Αγαπητή Τζίνα,

Δε θεωρώ σοφό ένας συνεργάτης να κρίνει άρθρο άλλου συνεργάτη, αυτό είναι θέμα των αναγνωστών μας και δε σκοπεύουμε να ξεκινήσουμε «εμφύλιο» πόλεμο μεταξύ μας.

Αλλά εσύ είσαι “η Πόρτα μας” και από καιρό σε καιρό πρέπει να δοκιμάζουμε την …αντοχή της και την πολυφωνία της. Η φιλία μας παραμένει ακλόνητη μέσα από πολλές στιγμές, μερικές από αυτές όχι εύκολες.

Στο θέμα μας μετά την καλόπιστη εισαγωγή:

Γράφεις ότι «τα μεγάλα πορτοφόλια σ’ αυτή τη χώρα» πρέπει να έχουν το αφορολόγητο. Καλά πάντα δεν το είχαν; Και πέρα από αυτό δε είχαν μέγιστο μερίδιο στον πολιτικό κορβανά; Κι αν ήταν πολύ μεγάλα πορτοφόλια δεν ήταν αυτοί που επέλεγαν ποιος θα μας κυβερνήσει με τις προσβάσεις τους στα ΜΜΕ που βασικά ανήκουν σ’ αυτούς;

Αλλά ας το ξεπεράσουμε αυτό. Τι γίνεται με ένα βιοτέχνη που απασχολεί 10-20 εργάτες και παράγει το ίδιο προϊόν, ασφαλώς σε πολύ μικρότερες ποσότητες από τον άλλον, και τον ταράζει το κράτος με τους φόρους ώστε τελικά το προϊόν του να βγαίνει στην αγορά ακριβότερο, με αποτέλεσμα σταδιακά να κλείσει η επιχείρηση, με ζημία για τη χώρα; Γιατί ο μεσαίος βιοτέχνης θα διαθέσει τα κέρδη του στην τοπική αγορά, ενώ ο μεγάλος θα τα στείλει σε offshore εταιρείες.

Και τελικά ποιος, μικρός ή μεγάλος επιχειρηματίας θα επενδύσει στην Ελλάδα και σε τι; Η μόνη μας «βιομηχανία» είναι ο τουρισμός, αλλά είναι επιχείρηση υψηλού ρίσκου. Μόνο μια τρομοκρατική ενέργεια – που πιστεύω ότι δε θα γίνει γιατί η Ελλάδα δεν έχει εχθρούς – και οι ταξιδιωτικές οδηγίες θα βουλιάξουν τον τουρισμό και μαζί τις εταιρίες που επένδυσαν πολλά εκατομμύρια στον τομέα αυτό.

Οι άλλες βαριές βιομηχανίες δεν είναι πια για την Ελλάδα, όταν κλείνουν στην Ευρώπη και την Αμερική, κάτω από την πίεση της κινέζικης παραγωγής που παράγει το ίδιο (και σταδιακά ίδιας ποιότητας) προϊόν με το μισό κόστος.
Πρέπει ο Έλληνας κάποτε να συνειδητοποιήσει ότι το μόνο που μπορεί να παράγει είναι αγροτοκτηνοτροφικά προϊόντα βιολογικού επίπεδου. Σ’ αυτό δεν μπορεί να τον συναγωνιστεί η Κίνα, που όλο το έδαφός της έχει μολυνθεί από τα απόβλητα των εργοστασίων της. Μου το έγραψε ένας φίλος εισαγωγέας από την Κίνα: «Για τρεις ώρες από το αεροπλάνο δεν έβλεπα τίποτα άλλο από εργοστάσια».

Αλλά ο Νεοέλληνας μισεί τη γη, «τη γη του». Πρέπει να βγει μια νέα γενιά, μορφωμένων αγροτών, που θα πάρουν στα σοβαρά το έργο τους για βιολογική αγροτοκτηνοτροφική ανάπτυξη, σύμφωνα με τα διεθνή στάνταρντς. Κι εδώ δε χρειάζονται «μεγάλα πορτοφόλια» που επιδιώκουν το εύκολο κέρδος, αλλά μικρές επιχειρήσεις ή συνεταιρισμοί που θα αναλάβουν το δύσκολο έργο με επιδοτήσεις από την πολιτεία. Αλλά αυτό σημαίνει ότι πρέπει να μάθουμε να σκεφτόμαστε αλλιώς. Σαν παράδειγμα ότι αν χρειάζεται μόνο μια γραμματέας στο συνεταιρισμό δε μπορούν να διοριστούν 20, όσα είναι τα μέλη του.

Μπορεί εγώ στο Τορόντο να αγοράζω ξηρά σύκα Καλαμάτας για συναισθηματικούς λόγους, αλλά ο Καναδός θα διαλέξει τα τούρκικα γιατί έχουν καλύτερη συσκευασία, είναι πολύ φθηνότερα και το ίδιο νόστιμα.

Κανένας λαός δε σώθηκε με το να δώσει τα ηνία στους πλούσιους, ουσιαστικά τους έδωσε τη δύναμη να τον σκλαβώσουν «Των χειρών λύσας την Ελλάδα, του τραχήλου δέδεκεν».

Ο ελληνικός λαός πρέπει να μάθει να σκέφτεται αλλιώς. Και να εκλέγει πολιτικούς που σκέφτονται αλλιώς.

Αν με ρωτήσεις, Τζίνα, αν ελπίζω σ΄ αυτό, θα σου πω ότι δεν ξέρω….

Πάντα φιλικά.

Χρήστος Μαγγούτας