος το κόσμου. Δεν το συζητώ. Και όπως ήδη θα το έχετε αντιληφθεί είμαι απόλυτα «αντικειμενικός» και «αμερόληπτος».

• Ο κρίνος της Παναγιάς επέλεξε για να υπάρξει την άγονη άμμο. Πουθενά αλλού δεν θα τον συναντήσεις. Μόνο εκεί, όπου σμίγει το θαλασσινό αντιμάμαλο με την άμμο. Εξαπλώνεται σε όλο το μήκος και το πλάτος της συγκεκριμένης επικράτειάς του. Όταν φυσάει θροΐζει και κυματίζει σ’ ένα σεντόνι λευκό και πράσινο . Η εικόνα δεν χωράει άλλη περιγραφή. Γι’ αυτό, τον αποκαλώ γεννήτορα της άμμου κρίνο.

• Ο τύπος στη παραλία ζούσε το δικό του όνειρο. Βυθισμένος βαθιά σε μια ξαπλώστρα έλιαζε τη χαλαρή, από την καθιστική ζωή, κοιλίτσα του. Επώνυμο γυαλί ηλίου, παρδαλό μαγιό, ρουφούσε νωχελικά μια το πούρο και μια το μοχίτο με το φυλλαράκι μέντας. Αληθινός «μεγιστάν». Δίπλα του, η ανάλογη συνοδός. Λυγερόκορμη με μπούστο διάστικτο, από γαλαζοκόκκινο τατουάζ. Μπλε δράκος με κόκκινη γλώσσα. Ξαφνικά, ο τύπος άρχισε να ζει ένα πολύπλοκο “δράμα”. Έπνεε ένας δροσερός βορειοδυτικός αγέρας, όστρια τον λένε. Μια ανεμοριπή πήρε τη στάχτη από το πούρο και την έριξε στο ξέχειλο μοχίτο. Έκφραση πόνου και απόγνωσης χαράχθηκε στο πρόσωπο του. Κατάφερε με κόπο να σηκώσει το χέρι για να έρθει από το κιόσκι το «παιδί», αλλά δεν τον είδαν. «Κάνε κάτι», είπε απελπισμένος στη συνοδό, αλλά αυτή ήταν δυσχερές να κατανοήσει και να συλλάβει το μέγεθος της αναστάτωσης. Έμεινε απαθής. Ο τύπος χύνει στην άμμο το μαγαρισμένο μοχίτο δημιουργώντας μια κηλίδα με μισολειωμένα παγάκια, ακριβώς πάνω στο κρινάκι της Παναγιάς. Άραγε το κρινάκι πίνει μοχίτο; Ιδού το ερώτημα. Στριφογυρίζει και το παίρνει απόφαση. Σηκώνεται όρθιος, βάζει μια σαγιονάρα και πάει προς το κιόσκι να παραγγείλει νέο μοχίτο με το υπόλειμμα του πούρου πάντα στο στόμα. Τί μόχθος. Η μεγαφωνική εγκατάσταση του κιοσκιού παιάνιζε το μουσικό θέμα Commandante Che Guevara. Επαναστατική ατμόσφαιρα στη παραλία. Ήταν η κρίσιμη ώρα. Ο τύπος σκουντουφλώντας πάτησε κι έλιωσε κυριολεκτικά το κρινάκι της Παναγίας μέσα στον αφρό του μοχίτο που είχε ρίξει πάνω του. Είχε επιβιώσει από τα μύρια όσα και τη βρήκε από το μοχίτο, τον Τσέ και την πατημασιά του τύπου. Τί να του πεις; Άλλωστε ούτε που το κατάλαβε. Ποιος αντέχει πια να το παίζει Δον Κιχώτης.

• «Είναι η ανάπτυξη μπαμπά μου», μου λέει συχνά ο γιος μου ο Νίκος. Δεν γίνονται όλα όπως τα θες. Αν δεν με σεβόταν, θα έλεγε χοντρά, «είναι η ανάπτυξη ηλίθιε».

• Αν σε άλλη χώρα, η άγονη γη γεννούσε τέτοιο κρίνο, θα είχαν κατασκευάσει διαζώματα και θα είχαν εισιτήριο για να τον θαυμάσεις. Εδώ είναι η ανάπτυξη, «Νίκο μου γλυκέ».

• Με αυτά και με αυτά, ο Αννίκερις γυρνάει στην Αθήνα. Θα αποκτήσει πάλι όνομα, επώνυμο και επάγγελμα. Θα επανέλθει όμως κάποια στιγμή, αν το επιτρέψουν οι συνθήκες. Προς το παρόν, παίρνει μαζί το θησαυρό του.

Φωτογραφίες: Άννα Παπαμιχαήλ

Ο θησαυρός του Αννίκερι

Η συστάδα με τα κρινάκια της Παναγιάς

Η προτομή του Αννίκερι